Milou perspectief.
Gapend open ik mijn ogen, gisteren hebben Ian en ik nog een film gekeken en zijn daarna naar bed gegaan. Ian vroeg of ik bij hem wilde slapen, hij smeekte het eigenlijk. Uiteindelijk heb ik bij hem geslapen, ik weet niet waarom en het klinkt dom. Maar in Ian zijn armen voel ik me veilig, alsof hij met een aanraking me beschermt. Hij heeft me ook beschermt, toen met Daan. Ian zei dat het niks voorstelde, maar dat deed het wel degelijk. Ik weet trouwens nog steeds niet waar mijn moeder is, ik was nooit echt met haar maar het is toch mijn moeder. Ze heeft niet geappt of gebeld, ook Daan is me niet gaan zoeken, die is vast wel weer met een andere chick. Ik hoop dat Ian gaat veranderen, dat hij ook verliefd wordt op mij, ik hoop het. "Hey je bent wakker" glimlacht Ian zacht, zijn stem klinkt schor wat hem schattig maakt. "Nee ik slaap nog" ik laat me weer vallen op het matras. "Ik wil geen school" zucht ik, "dan gaan we niet" Ian kijkt me lachend aan. "Grapjas" grinnik ik, als ik het bed uit wil stappen voel ik twee sterke armen op me die me terug trekken. "Ian"zucht ik lachend, Ian kijkt me nep vragend aan, het is een sukkeltje af en toe. "We gaan naar school" "en je boeken dan?" Oh shit. Daar had ik nog niet over na gedacht, mijn boeken liggen nog thuis. Bij Daan, "we gaan toch niet naar school" mompel ik zachtjes. "Wat gaan we doen?" Mompel ik na een half uurtje, "de hele dag zo liggen" "ja dag Kuyper" ik geef hem een zachte tik op zijn neus. "Ik lig wel lekker"mompelt Ian, glimlachend kijkt hij me aan, damn. Het is jammer dat die gast een player is, anders had ik het wel geweten. Iew Milou stop, straks begin je te kwijlen, hij is een player en gaat je breken. Dat is niet wat je wil toch? Nog een keer gebroken te worden, nee dat wil je niet. Kleine uitleg, drie jaar geleden had ik een vriendje, m'n eerste. Hij heet Noah, hij was mijn alles, ik hield van hem. Na een normale schooldag is hij aangereden, het is niet het zelfde als met ian. Ian zoent ze, en breekt ze dan weer. Na Noah was ik kapot, mijn leven was niks zonder hem. Een keer ben ik bijna gesprongen, ik heb het toch niet gedaan, waar ik nu blij mee ben. Noah heeft me niet gebroken in de zin van vreemd gaan of dumpen, al had ik liever gehad dat hij dat had gedaan. In die tijd was er niemand voor me, ik had weinig vrienden, eigenlijk geen een. Mijn moeder was altijd weg, en mijn vader? Die had het druk met zijn nieuwe vriendin, nooit beseft dat hij ook nog een dochter op de wereld had lopen. Langzaam lopen mijn ogen vol met tranen, "hey Mil" mompelt Ian en veegt mijn tranen weg. Ian trek me dicht tegen zich aan en wrijft over mijn rug. Ik verberg mijn hoofd in Ian zijn trui, "wil je het vertellen?" Vraagt hij lief na een paar minuutjes. Langzaam schud ik mijn hoofd, niemand hoeft dit te weten. Niet van Noah en niet van mijn bijna zelfmoord.
