Milou perspectief.
Lachend plof ik neer op de bank, ik ga Ian zo mijn verhaal vertellen. Aangezien hij mij zijn verhaal van zijn ouders heeft vertelt moet ik me er overheen zetten en ook mijn verhaal vertellen. Het zal niet makkelijk zijn, maar het moet.
Flashback
Samen met Mirthe fiets ik naar huis. Normaal spreken we niet zo heel veel af, ik ben namelijk uit school altijd bij Noah, en zij bij Jayden. Nu zijnsleer z'n tweeën wat gaan doen gaan wij dat ook doen. Lachend plof ik neer op de bank, "we moeten bij praten" grinnikt Mirthe. Op dat moment gaat de telefoon, een onbekend nummer verschijnt in beeld. "Opnemen?" Mirthe knikt, "hoi" mompel ik. Vast weer zo'n grapjas die mensen belt voor de lol. "Hallo, spreek ik met Milou?" Klinkt het, ""ja dat ben ik" ik hoor de vrouw aan de lijn even slikken waarna ze zichzelf herpakt. "Ik heb niet zo'n leuk nieuws, Noah is omgekomen bij een ongeluk" gelijk vullen mijn ogen zich met tranen. Noah is dood, Noah is gewoon dood. Mijn alles, mijn leven, de enige persoon die van me houd is dood. "Gaat het?" Klinkt het aan de andere kant van de mijn, wat denkt ze zelf. Zuchtend hang ik op, Mirthe kijkt me vragend aan. "N-Noah is d-dood" gelijk worden Mirthes ogen groot en trekt ze me in een stevige knuffel. Kort daarna gaat ook Mirthe haar telefoon af, "hallo met Mirthe" zegt Mirthe zacht. Ook Mirthes ogen springen vol tranen, huilend trek ik haar in een knuffel. "Jayden is ook dood" huilt Mirthe, huilend begraaft ze haar hoofd in mijn trui. Dit is een nachtmerrie, een nachtmerrie die uitgekomen is.
Snel veeg ik wat tranen weg, ik mis hem, iedere seconde van de dag. "Ian ik moet je iets vertellen" mompel ik zacht, Ian kijkt me geschrokken aan en komt naast me zitten. Gelijk springen de tranen in mijn ogen, "ik kan dit niet" snik ik en ren de trap op. Snel sluit ik mezelf op in de badkamer, hard begin ik te huilen. "Mil doe open" beveelt Ian, "nee" mompel ik. "Milou" hoor ik Ian zuchten, langzaam draai ik de deur van het slot af. "Miloutje" mompelt Ian en tilt me op. Huilend sla ik mijn benen om Ian zijn middel, mijn hoofd begraaf ik in zijn trui. Met mij in zijn armen loopt Ian naar zijn kamer en gaat op het bed zitten. Hij trekt me op zijn schoot en kijkt me lief aan. "Je kunt me alles vertellen" zegt Ian lief, huilend sla ik mijn armen om Ian zijn nek. Na vijf minuten stap ik van Ian zijn schoot en ga naast hem zitten. "Ik ben niet bang om achterop te zitten bij mensen omdat ik vroeger gevallen ben" begin ik, Ian knikt. "Drie jaar geleden had ik een vriendje, Noah. Hij was mijn alles, mijn leven, de enige waar ik van hield" gelijk staan mijn ogen weer vol tranen. "Hij is aangereden, hij en een vriend van hem zijn verongelukt in het verkeer" tranen rollen over mijn wangen. "Ik heb een paar weken na het ongeluk er over nagedacht om weg te gaan, helemaal weg. Naar Noah." Zachtjes slaat Ian zijn armen om me heen, "ik mis hem" huil ik. Ian streelt met zijn ene hand mijn rug en met zijn andere hand houd hij me stevig vast. "Zeg dit tegen niemand" mompel ik, Ian knikt begrijpend. Ik hoop dat hij het meent, hij real met me is. Ik red het niet om nog een keer gebroken te worden.
