[omegaverse] , tamamlandı.
kurtlar ve insanların barış içinde yaşadığı bir devirde, insan park jimin - öğretmeni fizik asistanı kim taehyung'a aşık olur ; ufak bir düzeltme, alfa kim taehyung'a.
- texting, düz yazı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
günlük iç dökmemi yazmayı bitirdiğimde, yazdığım defteri çekmecenin içine fırlattım. saat gece yarısını biraz geçmişti, belki anneme fark ettirmeden yarınki derslere gitmemeyi deneyebilirdim. biz üç silahşörler, seoul'ün en iyi üniversitesini kazanınca düzenimizi hiç bozmamıştık - zaten burada yaşıyorduk ve aynı şeklide devam etmişti. arkadaşlarım, ailem ve taehyung'la... mutluydum. evet, mutluydum çünkü iyi bir aileye sahiptim ve iyi arkadaşlar. hatta belki de gelecekte iyi bir aşka sahip olacaktım. taehyung, utangaç bakışlarını benden kaçırmayı bıraktığında her şey tam anlamıyla yoluna girecekti.
üzerime örttüğüm ince örtüyü kafama kadar çekip uyumaya çalışırken telefonum çalmaya başladı ama umursayarak arkamı dönüp uykuya dalmaya çalıştım ancak telefonun ucundaki kişi belli ki benden daha inatçıydı, sürekli titreyen telefonum olan uykumu da kaçırınca sıkıntıyla soluklanarak komodinin üzerindeki telefonuma uzandım, arayan kişi tahminlerimin de ötesindeydi - kim taehyung, gecenin bu saatinde beni arıyordu.
"bay kim?" diye sorarcasına bir ses tonuyla açtım telefonu.
"jimin? ımmm... müsait misin?"
"yani... evet?"
"aşağı gelsene, marketin yanına." söylediği şeyle telefonu kulağımdan çekerek yataktan debelenerek kalktım ve hızlıca cama doğru ilerleyip perdenin arkasından baktım. taehyung'un arabası sokağın sonunda bulunan marketin önüne park edilmişti.
"sizin burada ne işiniz var?" şaşkın sorum karşıdaki adamın kısa süre sessiz kalmasına neden oldu,
"bilmiyorum."
"bilmiyorum mu?"
"evet, bilmiyorum. arabayı kullanırken aklımda sadece eve gitmek vardı."
"ama siz bana geldiniz?" uzunca bir sessizlik girdi araya, onun konuşmak için neyi beklediğini bilmiyordum ama kafasının karışıklığını anlayabilirdim. bir şey söylemeden üzerime bir cekete geçirerek uyumuş annemle babamı uyandırmadan evden çıktım.
"geliyor musun?"
"geliyorum." neden bu kadar tuhaf davrandığını anlamamıştım ya da onu benim evime kadar getiren şeyi de bilmiyordum ama nedenlerin o kadar da bir önemi yoktu - sonuçta taehyung buradaydı, tam olarak benim kapımda. eve gitmek isterken benim yanıma gelmişti. bunun farkındalığıyla kıkırdadım, sessiz sokakta yankılanan adım sesleriyle utanarak telefonumu kapatıp cebime attım. benim gelişimi gördüğünde arabasından çıkmıştı ve ona yaklaştığımda birkaç adım atarak yolcu tarafının kapısını açtı.
