Who are you when no one is looking? // Luke Brooks

Rozdział 15.

Myśli zalewają moją głowę przez kolejne pięć minut, kiedy na horyzoncie pojawia się Brooks, który zmierza prosto w moją stronę, ale w ogóle na mnie nie patrzy. Jego wzrok jest skierowany na jakiś obiekt za oknem, odwracam się, by sprawdzić co zwróciło jego uwagę i gdy z powrotem przekręcam głowę, Luke stoi niepokojąco blisko mnie. Oddycha ciężko i jestem w stanie wyczuć, że jest na coś lub kogoś zły.

- Nie powiesz nikomu o poprzedniej sobocie, rozumiesz? – Chce mi grozić, ale nie bardzo mu to wychodzi. Zamiast tego, słyszę jakąś plątaninę słów, które z wielkim trudem układają się w całe zdania.

- A jeśli już komuś powiedziałam? – Chcę sprawdzić jego reakcję, choć wiem, że wiele w tym momencie ryzykuję.

- Nie powiedziałaś. – Unosi jedną brew i zostawia mnie samą. Jestem przytłoczona przed jego pewność siebie.

Ale tak jak myślałam, nic się nie zmieniło, a jego dobroć wobec mnie była chwilowa. Może to jakiś akt dobroci dla zwierząt, nie wiem.

No, Annabelle, nie ma na co czekać, musisz to jak najszybciej zmienić. On musi zobaczyć w tobie człowieka równego sobie, a nie tylko dziewczynę, którą może pomiatać, bo mu się dajesz.

Zeskakuję z parapetu, a moje nogi mocno przylegają do podłogi. Odrywam się od niej i biegnę za Luke’iem na tyle szybko na ile pozwala mój stan. Łapię go za łokieć i zatrzymuję chłopaka, choć sprawia mi to wiele trudności.

- Nie musisz udawać przede mną dupka, wiem, że to tylko gra.

- Tak, ale nie zamierzam tej gry kończyć. – Uśmiecha się głupkowato i puszcza mi oczko, co nie jest w jego aktualnym, a może udawanym stylu. Może po prostu śnię i zaraz obudzę się w łóżku, by zacząć szykować się do szkoły?

- Słuchaj, nie rób takich dziwnych min, bo zaraz się rozmyślę i już nie będę dla ciebie taki miły. – Drapie się po głowie. – W sumie to nawet trochę cię lubię, bo jako jedyna mi się postawiłaś i jak na razie będziesz miała jako taki spokój w tej szkole. – Widzi jak moje kąciki ust unoszą się ku górze i lekko się krzywi. – Za to teraz nie będę miał ani trochę spokoju od ciebie. Mogłabyś mnie z łaski swojej puścić?

Nie reaguję na jego pytanie, więc z wielką siłą wyrywa swój łokieć z mojej dłoni. Otrząsam się z ogromnego szoku i dalej patrzę na niego z niedowierzaniem.

Spoglądam w jego orzechowe oczy, które z każdą chwilą robią się ciemniejsze, więc wnioskuję, że zaczyna się denerwować. Odwraca się i opuszcza najwyższe piętro szkoły, gdzie zazwyczaj nikogo nie ma i na pewno będę je częściej odwiedzać.

Powoli schodzę na sam dół i rozentuzjazmowana szukam swoim przyjaciół. W budynku nie ma po nich śladu, więc skocznym krokiem, o ile w ogóle mogę to tak nazwać, wychodzę na dziedziniec szkoły i zauważam ich na jednej z ławek. Dosiadam się do nich z szerokim uśmiechem.

- Są postępy. – Odzywam się uradowana, a oni patrzą na mnie jak na zjawę, o której obecności nie zdawali sobie sprawy.

Wzruszam nieznacznie ramionami i wpatruję się w drzewo za plecami Daniela. Chłopak w ogóle na mnie nie patrzy, więc jest obrażony albo po prostu się wstydzi, chociaż nie wiem czego.

Rozbrzmiewa głośny dzwonek zwiastujący koniec przerwy, więc zbieramy się z ławki i wracamy całą paczką do szkoły. Potem każdy rozchodzi się w swoją stronę. Idę ramię w ramię z Elizabeth i Danielem. Nikt się nie odzywa i po raz pierwszy od pewnego czasu czuję się z tego powodu niezręcznie. Ze zdenerwowania zaczyna mnie boleć brzuch, co nie jest do mnie podobne, może to nadmiar zróżnicowanych emocji tak na mnie wpływa.