Kırık Aynalı Ruhlar Ormanı | sekai

XI - Parmak Çocuk

İçeri geçtikten sonra, Chanyeol ile Baekhyun'a bakmak için odalarına gitmiş ağzı hafif aralık uyuyan bir melekle karşılamıştık. Öyle masum bir şekilde uyuyordu ki Baekhyun, sizi onu dünyadaki tüm kötülüklerden korumak isteyecek kadar duygu seline boğabiliyor, içinizi kış gününde battaniye örtmüş gibi ısıtabiliyordu. Anlayabiliyordum, onun ve Chanyeol'un neden bu derece bağlandığını. Bu aralarında yıllarca gelişmiş bağın ötesinde, birbirlerine tam oturan parmak boğumları gibi olmaları yüzündendi. İkisine de bakınca, içinizdeki sevgiyi alıp ne olursa olsun, bir yağmur deliğinden geçirmeleri bile gerekse ortaya çıkarıyorlardı.

Chanyeol, Baekhyun'un alnına yapışmış saç tutamlarını eliyle ittikten sonra hafif bir irkilse de uyanmamıştı. Ev işleri yüzünden yorgun olmalıydı bugünlerde ve içimde ona yardım etmeyip ondan uzak durduğum için koca bir pişmanlık vardı. Çünkü ikiside her zaman, bana kendi yaşadıklarına rağmen el uzatıyor beni yerden kaldırmak istiyorlardı ama ben ikisine de olan minnettarlığımı hiçbir zaman tamamen gösteremiyordum sanki. Bu yüzden uyusun diye işaret ettim Chanyeol'a. Uyusun da, bir süre dinlensin.

"Sende biraz uyu istersen, yorgun gözüküyorsun." demişti fısıldayarak. Onu onayladıktan sonra sessiz adımlarımla geçmiştim bende odama. Biraz uyuyup en azından bu ruh halimden sıyrılmak sonrasında da onları bir an olsun gülümsetmek adına kahvaltı hazırlamak gibi bir fikrim vardı. Hatta çıkmadan Chanyeol'e eğer uyuya kalırsam beni uyandırmasını da söylemiştim çünkü bu fikri gerçekleştirmeyi cidden istiyordum ve uyanamazsam kendimi gün boyu suçlu hissedeceğimde bir gerçekti.

Öylesine yorgun düşmüştü ki, göz kapaklarım birbirlerine kavuştuğu gibi atılmıştı uykunun kollarına. Derin kuyularda, belirsiz karanlık bir uyku almıştı beni. Ne kadar uyuduğumu bile fark etmeyecek kadar yorgun düşmüştü bedenim. Bu derin uykudan uyanmam ise odama atılan bir adım ve duvarlarıma çarpan bir sesle olmuştu.

"Kızılcık!"

Neşesinden ödün vermeyen sesiyle atılmıştı odaya Baekhyun. Göz kapaklarım zorlukla ayrılırken birbirinden tüm o neşesi ve gülüşleri gelip çökmüştü yatağın baş ucuna.

"Günaydın. Gerçi sabah kalmadı ortada ama." diyip gülerken o, çatılmış kaşlarımla kapıda duran Chanyeol'e bakıyordum. Yüzünde, hafif bir tebessüm vardı ama bu ona kızmama engel değildi. Uyanamamış olmak sinirlerimi ciddi anlamda germişti. Kendimi şimdiden bok gibi hissetmeye başlamıştım.

"Uyuya kalırsam uyandır demiştim, Frank." Yatakta zorlukla doğrulup sırtımı yatak başlığına yaslarken baktım ikisine de. İkiside oldukça alımlı ve iyi gözüküyorlardı. Çocuklar geliyor diye özenle giyinip hazırlandıkları çok barizdi.

"Günlerdir uyumuyorsun doğru düzgün. En azından bugün uyuduğundan emin olduk."

Dediğinde, uykusuzluğumu her daim belli eden anne yadigarı göz halkalarıma lanet etsemde bunu içimde tutmaya karar verdim.

"Size kahvaltı hazırlamak istemiştim. Bu yüzden erkenden uyansam iyi olurdu."

Baekhyun, yüzünde melek gülümsemesiyle bana bakıp bir anda elini atıp karıştırmıştı kızılın ortaya çıktığı saçlarımı. Nasıl yapıyordu bilmiyorum ama her daim, beni güldürüp annemi özlediğim her an iyi gelmeyi başarıyordu yüreğime.

"Olsun, başka zaman hazırlarsın. Hadi, kalk da yap kahvaltını. Bizde bu sırada büyük salonu toplarız. Değil mi, Chanyeollie?"

Hala kapıda dikilip bizi izleyen Chanyeol, elini uzatıp onaylamıştı sevgilisini. Baekhyun da yatakta yaptığı baskıyı kaldırıp elini tuttuktan sonra kapıya yönelmişti.

"Kahvaltın masada." deyip çıkmışlardı sonra da.

Onlar çıktıktan sonra, banyoya ilerleyip yüzümü yıkayıp aynada bir süre kendime bakındıktan sonra odama dönüp giyinmiştim bende onlar gibi özenle. Emindim, hepsi çocukların gelişini fazlasıyla önemsiyorlardı ve benimde en az onlar kadar önem vermem gerekiyordu bu konuya. Giyinme faslım bittikten sonra kahvaltımı yapmak için mutfağa geçmiştim. Baekhyun'un mükemmel yemekleriyle karnımı doyurmuş, bahçede bir keyif sigarasının ardından da tekrar onların yanına ilerlemiştim.