Milou perspectief.
Na school fiets ik gelijk naar huis, ik vind het nog steeds een vaag verhaal over Ian. Hij lijkt me wel aardig, maar lisa zei dat hij meiden breekt. "Ben thuis" gil ik hard, "mam" roep ik vanaf de gang. "Je moeder is niet thuis" zegt Daan, fijn, zit ik met die gozer opgescheept. "Heb je huiswerk?" Vraagt Daan zodra ik de keuken ik kom, "nee" mompel ik. Ik pak een zak chips en ren naar boven, ik hoef niet met die gast beneden te zitten. Ik pak mijn laptop en zet een serie aan, ondertussen scroll ik wat door instagram. '@iankuyper is je nu gaan volgen' verschijnt er in beeld, nieuwsgierig klik ik op zijn account, twintigduizend volgers? Ik druk op volgen en like zijn laatste foto. 'Heey Milou' verschijnt er in beeld, Ian. Snel open ik de dm, 'hee Ian' typ ik terug. Gelijk begint Ian te typen, 'zin om morgen na school bij mij te chillen?' Verschijnt er in beeld. Kan best, hij breekt me toch niet, en als hij me breekt. I dont care, 'is goed' stuur ik terug en leg mijn telefoon weg.
Ian perspectief.
'Zin om morgen bij mij te chillen?' Twijfelend druk ik op 'verzenden' snel leg ik mijn telefoon, bang voor haar reactie? Nee, Ian Kuyper wordt nooit afgewezen. Als ik met haar ga afspreken heb ik wel Lisa, Dave en Jake achter me aan, dat moet dan maar. Voorzichtig open ik de chat, 'is goed' heeft Milou geantwoord. Yes, ik ga morgen afspreken met Milou. Milou staat boven aan mijn lijstje, ik wil haar gezoend hebben, ik wil het gewoon. Ik plof neer op mijn bureau stoel en sla een boek open, leren moet helaas ook gebeuren. Na een half uurtje het doorgelezen te hebben ben ik er klaar mee, ze kunnen me wat. Ik ren de trap af naar beneden, mijn ouders zijn nooit thuis, ik heb eigenlijk geen idee waar ze wel zijn. Ze zijn al drie jaar weg, ik was veertien toen ze vertrokken. Niemand behalve Jannes weer het, en dat wil ik graag zo houden. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn. Ik pak de huissleutel en stap het huis uit, snel fiets ik maar de Jumbo. Ik gooi wat eten in het mandje, reken het af en loop weer naar buiten. "Hey ben jij niet Ian?" Glimlacht een meisje, even bekijk ik haar, ze is niet lelijk. Lachend knik ik, "mag ik met je op de foto?" Vraagt ze, "tuurlijk" glimlach ik. "Doei" roep ik lachend na de foto en loop weg, ik zit in een boy band, genaamd fource. We hebben duizenden fans, het is moeilijk om het 'bekend' zijn en mijn privé leven gescheiden te houden, aangezien ik ook een hele reputatie heb op school. Snel fiets ik terug naar huis, thuis aangekomen zet ik een pannetje op het vuur en kook het eten. Ik kook wel gewoon, ik heb geen zin om heel mijn leven op pizza te leven. Ik ga aan de keuken tafel zitten en eet alles op, vaak voel ik me wel alleen, niemand die er is die van me houd. Ik ruim de spullen af en plof neer op de bank, morgen zoen ik met Milou, honderd procent.
