SONSUZLUĞUM

5. BÖLÜM

Elnie_8_  Bu bölümü sana ithaf ediyorum değerli okuyucum❤

Amcam kolumu sıkıca tutunca durmak zorunda kaldim.

O an beklemediğim bişey oldu Hamit hoca da onun kolunu sıkıca tuttu.

"Bırak emanetimi."

Aniden ona döndüm. Kulaklarım yanlış duymuş olmalı.

Amcam kolumu bırakıp Hamit hocanın yakasına yapıştı. "Ne dedin sen?  Emanetim mi dedin. Sen kimsinde ona emanetim dersin ulan. Seni gebertirim."

Yanlış duymamışım işte emanetim dedi. Daha bu sabah gördüğüm adam bana emanetim diyordu.

"Meryem! Meryem bana emanet onu sana vermem ."

Allah'ım neler oluyordu böyle. Hiçbir şey anlamıyordum.
Amcam elini kaldırdığında irkilerek geri çekildim.
Ama elini kaldırmasıyla elinin indirilmesi bir oldu.

Annem içerde. O içerde öldü mü kaldı mı bilmiyordum. Kargaşa içinde ne konuşuldu ne oldu bilmiyorum.

Tek hatırladığım Hamit Hoca'nın sözleri ve kendimi odada bulmam.

"Içeri gir ve korkma . Seni bu zalimlerin eline vermem."

Yatakta annemi görünce derin nefes aldım. Hemen başucuna koşup elleri tuttum.

Beni görünce zorda olsa başını çevirip, gözlerimin içine baktı. Yutkunarak konuşmaya başladı .

"Kızım ayrılık vakti geldi. "

Gözyaşlarıma mani olamiyordum . Durmaksızın akıyorlardı.
"Deme öyle anne. Sen iyisin sadece bayıldın . Sabah olsun gidicez buradan."

"Kızım sakın isyan etme. Verende alanda Rabbimdir. Hepimiz birgün ölücez ve asıl gerçekte ahirette buluşacaz."

"Anne kurban olam-"

"Sözümü kesme kızım. Son vaktim artık . Ben babanla abinin yanına gidicem."

Yutkunarak devam etti. "Seni yalnız bırakmadım kızım . Seni emanet ettim. Seni koruyacak kollayacak.
Söz ver bana, onun yanındanan ayrılmayacaksın, arkamdan  Allah'a isyan etmiyeceksin."

"Anne sen olmadan nefes alamam ben."

"Alıcaksın kızım, yaşayacaksın taki Rabbim seninde yanımıza gelmene izin verene kadar. Söz ver bana."

Gözyaşlarımı silip anneme gülümsedim . "Söz anne . Rabbim emanetini benden alıncaya kadar yaşiyacam."

Yüzünde ki mutluluğu görebiliyordum. Babama abime kavuşacağı için mutluydu. Keşke  keşke bende gitsem. Ama sabredicektim o gün gelene kadar.

"Mahir! Kızım baban burda. Beni almaya geldi."

Biranda elleri buz gibi oldu ve elimi bıraktı. Çalan makineler ile annem derin nefes alıp gözlerini kapattı.

Ne kadar kendimi tutmaya çalışsamda gözyaşlarıma hakim olamiyordum.

Rabbim verende alanda sensin. Ama Rabbim neden bu kadar zor neden bu kadar acı .

Hemşireler beni annemde uzaklaştırınca  ne yapacağımı bilemedim.

Doktor müdahale edince o sözler döküldü ağzından.

"Ölüm saati 01:20"

Dünyam durmuştu sanki , bütün bunların gerçek olmamasını bir rüya olmasını istiyorsunuz.

Ama malesef gerçek hepsi. Her ne kadar birgün kavuşacağınızı bilsenizde, bu dünyanin yalan olduğunu bilsenizde yinede inanamiyorsunuz gittiğine.