Mendacious | Jenlisa

Inutile

≈ Yanındayken kendimi kaybediyorum. ≈

____________________________________

"Anlamadım, neden İngiltere'de bir hayat kuramıyoruz?"

Jenatte yerinde rahatsızca kıpırdandı. Streslenmişti, elimdeki elinin terlemeye başlamasından anlamıştım.

"Elbette ben de çok isterdim burada olabilmesini ama babam burada o bizi ayırmak için elinden geleni yapacaktır. Harry ile olmamam onun için felaket demek. İşleri bozulur. Planları bozulur. Babam iş konusunda aşırı takıntılı bir insandır. En küçük şey istediği gibi gitmese anında ortalığı velveleye verir."

"Peki ya buradaki düzenimiz, ortamımız. Gerçekten babandan saklanabilmenin bir yolu yok mu?"

"Keşke olsa sevgilim fakat babamın tanıdıklarıyla dolu bu ülke, ancak buradan ayrılırsak huzurlu bir yuva kurabiliriz."

"Seninle olduktan sonra benim için konum farketmeyecek lakin, başka bir ülkeye alışmak çok zor. Daha önce deneyimledim."

"Birlikte olursak eminim bir şekilde hallederiz. Hem belki Paris'e gideriz ha ne dersin? Oralara biraz daha alışkın sayılırsın."

"Bu güzel bir fikir gerçekten, Paris'e alışmak daha kolay olur gibi, haklısın Jen."

Kocaman bir şekilde gülümsedi ve turtadan bir çatal alıp ağzına attı. Apar topar, kaçarak döndüğüm şehirde nasıl bir hayat kurabilirdim, orası da muammaydı tabii. Paris'te geçenlerden Jen'e daha sonra bahsetmeye karar verdim.

...

"Hayır, yok öyle bir şey."

"Nasıl yok Rosa, kendi gözlerimle gördüm."

Genç kız gözyaşlarını sildi ve Harry'nin yanına gidip omuzlarından sarsmaya başladı.

"Bu benim meselem anladın mı? Benim özelim. Bunla gurur duyduğumu mu zannediyorsun ha?! Ben her gün günah işlemenin bedelini ödüyorum aşkıma kavuşamamakla."

Yere çöktü ve başını ellerinin arasına aldı.

"Nasıl utanıyorum, nasıl iğreniyorun kendimden bir bilsen. Ama  engel olamıyorum."

Sesi titredi.

"Bir kadına aşık olmaktan alamıyorum kendimi."

Harry duraksamadan odasının içinde volta atmaya devam etti. Rosa onu izliyordu gözleriyle. Vereceği tepkiyi bekliyordu. Ablasına bir şey diyecek mi diye ölçmeye çalışıyordu.

"Neden günlüğümü okudun Harry?"

Sesi güçlükle çıkmıştı.

"O kadar iyi saklamama rağmen nasıl bulup da okudun? Neden yaptın?"

Harry duraksadı. Sonrasında Rosa'ya doğru ilerledi ve karşısına oturdu.

"Kendimi bulma umuduyla açıp okudum. Benden bir kere bile bahsetsen, mutlu olacaktım belki de."

Rosa gözlerinde acımayla baktı Harry'e.

"Neden öyle bakıyorsun? Sanki bilmiyorsun-"

Sesi yüksek çıkmıştı. Bu sefer fısıldayarak, hızlıca konuşmaya başladı.

"Sanki bilmiyorsun seni sevdiğimi, bana olan en ufak bir duygu kırıntın için her seferinde gözlerini yoklamadığımı. Adeta seni taparcasına sevdiğimi bilmiyorsun sanki. Her çizdiğim tabloya senden bir parça eklediğimi, bahçenin senin yüzünden güllerle dolu olduğunu bilmiyorsun sanki. Hepsini biliyorsun. Bu yüzden bana acıyorsun. Ben de kendime acıyorum. Kendimi senin sevginle o kadar çok ezip, büzüştürdüm ki acıyorum kendime."

Rosa ne yapacağını bilemez hâlde ağlamaya devam ediyordu.

"Şu an ağlarken bile yanmaktan korkup sana dokunamayaşımı, teselli edemeyeşimi bilmiyorsun sanki. "

"Sus! Lütfen sus!"

Harry çaresizce sustu. Bakakaldı karşısındaki kadına. Bu sahneyi hatırlıyordu. Jenatte ile evlenmeden birkaç saat öncesinde her şeyi söylediğinde olan görüntüydü bu. Acı acı gülümsedi. Hiçbir şey değişmemişti, o yine çok seviyordu, ama sevdiği kadın ona acıyordu sadece. Hep böyle olmuştu, böyle olacaktı. Kendisi de biliyordu. Ama vazgeçemiyordu. İçindeki umut çoktan kül olmuştu. Amaçsızca, gereksizce seviyordu.

Rosa zorlukla ayağa kalktı.

"Harry, bak bildiklerinden kimseye bahsetme olur mu?"

Harry tamam anlamında başını salladı. Yaşadığı şeyin ağırlığını kaldıramıyordu.

Rosa yaklaştı ve elini adamın koluna koydu.

"Ben çok üzgünüm Harry. İnan bana çok denedim, seni öyle sevmeyi çok denedim ama olmadı. Yapamadım. Özür dilerim. Gerçekten özür dilerim."

Ve bu sözlerden sonra odadan çıkıp gitti. Geriye Harry ve bakıştığı koskocaman gül tablosu kalmıştı sadece.

Umarım hoşunuza giden bir bölüm olmuştur. Sizi seviyorum.