Milou perspectief.
Samen met Stef loop ik naar Manou, Stef zei niet wat ze van plan is, maar het gaat vast niet leuk worden voor Manou. Stefania kijkt even de aula rond en kijkt dan boos naar een tafeltje. Ik volg haar blik en zie Manou bij Jake, Dave en Lisa zitten. Stef pakt mijn arm vast en trekt me mee naar de tafel, "hallo" mompelt Lisa. "Heb je al verteld dat ze niet met ons om moet gaan? Ja? Fijn, dan kan ze nu even met ons mee lopen" Stef laat me los en trekt Manou mee. "Laat me los lelijk wijf" sist manou, Stef begint hard te lachen, "dankjewel manou" zegt ze dreigend. Stef pakt manou nog steviger vast en trekt haar mee de gang op. "Als jij een keer, maar dan ook een keer iets naars tegen Milou zegt" sist Stef, manou kijkt Stefania spottend aan. Iets zegt me dat die twee elkaar kennen, "wat dan?" Grinnikt Manou. "Dan dit" sist Stef en slaat Manou op haar wang. Gelijk slaat Manou terug, voor ik het door heb liggen ze opende grond. Stefania heeft manou haar haren vast en Manou heeft haar nagels in Stef haar arm gedrukt. Hard begint Manou te gillen, wat voor meer bekijk zorgt. Snel probeer ik ze uit elkaar te halen, wat niet echt lukt. Ik gun Stef geen pijn, maar Manou gun ik de pijn. Nadat zij mij drie jaar lang pijn gedaan heeft, niet alleen fisiek maar ook mentaal. Al snel komen Jannes en Ian aangereden en trekken Stefania van Manou af. Hijgend krabbelt manou op en loop terug naar Lisa, "Stefje" gilt Jannes en slaat zijn armen om haar heen. Eerlijk, ik wil ook echt zo'n boyfriend. Niet Jannes natuurlijk, hij en Stef horen bij elkaar. Met z'n allen lopen we de school uit, eigenlijk moeten we nog twee uur, maar school mag echt de tering krijgen. "Kennen jullie manou al?" Jannes knikt, "ze is m'n ex" ooop die had ik niet verwacht. "Arme jij" Jannes begint te lachen, "in 't begin was het wel leuk enzo, maar ze is heel jaloers. Toen het uit ging verhuisde ze naar Apeldoorn dus hoefde ik haar niet meer te zien" "tot nu dan" zucht Jannes er achteraan. "Ze wilde ook mijn vriendje van toen van me afpakken" mompel ik, Stefania kijkt me met grote ogen aan. "Vertel me alles over hem, of heeft hij je pijn gedaan?" Ik schud mijn hoofd, "hij is d-dood." Gelijk springen de tranen in mijn ogen, Noah. Ik mis je zo.
Flashback
Samen met Noah plof ik neer op de bank, ik ga dicht tegen hem aan liggen en staar hem aan. Lachend legt hij zijn hoofd op mijn hoofd, "wat zou je doen als ik er niet meer was? Bedoel, je weet maar nooit" mompelt Noah ineens. Geschrokken kijk ik hem aan, "je gaat niet dood" mompel ik. Bij het idee dat Noah dood gaat breek ik al, ik hou van hem, hij is voor mij de jongen. "Ik zou met je mee gaan" mompel ik zachtjes, gelijk schud Noah zijn hoofd. "Als ik dood ga wil ik dat je verder gaat met je leven, en me niet vergeet" glimlacht hij.
Lief trekt Ian me in een knuffel, "je denkt aan hem he?" Zachtjes knik ik. "Wij gaan naar huis" zegt Ian tegen de rest en loopt jaar zijn fiets. Ian gebaart naar zijn bagagedrager, "ik doe voorzichtig" zegt hij lief. Twijfelend stap ik bij hem op, "doei cuties" hoor ik Stef nog roepen. Bij Ian thuis aangekomen plof ik neer opneemt bank, Ian komt snel naast me zitten. Hij opent zijn armen en gelijk kruip ik er in. 'Ga verder met je leven, maar vergeet me nooit' honderden keren wordt de zin herhaalt in mijn hoofd. Hem vergeten zal ik nooit, maar ik moet wel verder gaan met mijn leven. Ik hoop dat dat met Ian is.
