Siyah Dünyam

🍁Bölüm~7🍁

   
🍁
 

Medya~ Defne

  

Ediz konuşmak istediğini söyleyince yönümü ona doğru  çevirdim, kanepede oturmuş beni bekliyordu. Ağır adımlar ile gidip yanına oturdum  az çok ne konuşmak istediğini tahmin edebiliyordum. Ediz tamamen bana dönüp konuştu "olayın aslı ne?" Tahmin  ettiğim gibi inanmamıştı biliyordu  beni, beni benden iyi tanırdı. İnanmayacağını biliyordum, hayır desem de inanmayacaktı. Bu yüzden  lafı dolandırmanın bir anlamı yoktu... "Geçen atöylede işim var eve geç  geçerim demiştim, işte benim işim falan  bitti tam çıkacakken kalbim sıkıştı bayıl..." Ediz sinirden tek ayağını  ritmik bir çekilde oynatıyordu "Sena neden bana haber vermedin!! Ne demek bayıldım!" Ediz sesininin yüksek çıkmamasına özen gösteriyordu.

"Ediz şarjım  bitmişti ve ben artık  her başım sıkıştığında  seni aramak rahatsız etmek istemiyorum! Sen her an benim yanımda olamayabilirsin değil mi? Senin de bir hayatın var"

"Sena sana bin defa dedim değil mi sen herşeyden önemlisin  benim için ne olursa olsun ara beni dedim! Peki daha sonra ne oldu?"

"Ben bayılınca  şansa Yağız Arslan da okuldaymış  beni hastahaneye  görürmüş, telefonumun şarjı olmadığı  için kimseye ulaşamamış. Beni kendi evine götürmüş  işte. Uyandım falan doktor yorgunluktan olduğunu  söylemiş, yane hasta olduğumu bilmiyor. Kız kardeşi yemek hazırlamıştı  yemek yedikten sonra eve geldim zaten, bende teşekkür amaçlı eve davet ettim"

"Sena inanmıyorum sana neden bana haber vermedin ya çocuk tehlikeli birisi olsaydı ne yapacaktın!"

"Bak Ediz benim için endişeleniyorsun bilmiyorum, ama böyle yapma lütfen bana daha fazla bağlanma! Hatta unutmaya yokluğuma alışın, biliyorsunuz ki fazla zamanım kalmadı birgün....."

"Sena sözününün devamını  getirme! Hala anlamıyor musun biz sensiz yapamayız  anla artık lütfen"

"Neyse beni boşver, sen galiba benimle başka birşey konuşacaktın"

"Nerden anladın?"

"Sen beni benden, bende seni senden iyi tanıyorum  Ediz Soydan" birbimize bakıp  gülümsedik. Öyleydi ama birlikte o kadar şey yaşamıştık ki, birlikte düştük birlikte kalktık. Her zaman yanımda oldu Ediz koşulsuz şartsız, karşılık beklemeksizin. "Sena ben anlatmak istiyorum ama kırılırsın diye korkuyorum" diyip başını başka tarafa çevirdi, elimi Edizin omzuna koyup hafif sıkıp bana bakmasını sağladım.  "Bana bak gözlerime bak Ediz, ben sana asla darılmam küsmem! Sen ne yaparsan yap ben sana kırılmam, senin için herşey yaparım. Şimdi lütfen benden çekinme Ediz" Edizle herkesten iyi anlaşırdım, konuşmadan bile konuşurduk biz. Onca zaman geçti  hiçbir zaman Ediz canımı yakmamış, kırmamıştı. Tabi tartışmalarımız olmuştu ama hiç kırılmamıştım.

"Sena hane ben geçen gece Selin de kaldım ya, başını göğsüme koyup ağladı dedi ki 'Ben artık dayanamıyorum Ediz, zamanla alışır dedin sever dedin. Sahiplenir, sana da kardeşim der dedin. Ama olmuyor Ediz Sena beni bir türlü kabullenmiyor' belki de ben hayatımda ilk defa sana orda kızdım, dedim ki kendi kendime Sena yanlış yapıyor. Biliyorum Selini hiç sevmedin, hissediyorum bu kızda birşey var  dedin. Biliyorum hislerinde yanılmadın bugüne kadar  ne dediysen çıktı, ama bu defa da ben hissediyorum. Yanılıyorsun Sena, Selin iyi birisi  ve sana olan hayranlığını herkes biliyor. Herkese sahip çıkıp kol kanat geriyorsun benim için  Selinede bir defa şans versen olmaz mı?"

Haklıydı her fırsatta  Selini sevmeyip ona güvenmediğini söylüyordum Edize. İlk defa birine karşı  böyle hissediyordum, zaten Selini ufaktan  ufaktan araştırmaya da başlamıştım. Edizi kırmak istemiyordum  en azından onun için birşeyler yapabilirdim deneyebilirdim. "Tamam Ediz söz senin için onu sevmeyi deneyeceğim" dediğimde Ediz bana sarıldı "Teşekkür ederim" biraz daha öyle durduktan sonra Ediz gittiğinde tek başıma kaldım. Güvensiz kalplerimizi karaktersiz insanlara borçlu değil miydik biz? Siz benim yaşadıklarımı yaşasaydınız kendinize bile güveniniz kalmazdı. Böyle insanlara güvenim olmadığı için  hor görmeyin  beni elimden gelen birşey  yok.....