The Edge of Never | ✔

10

After lunch Von leave with Caila. We left in the living room in the same position as earlier. We decided to watch a movie.

Tamang punas lang ng luha habang nanonood. We're watching five feet apart. One of my favorites.

I don't know but I love to watch and read a tragic-romance love story. Kahit alam kong iiyakan ko 'yon gusto ko pa rin.

Am I weird?

Grant was giving me a tissue. May nakaalalay na agad tuwing nakakaiyak na naman ang scene. He even caressed my back.

The movie was done and my face look so devastated. Halatang galing sa pag-iyak, eh. Mugtong-mugto beh.

It was getting dark when were done and any minutes from now, Grant's parents will arrive. Nagpaalam muna ako sa kanyang maghihilamos.

Ayaw ko namang humarap ng ganito kila tita hano. Saktong pagkalabos ko ng banyo ay hila na ni Grant ang maleta ni tita Francia. Her gaze turned to my direction. That's why her face lit up.

"Frances!" Masaya niyang anas sabay yakap sa akin ng mahigpit. "Tita, namiss kita." I mumbled in between our hugs.

"Ehem. Ako ba Frances hindi mo namiss?" Tito Raphael added. Natawa naman kami roon at sinalubong niya ako ng yakap. Sa kanila ni tita, siya talaga ang bihira kong makasama. Mas madalas kasi siyang umaalis kaysa kay tita.

"Parang si Frances ang anak niyo, ah. Siya yakap ang bungad. Ako nagbuhat ng gamit?" Grant dramatically held his chest.

Mas natawa pa kami roon at nag-
group hug na lang. You know, it's overwhelming that they were treating me as one of them. Not just their son's girlfriend but as part of their family.

It's eight pm when we decided to have a dinner. Napasarap pa ang kwentuhan roon sa living room. Halata talaga na miss ang isa't isa.

After that, tita and tito said that they will just take a rest. Bukas na raw namin ituloy ang kwentuhan dahil pagod talaga sila galing sa byahe.

Andito kami ngayon ni Grant sa kwarto niya. Nagbabasa ako ng books ng marinig ko siyang magstrum ng gitara.

Ibinaba ko ang librong hawak at tiningnan lang siya. Natutop ko ang aking bibig sa gulat ng magsimula siyang kumanta.

I got shocked. I don't know that he can sing too.

He continued singing hanggang matapos ang chorus ng kanta. Nakatitig lang ako sa kanya. I'm running out of words to say.

"Ang ganda ng boses mo waaah. Akala ko sa sayaw ka lang magaling pati pala dito. I should've known that before." I ranted.

"E-eh, n-nahihiya kasi ako love. I'm not that good in singing though. I just can." aniya.

Can!? Anong can? Hindi niya lang kaya. Maganda talaga as in. Kapag narinig mo para kang niyayakap nung malamig niyang boses.

"Dapat pala kumanta ka rin sa birthday ni tita. Sigurado ako magugulat pati iba niyang guests. They will say, "napakatalented naman ng anak mo, sakin na lang." I joked and laughed so hard.

"No. I will not do that. Edi nawalan ng napakagwapong anak sina mom and dad." Aniya na nagyayabang at pinagpag pa ang balikat.

"Psh. Akala mo naman kung sino-----",  hindi ko na natuloy ang sasabihin ng tapkan niya ang bibig ko.

"Ano?! Akala ko ano ha?" Nanghahamon niya pang sabi. "Mas gwapo pa rin sayo si Lee Min Ho 'no. You'll never get over him. Hmp." sagot ko.

"Edi doon ka na sa Lee Min Ho mo. Sige, malaya ka na. Salamat na lang sa lahat." Madrama niyang anas na nakapagpatawa sa akin.