Milou perspectief.
Lisa had gelijk, hij wil me alleen zoenen, maar het is wel grappig om het spelletje mee te spelen. "Monniken en de ridders dus" Ian kijkt me geïrriteerd aan, "niet zo chagrijnig Kuyper" grinnik ik. Gelijk begint Ian te lachen, "ben je nog nooit afgewezen?" Ian schud zijn hoofd, "dit is de eerste keer" grinnikt hij. In zijn stem hoor je dat hij het kut vind, "Ian Kuyper zijn eerste blauwtje" gil ik lachend. Beschaamd kijkt Ian weg, "ah Ian niet zo zielig doen" grinnik ik. Langzaam breng ik mijn hoofd dichterbij Ian zijn hoofd, gelijk veranderd Ian zijn blik. Net voor onze lippen elkaar raken geef ik Ian een kop stoot, "auw Milou, kut wijf" sist Ian. Van het lachen val ik bijna van de bank, "kan je er niet tegen dat het je niet lukt?"
Ian perspectief.
"Kan je er niet tegen dat het je niet lukt?" Gilt Milou lachend, "niet leuk" mompel ik. Het lukt me nog wel, ik moet gewoon doen alsof ik verliefd op haar ben. "Je bent wel het mooiste meisje op onze school" zeg ik zwoel, ik trek haar dicht naar me toe. "Ja dat zeg je tegen elk meisje die je wil zoenen" grinnikt ze en maakt zich los uit mijn greep. Het is waar wat ze zei, ik zeg dat tegen elk meisje, maar bij haar meen ik het. Ze is niet zo'n slet die je makkelijk krijgt. Milou kijkt op haar telefoon en begint druk te typen, sowieso is ze met die Lisa aan het appen. Haar heb ik al gehad, ze was verliefd op me, maar ik niet op haar. Ik wordt nooit meer verliefd, niet meer na Dewi. "Met wie app je?" Vraag ik nieuwsgierig, "met m'n boy friend" zegt Milou serieus. Kut, ze heeft een vriend, "nee grapje" gilt ze lachend. "Je had je hoofd moeten zien" lacht Milou, "grappig" mompel ik. "Ik ben aan het appen met m'n moeder, vannacht was ik niet thuis en dat vond ze niet zo leuk" "waar was je dan?" Milou kijkt me lachend aan, "jij wil wel alles weten niet?" Lachend knik ik. "Ik was bij Lisa" mompelt ze en kijkt weer op haar telefoon. Na vijf minuten staat ze op, "ik moet naar huis" langzaam knik ik. Ik laat haar het huis uit en plof weer neer voor de televisie, dit gaat moeilijk worden, maar het gaat me lukken.
Milou perspectief.
"Ben thuis hoor" roep om vanaf de gang, "Milou kom even maar binnen" hoor ik mijn moeder zeggen. Zuchtend loop ik de woonkamer in, "Daan vertelde me net dat je hem gister avond uitgescholden hebt, toen hij zei dat dat niet hoort ben je boos weggelopen" zegt ze. Wacht wat? Ik heb Daan uitgescholden? In m'n hoofd wel ja, maar ik heb het niet gezegd. Boos kijk ik Daan aan die vies terug grijnst, "nee moeders, ik zou niet durven" mompel
Ik. Dat is waar, ik scheld zovaak volwassenen uit in mijn hoofd, maar ik zou het nooit hard op zeggen. "Milou zou nooit een volwassene uitschelden" mompelt mijn moeder zacht, dankbaar geef ik haar een blik. Boos staat Daan op, "je gelooft dat kind wel maar mij niet?" Sist hij kwaad. "Ik ken mijn dochter, dat zou ze nooit doen" zegt mijn moeder rustig, "Milou ga even naar je kamer" ik knik en loop de trap op. Tuurlijk ga ik niet naar boven, ik wil niks van deze ruzie missen. Een paar harde klappen klinken luid in mijn oren, wanneer ik luid geschreeuw hoor. Snel ren ik de trap op naar boven, of Daan heeft mijn moeder geslagen, of mijn moeder heeft Daan geslagen. Ik gok het eerste, bang ga ik op mijn bed zitten. Hard geschreeuw klinkt nog steeds van beneden, als ik geen geschreeuw meer hoor loop ik voorzichtig de trap af naar beneden. Beneden zit mijn moeder alleen aan de keuken tafel, "waar is Daan?" Mijn moeder haalt haar schouders op. Daar zit ze dan, een hopeloze vrouw die perse naar Amsterdam moest verhuizen voor deze mafketel.
