Milou perspectief.
Boos stap ik in de auto, mijn moeder heeft me net dood leuk vertelt dat we verhuizen naar Amsterdam. Ze geven me geen tijd om afscheid te nemen van mijn vriendinnen, ze willen gelijk gaan. Mijn naam is Milou, ik ben zestien jaar en woonde in Apeldoorn. Tot nu dan, we verhuizen naar Amsterdam omdat m'n moeder een nieuwe vriend heeft. Daan volgens mij, ik heb die hele gast nog nooit gezien en gelijk wil ze samen gaan wonen. "Het wordt leuk" glimlacht mijn moeder en stapt in, "praat gewoon niet tegen me" mompel ik en druk een oortje in mijn oor.
Na een uurtje stopt mijn moeder de auto voor een huis aan de gracht, "dit is het" blij stapt ze uit de auto. Tientallen auto's rijden achter elkaar een smal weggetje op, wij komen van het platte land, er was nooit een auto te bekennen, laat staan tien achter elkaar. Mijn moeder drukt vrolijk op de bel, zij en papa zijn al heel lang uit elkaar, maar ik vond het eigenlijk wel prima met z'n tweeën. Een lange man doet open, hij heeft grijs haar en een bril op zijn neus, het lijkt alsof hij zestig jaar is. Mijn moeder geeft hem een kus en loopt naar binnen, "jij bent Milou" grijnst hij. Kort knik ik en loop langs hem achter mijn moeder aan, het huis stinkt en de bekleding is raar. Als mijn kamer er ook zo uit ziet pak ik de eerst volgende trein terug naar Apeldoorn. Na een half uurtje stopt er een grote vrachtwagen voor het huis, "dat zijn onze spullen" glimlacht mijn moeder, zij vind dit natuurlijk leuk. Alle spullen worden naar boven getild en binnen een uur is alles uit de vrachtwagen, de bank enzo hoefde we niet mee te nemen volgens mijn moeder, want die had Daan. Nu ik zo naar deze bank kijk hadden we beter onze bank mee kunnen nemen. "De eerste deur links is jouw kamer" zegt Daan en wijst naar het plafond, ik knik kort en ren de trap op. Boven ziet het er beter uit, maar heel kaal. Langzaam open ik de deur van mijn kamer, de witte muren bespringen mijn ogen, beter dat het gewoon wit is. Er staat een groot bed en een kast in, al mijn spullen staan in dozen op het bed. Langzaam begin ik alles uit te pakken en mijn kamer in te richten, Na een uurtje staat alles op zijn plek. "Eten" gilt mijn moeder van beneden, zuchtend loop ik de trap af. "Deal with it" fluistert mijn moeder in mijn oor, haar adem ruikt nu ook al naar Daan, gatverdamme. Die gozer meurt echt uit zijn bek, en nu mijn moeder ook. "Ik snap dat je het niet leuk vind, maar maak er maar het beste van" glimlacht mijn moeder nep aan tafel, "hij had ook gewoon maar Apeldoorn kunnen komen" mompel ik. "Niet zo'n grote mond tegen je moeder jonge dame" zegt Daan streng, fijn, heb ik een extra vader er bij. Ik ben niet het kind die overal tegen in gaat, maar hij gaat dus helemaal niks voor mij bepalen. Na het eten ren ik de trap op naar boven en plof neer op mijn bed, ik pak een foto van mij en mijn beste vriendin, die ik niet meer heb gezien. Mijn moeder zei dat afscheid het alleen maar moeilijker zou maken, maar nu zie ik haar misschien nooit meer. Na een uurtje een film gekeken te hebben sta ik op en poets mijn tanden waarna ik mijn bed in kruip. Morgen gaat de hel beginnen.
