The Edge of Never | ✔

17

I don't know the direction of my life after that conversation with him. He... He really broke up with m-me. On the day of our 7th anniversary...

Hinang-hina pa rin akong naglalakad paalis sa parkeng iyon. Bawat hakbang ko ay may kasabay na luhang pumapatak. Napatingin ako sa langit kasabay ng pagsalubong ko sa buhos ng ulan. Tila dinadamayan ako ng langit sa aking nararamdaman...

I smiled bitterly again as the scene earlier flashed on my mind. Habang sinasabi niya ang mga salitang 'yon kanina ay walang mababakas na emosyon sa mukha niya. Para bang balewala lang sa kanya ang bawat salitang binibitawan na parang kutsilyo nang tumatarak sa dibdib ko.

Hindi ko makilala ang Grant na minahal ko sa kanya kanina. The Grant I know was not like that. He was like a different person. D-did he really changed?

Lakad lang ako ng lakad. I don't know if I'm still in the side walk or in the middle of the road but as if I fucking care.  A loud beepped of the car caught me off guard. I went back to my senses when I realized that he almost hit me. I was sitted on the road when a man came into my direction.

"A-are you o-okay miss? I'm sorry. Fuck... Sorry." He worriedly checked me.

"Miss? I will bring you to the hospital." Ginulo niya ang buhok at tinulungan akong tumayo. Hindi naman ako nasaktan. Sadyang nagulat lang talaga. Hindi rin ako makapagsalita dahil wala akong gana makipag-usap.

Nang makatayo ay nakaramdam ako ng pagkahilo. Muntik pa akong matumba ngunit buti na lang at nakaalalay itong lalaking muntik makabangga sa'kin.

"Miss? Miss?! Shit!" The last words I heard before my surroundings went black.

Puting kisame ang sumalubong sa akin. Inilibot ko ang mata sa paligid at puro puti ang nakikita ko. Pagkalingon ko sa kaliwa ay nakita ko ang mga kaibigan ko.

They were both talking to unfamiliar guy. "Caila", tawag ko upang makuha ang atensyon nila.

"Oh God, Frances. You're awake. You made me so worried." Aniya sabay yakap sa akin. Von called the doctors to check me up. Hindi pa rin umaalis 'yung lalaking kausap nila kanina.
Matapos matingnan ng doktor ay lumapit silang dalawa sa akin at naiwan 'yung lalaki sa couch.

"Sino ba 'yon? Bakit siya narito? At anong ginagawa niya rito?" Hindi ko na napigilan magtanong.

"Siya 'yung muntik makabangga sa'yo kagabi. Dadalhin ka niya sana rito para mapacheck ka kaso bigla ka naman nawalan ng malay." Kwento niya. Napaisip naman ako sa mga nangyari kagabi. At naalala ko na naman 'yon. Pinilit kong 'wag pangiliran ng luha upang hindi sila lalong mag-alala.

Hindi pa alam ng mga kaibigan ko kung bakit naglalakad ako sa kalsada sa dis oras ng gabi na dahilan kung bakit ako muntik nang mabunggo. Buti na lang rin mabait ang lalaking ito at hindi ako tinakbuhan.

"What's your name?" Tanong ko roon sa lalaki. He looked at me when I asked him. He stood up and walked until he reached the bed side.

Ngayon ko lang napansin ang features niya. Matangkad siya kay Von pero mas matangkad naman si Grant ng kaunti sa kanya. Makapal ang mga kilay, kulay itim ang mata, matangos ang ilong, at may mapula-pulang labi.
He has this rough features. In short, gwapo siya. Pwede na siyang kuhanin bilang model kung tutuusin. Sa tingin ko mas matanda siya sa amin ng isa o dalawang taon.

"Leigh Javis Forteo." He simply introduced. Halata sa itsura niya ang kulang sa tulog dahil mamungay-mungay pa ang mga mata niya.

I cleared my throat and smiled. "Thank you for bringing me here. And... Nice meeting you, Leigh." I extended my hand and gave him a smile again.