Eklipse✔

Chapter 7 : Ang Tula

Pumasok sila sa isang maliit na bahay.

"Tanga ka ba?" Agad na sabi ng babae.

"Why am i tanga?" Tanong ni Irene.

"Hindi mo manlang ba binasa yung mga binigay ko sayo?" Tanong pabalik ng babae. Umiling si Irene.

"Pero may nilagay ako sa pocket ko."

"Read it."

"Kahit ang buwan ang senyales ng sumpa
Buwan parin ang nakasaksi ng pagmamahalan niyong dalawa."

"That's so deep." Irene said.

"Hindi yan deep." Sagot ng babae, Irene rolled her eyes.

"Yan lang? Apat yun ah."

"Baka naiwan ko sa bag ko." Irene answered.

Inirapan siya ng babae at muling nagsalita.

"Sa muling pagkakataon,
Pagkatapos ng isang daang taon.
Ang paglaho ng buwan ay ang dahilan
ng pagulit ng sumpa.

Bibitbitin ka ng buwan
Papunta sa taong iyong mamahalin
Ng lubusan,
Mahuhulog ng hindi inaasahan.

At sa oras na masabi ang salitang
"Mahal kita." At totoo ang madarama.
Hahatakin ka pabalik ng buwan
Sa lugar kung san ka nagsimula
At maglalaho ng tuluyan sa panahon niya."

"Ano yon? Di ko siya naintindihan, slight."

"Ang sakit mo sa ulo."

Irene laughed, "Joke lang, naintindihan ko."

"Malas ka kasi kada 100 years lang nagaganap to at tumapat sayo. Isipin mo yon, yung mamahalin mo nasa ibang henerasyon." Sabi ng Babae.

"I don't believe in love. Love is a joke." Irene said.

"Gusto ko na bumalik, sabihin mo kung ano gagawin ko." Tuloy niya.

"Akala ko ba naintindihan mo?" The girl rolled her eyes. "Pasalamat ka gusto ko siya uli makita."

"Who?"

"Wala kang pake don. All you have to say is I love you."

"Easy naman."

"You have to find that person and say i love you pero dapat totoo yung feelings mo."

"Okay." Irene answered.

"Where's my money? House?"

"Yung pera bibigyan kita pero yung bahay, bahala ka na don." The girl said.

"Whatever, give me my money."

Inabutan siya ng isang wallet at kinuha niya ito.

Lumabas si Irene at pinagmasdan ang buong lugar.

"Ibang iba." She whispered.