Rayiha

Bana Yeniden Şarkılar Söyleten Kadın 2

"Sonra işte bir baktım beni arıyorlar 'Fethi bey müşteriler ayağa kalktı odalarda fare varmış' diye..."

Fethi kahkahalarını dindirmek için durdu. Kendisini biraz olsun dizginleyip tekrar konuşmaya başlarken karşısındaki kadının sakallarında dolaşan ellerini tutup dudaklarına götürdükten sonra küçük bir öpücük bıraktı.

"Ben de tüm suçu abimin üzerine atıp ortadan kayboldum, ben İzmir'de tatildeyken o oteldeki müşterilerle uğraşıyordu. Etraf durulunca geri döndüm."

Sonrasında elini kendisine hayranlıkla bakan kadının saçlarına götürüp okşamaya başladı.

"Sen kötü görünüyorsun. Gidelim mi istersen?"

Sesindeki yumuşak tını karşısındaki kadını gülümsetirken başını salladı.

"Aslında çok iyiyim ama eve gidersek daha iyi olurum tabi."

Fethi, ufak bir kıkırtıyla kadını öpmek için yaklaşırken bakışlarının bir anlığına arkaya kaymasıyla gördüğü kişiyle donup kaldı.

Eylem, ilerideki masalardan birinde yanında Fethi'nin daha önce hiç görmediği bir adamla oturuyor arada bir de kulağına eğilip bir şeyler söylüyordu. Bu görüntü Fethi'nin dişlerini sıkmasına sebep olurken yanındaki kadın da hafifçe geri çekilmiş şaşkınlıkla Fethi'ye bakıyordu.

"Fethi ne oldu?"

Fethi, gözlerini yavaşça kapatıp kafasını sağa sola yatırdıktan sonra barmene döndü.

"Hanımefendiye bir taksi çağırır mısınız?"

Barmen başını sallayıp telefona uzanırken Fethi de kadına dönüp sakin bir sesle konuşmaya başladı.

"Sen şimdi eve geç istersen. Ben başka bir zaman uğrarım yanına."

Sonrasında kadının hiçbir itirazını dinlemeden kapıya ilerletti. Sert adımlarla Eylem'lerin masasına ilerledi.

"Eylem!"

Eylem duyduğu sesle telaşla arkasına döndü. Fethi'nin yüz ifadesini gördüğündeyse yutkunmasına engel olamadı.

"Fethi?"

Fethi birkaç adımda kadının yanına ilerleyip elini beline sararken Eylem rahatsızca kıpırdandı. Bir süre Fethi'nin kollarının arasından çıkabilmek için küçük hareketler yapsa da Fethi'nin kendisini bırakmayacağını biliyordu, daha da önemlisi Kuzey'in bakışları Fethi'nin, Eylem'i rahatsız ettiği düşüncesiyle sertleşmişti. Eylem sezdiği tehlike yüzünden daha fazla kıpırdanıp ortamı germek yerine yüzüne zoraki bir gülümseme yerleştirip yanındaki adama döndü.

"Ben sizi tanıştırayım."

Yanındaki esmer, renkli gözlü adama baktı.

"Kuzey, bu Fethi. Benim iş arkadaşım."

Sonra Fethi'ye dönüp sinirle bakmaya başladı.

"Bu da Kuzey, Fethi. Benim üniversite arkadaşım."

Kuzey büyük bir nezaketle elini uzatsa da Fethi, Eylem'in mutluluktan olmadığını anladığı bir gülüşle adama bakmayı sürdürdü.

"Sanırım memnun olmadım."

Fısıltıyı andıran sesi Kuzey'in de kulaklarına ulaşsa da bir şey demeden elini indirdi genç adam. Eylem Fethi'nin gereksiz sinirinin hesabını sormak için sabırsızlanıyordu.

Aslında Fethi de şu an bu sinire anlam veremiyordu. Eylem'e aşık olmadığını biliyordu. Evet, kendisini beğendiğini inkar edemezdi ama bu beğeni kesinlikle onunla uzun bir ilişki yaşayabileceği kadar çok değildi. En azından kendisi öyle olduğunu düşünüyordu. Bu korumacı tavrının sebebini Eylem'le olan arkadaşlıklarına bağlıyordu. Üstelik kadını bir erkekle asla düşünemiyordu. Fazlasıyla işkolik ve güzel olduğu içindi belki de yanına kendisi de dahil hiç kimseyi yakıştıramıyordu.