Sen Bende Gizlisin

7.bölüm

Multimediya: Fırat ve Hazan. Bu bölümde geçecek sahneden bir fotoğraf.

Çok güzeller.. 😻🦋

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
🦋
Kendimi anlamdıramadığım bir dönemdeyim. Kendimi hep kırgın, hep öfkeli ve hep kötü hissediyorum. Bu kırgınlığım, bu öfkem ve kendimi yersiz kötü hissetmelerim kime, neye bilmiyorum ama beni çok yoruyor. Bu ruh halimden kurtulmak istiyorum ama başaramıyorum. Belki de kurtulmak istemiyorum, kim bilir. Garip biriyim. Ömrüm boyu kendimi anlayamadım, kendimle yüzleşemedim, kendimi affedemedim. Kendimi aptal gibi hissediyorum. Etrafımdaki insanlara kötü davranıyorum. Hepsine kaba davranmaya çalışıyorum resmen. Hep öfkeliyim ve bu öfkemi birilerinden çıkarmaya çalışıyorum. İnsanları hayatımdan çıkarmaya, kendimi yalnızlaştırmaya çalışıyorum. Sonra da yalnızım diye üzülüyorum. Ben normal miyim? Bence değilim. Çünki normal bir insan böyle anlamsız şeyler yapmaz. Kendisini bilerek yalnızlaştırmaz. Kendisini bilerek üzmez. Ben kendimle ne yapacaktım böyle? Hayatım boyunca kendimle yaşayacak olmam korkunç. Ben bu insanla hayat geçirmek istemiyorum. Çünki benim için bile çok zor olur...

Bu sabah annemle kavga etmiştik. Okula gitme havamda olmadığımı söylediğim halde okula gitmem için ısrar ediyordu. Ben de sinirle, "Sanki çok umrundayım!" diyip kapıyı çarpıb evden çıkmıştım. Şimdi okulun önündeki parkta oturuyorum ve okulu izliyorum. Ders çoktan başlamış ve ilk ders yine matematik. Derse girmek istemiyordum ve zaten giremezdim de. Ben de öylece kulaklığım kulağımda şarkı dinleyerek etrafı izliyordum. Pilan yapıyordum. En güzel bir şekilde nasıl intikam alırım diye düşünüyordum. Ne yapsam içimdeki kızgınlık, kırgınlık geçmez diye düşünüyordum ama kendimde de hatalar olduğunu biliyordum ve bu yüzden kendime de kızgındım. Zaten ona tutulduğumdan beri kızgınım kendime...

Benim sinirlendiğim gibi sinirlensin istiyordum. Tek isteğim buydu. Deli gibi sinirlensin istiyordum. Ve o anda zil çaldı. Sabahtan beri oturmuş düşünüyordum ve zamanın nasıl geçtiğinin farkına varmamıştım. Ama bir şey bulamamıştım da. Onu tanımıyordum. Hoşlanmadığı şeyleri biliyordum ama yine de onu yeterince sinirlendirmeye yetmezdi. Bana büyük bir şey lazımdı. Bunu düşünerek sınıfa doğru yürüdüm. Ve kolidorun başında kafamı kaldırdığımda sınıftan çıktığını gördüm. Lanet olsun, zil çaldığı an çıkamaz mısın?!

Yerimde durdum. Adım atamadım. Kalbim deli gibi çarpmaya başladığında kendime hakim olmaya çalıştım. Bu hallerim alışıldık değildi ve ilk defa yaşıyordum. Ve hiç hoşlanmamıştım. Kendime hakim olmalıydım. O sırada o da kafasını kaldırdı ve beni gördü. Adımları yavaşladı ama durmadı. Yüzündeki ifadeden ne düşündüğünü, şu an ne hissetdiğini anlamak çok zordu. Akıllı biriydi, kendisini ve hisslerini kontrol etmeyi biliyordu. Gözlerine dikkatle baktım. Gözlerimin içine bakıyordu ve bana doğru yakınlaşıyordu. Bana yakınlaşan her adımında kalbim daha hızlı atıyordu.

Fırat Demirsoy, bana yaptıklarını görüyor musun?

Görmüyordu. Asla da görmeyecekti. Ama ben de onu görmeyecektim. En azından çalışacaktım.

Bana yakınlaştı, yakınlaştı... Onunla konuşmak istemiyordum ama içten içe özür dilesin istiyordum. Kalbimi kırdığını biliyordu çünki. Ama öyle olmadı. Gözü benden bir saniye bile ayrılmadan yanımdan gelip geçti. Az kalsın bana dokunacaktı ama son anda yolunu değiştirdi. Bunu bilerek yapmıştı! Sırf beni kızdırmak için yapmıştı ve ben de aptal gibi benden özür dilemesini bekliyordum. Hah! Bu Fırat Demirsoy'du. Benden özür dilemezdi.

Birkaç defa derin nefesler alarak kendime gelmeye çalıştım. Üzerimdeki etkisinden nefret ediyordum. Aşkın daha ne olduğunu doğru dürüst anlamayan ben, doğru dürüst tanımadığım birine aşık olduğumu düşünüyordum. Harbiden, daha aşkı bilmiyorum, nasıl olur da ona karşı bir şeyler hissetdiğimi düşünürüm? Etkisinden çıkamıyordum, benim gibi birini çok kolay alt ede bilirdi, kafamı karıştırıyordu ve ona dokunma isteğime hakim olmak çok zordu. Kitaplardan anladığım kadarıyla, bu aşktı. Ama asıl şaşırdığım bu kadar kısa zamanda bunu yapmasıydı. Sen kimsin böyle, Fırat Demirsoy?