The Edge of Never | ✔

04

Caila's P.O.V

Nagulat na lang ako ng biglang nasa kabilang side na ako ng daan. Hindi pa man ako nakatatayo sa pagkakadapa dahil sa labis na pagtulak isang kalabog na ang narinig ko.

Nang makatayo hinanap ko kaagad kung saan iyon nagmula. Laking gulat ko na lang na nakahandusay na sa kalsada ang isang lalaking pamilyar sa akin.

Von. Wtf!

I ran fastly in his direction. Pagkalapit ko wala siyang malay. Lumuhod ako sa harap niya at hinawakan ang kanyang kamay.

My tears started to roll down on my face. My voice cracked. Naiinis ako sa kanya. Bakit niya ginawa 'yon?

Inalog-alog ko siya upang mag-kamalay habang kinakausap. Tumawag na sila ng ambulansya and thank God hindi kami tinakbuhan ng nakabangga.

"Hoy, bumangon ka diyan, Von. Bakit mo kasi ginawa 'yon. Para kang tanga,  eh." Fuck! My tears can't stop from falling.

"Umayos ka, Von. Gusto mo pang marinig yung sagot ko 'di ba? Kaya gumising ka." Handa na ako, eh. Sasabihin ko na dapat. Why this happened?

I can't lose him like this. "Mahal din kita tanga, bangon ka na diyan." I cried. Nagulat na lang ako nang bigla siyang ngumiti. As he slowly opened his eyes.

"I love you more, baby." He held my face and wiped my tears with his hands. Now they stop, huh?

"Don't worry. Ayos lang ako hindi naman ako napuruhan. HAHAHAHA!" akala mo'y nakakatawang aniya.

I punched him after that. "Pinakaba mo ako" I told him.

Paano na lang kung napuruhan siya dahil doon. I can't forgive myself if something bad happened to him because of me.

"Ano ulit 'yung sabi mo? Can you repeat it again?" Nakangiting aniya na parang nasa normal na sitwasyon lang kami at hindi siya nabangga.

"Wala. I didn't say anything." Pagkasabi ko niyon mabilis kong tinanggal ang kamay ko na nakaalalay sa ulo niya.

"Aray naman, Caila. Is that how you show your love, huh?" Reklamo niya ng mauntog ang ulo. HAHAHAHA tanga kasi.

Dumating na ang ambulansya kaya isinakay na siya. Sumama kami doon upang malaman kung may fracture ba o ano sa kanya.

Matapos matinggnan ng doktor, sinabi sa amin na may bali raw ang braso niya. But it's not that serious to worry about so it calmed us.

When we entered his room nakabenda na ang kaliwang braso niya. Habang papunta kami rito kanina hindi na siya nagtanong ulit tungkol sa sinabi ko.

Nagpapasalamat akong hindi 'yon narinig nina Frances at Grant kaya walang tumutukso sa akin ngayon. Maririndi lang ako sa pangugulit nila lalo na kay Frances kung sakali.

Hays, that girl.

The doctor said that it's better if Von stayed here to rest. Ibinalita na namin sa parents niya ang nangyari. We said they don't have to worry cause their son is already fine.

Hindi siya masasamahan ng parents niya dahil nasa business trip pa ang mga ito. So kami na lang muna ang magbabantay sa kanya. Tomorrow he is allowed to go home kaya magpapasundo na lang kami sa driver nila.

"Ah Caila, kaya mo naman na siguro bantayan si Von 'di ba? Hindi na rin naman yan bata kaya kaya mo na mag-isa."

Gulat na nilingon ko si Grant pagkasabi niya no'n. I know they are planning something. I can smell it. Argh.

"Oo nga Caila, kaya mo na 'yan ghorl. Una na kami ah? Babalik na lang kami dito bukas para samahan kayong umuwi. Tumambay na din tayo sa bahay nila Von, tagal na natin 'di nakakapunta roon, eh." Mahabang litanya ni Frances.

Sabi ko na, eh, iiwan nila ko dito para bantayan 'tong bakulaw na 'to. "Paano ba 'yan? Alis na kami ah. Caila, ikaw na bahala kay Von."

Nakipagtanguan pa sila kay Von na mukhang tangang nakangiti na ngayon.

Nagpunta ako sa sofa at doon na balak matulog. I didn't look at his direction. I can see in my peripheral vision that his looking at me. Naiilang ako what the fuck! Tumalikod ako sa side niya at pumikit na.

"Caila."

He called my name in his softess voice. Mariin akong pumikit at pinilit na matulog. Hindi ko siya pinansin.

"Hey, Caila alam kong gising ka pa. Come here" He commanded.

I turned around and our eyes met. Hindi agad ako kumilos. We are just staring at each other.

"Sabi ko, halika dito."

Naiilang man ay lumapit ako sa kanya. I sat in the chair near his bed. "Bakit ba? Hindi ka pa matulog, gabi na. Inaantok na rin ako." I'm hoping that he will let me.

"I'll be quick. Just answer my question honestly." I got nervous on what he said though know what he'll gonna ask. I can feel it. Gahd.

"You said...you love me. Did I hear it, right? Is it true?"

I knew it. Parang natameme ako. I don't know how to answer him. It's true but I can't say yes.

"Caila?" He called me again.

This time I faced him. Nakatingin lang siya sa akin ng diretso, waiting for my answer. I looked at him intently. He deserves it anyway.

"I... I l-love you."

I sighed deeply as I said those words. I looked down, nahihiya ako. Fuck, ano ba Caila? That answer made a genuine smile on his face.

"So that means?" He asked me again. Duh? Hindi pa ba obvious? Kailangan talaga i-especify?

"Oo nga. Hindi pa ba obvious sa sagot ko?" Mataray kong saad na nakapagpatawa sa kanya. Napangiti naman ako dahil doon.

Pinaupo niya ako sa kama niya at niyakap. It's so tight. I hugged him back. I can't imagine na sa hospital mangyayari ang confession at pag-sagot ko sa kanya.

"I love you more, Caila."

He mumbled in between our hugs. I know. You showed it everytime. I felt it. A smile formed on my face.

"Go, you rest. Inaantok na din ako. Sleep well." Tila nakalimutan niya yata na nakabenda pa ang kanyang kamay.

"Sleep beside me. I won't do something. I treasure you. You know, I have a respest to you." He convinced me.

"Okay. Let's sleep na." Magkaharap kami. Ang tanging unan ko ay ang braso niya. Nakabaon naman ang mukha ko sa dibdib niya.

Nagising na lamang ako sa ingay ng tawa ni Frances. Kahit kailan talaga,  hays. Umupo at kinusot kusot ko ang mata ko.

Paglingon ko sa direksyon nila nakangiti na animo'y kinikilig na ang gaga. Tumingon ako sa tabi ko ngunit wala na roon si Von.

"Sa pagkakaalam ko isa lang ang pasyente rito. Bakit naging dalawa yata?" Kunwari niya pang tanong. Inirapan ko lang siya.

Tumayo na ako at nagpunta muna sa cr para maghilamos. Pagkalabas ko ay tila nag-aabang sila sa akin. Maging si Von ay nakatingin.

Ano ba? Bakit sila ganyan?!

Lumapit ako sa kanila at nag-pamaywang. "What are you staring at?"Masungit kong tanong.

"Ay gano'n? Iniwan lang namin kayo kagabi tapos dumoble na ang kasungitan mo?" Natatawang tugon ni Frances.

Von came to my direction and slightly pulled my waist. "Waaaaah! Sabi ko na, eh. So ano? Official na ba?"

Frances asked excitedly. Sinuway naman siya ni Grant dahil sobrang hyper niya na naman.

Lumingon ako kay Von at nagsalubong ang mga tingin namin. Ngumiti lang siya. I let him to be the one to say what's our status.

"Kami na."