Milou perspectief.
Gapend open ik mijn ogen, ik lig op de bank half op Ian zijn borst. Met de ene hand streelt hij mijn wang, wat me tintelingen geeft. Met de andere heeft hij zijn telefoon vast. Ik laat niet merken dat ik wakker ben, ik lig wel lekker zo. Na een half uurtje gaat Ian zijn telefoon af, hij neemt op en brengt de telefoon naar zijn oor. "Hey mam" mompelt Ian, wait a minute? Ian zijn ouders waren dood, of nou ja zijn. Of hij heeft daar over gelogen, dan zou hij echt ziek zijn. "Ja alles gaat goed" mompelt Ian, "ja nee het lukt allemaal" mompelt Ian na een minuut. "Ja dag" boos drukt hij op het uit knopje, "hoeren" sist hij. Als hij mijn wang weer wil strelen ga ik overeind zitten, "je ouders" mompel ik. Ian lijkt te schrikken, waarom zijn jongens zo onduidelijk?
Ian perspectief.
"Ja dag" mompel ik en druk boos het gesprek weg, mijn ouders willen opeens terug komen. Na drie jaar, denken ze goh we hebben ook nog een kind. Die jullie drie jaar achtergelaten hebben, drie fucking jaren. Als ik mijn hand weer naar Milou haar wang breng gaat ze rechtop zitten. "Je ouders" mompelt ze, verward kijkt ze me aan. Shit, shit, shit. "Nee dat waren mijn ouders niet" Milou fronst haar wenkbrauwen en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Dat dat was mijn tante" verzin ik, "en die noem je mam?" Snel knik ik. Ik heb geen tante, allebei mijn ouders waren enigs kind, maar boeiend. "Ja sinds ze weg zijn maakt zij het huis schoon, ik noem haar altijd mama" vul ik mezelf aan. Ik weet niet hoe ik me hier uit moet redden, Milou is niet iemand die snel iets gelooft. "Ian je liegt" mompelt ze, beschaamd kijk ik weg. Moet ik eerlijk zijn? Eerlijk vertellen dat ik over alles gelogen heb? Mijn ouders niet dood maar weg zijn, ik om die reden meisjes breek, nee. Dat gaat niet gebeuren, ik moet doen alsof ik verliefd ben. Maar ik wordt nooit meer verliefd, niet meer na Dewi.
Flashback.
"Kom Iantje een feestje is leuk" glimlacht Dewi en kijkt me lief aan, "oke dan" lief druk ik een kusje op haar lippen. We kleden ons om waarna we op de fiets stappen naar het feestje van Jannes. Aangekomen bij het feest verdwijnt Dewi gelijk in de mensen massa. Niets vermoedend ga ik bij Jannes en Niels staan, ik gun Dewi vrijheid, ze is geen hond. Na een uurtje is Dewi nog steeds nergens te bekennen, "Jann ik ga Deew zoeken" mompel ik haastig. Wat nou als er iets gebeurd is? Of Dewi met een ander staat te bekken? Nee Ian stop, Dewi zou dat nooit doen. Haastig stap ik naar buiten, even kijk ik de tuin door, niemand. Ik loop een stukje naar achter, maar nog steeds geen Dewi. Zuchtend stap ik naar binnen, waar kan ze zijn? "Misschien is ze boven" schreeuwt Jannes boven de muziek uit, ik knik kort en ren de trap op naar boven. Als ik Jannes zijn kamer open trek zie ik Dewi daar, met Nick. "Dewi" tranen vullen mijn ogen, met een harde klap sla ik de deur dicht en ren naar beneden. Hoe kan ze dit me aan doen?
Nog elke dag hoop ik dat Dewi jaloers wordt, omdat ik alle meisjes zoen. Dewi zit nog bij ons op school, niet meer bij ons in de klas omdat ze gevochten heeft met Lisa. "Ian" mompelt Milou zachtjes, glimlachend kijk ik haar aan. "Ik wil niet dat je liegt" zucht ze, liegen voelt slecht. Maar het moet, ik heb de drang om haar te zoenen. Nog een iemand, en dat moet Milou zijn.
