[omegaverse] , tamamlandı.
kurtlar ve insanların barış içinde yaşadığı bir devirde, insan park jimin - öğretmeni fizik asistanı kim taehyung'a aşık olur ; ufak bir düzeltme, alfa kim taehyung'a.
- texting, düz yazı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
taehyung içinde engel olamadığı bir heyecanla arabasını kullanıp jimin'in evinin yolu aşarken terleyen avuçlarını biraz daha direksiyona yasladı.
sana bu kadar bağlanmamam gerek farkındayım
ama bi' kere alışmışım yani ben ne yapayım
radyoda çalan şarkıyla gülümsemesine engel olamadı, kader onunla oyunlar oynuyor olmalıydı. jimin'in evine giden tanıdık yoldayken sanki bunu yıllardır yapıyormuş gibi hissetmesine engel olamıyordu.
"ne var jimin sende böyle? neden uzak duramıyorum?"
kendi kendine söylenerek gaza bastı, onun bir gece önce yanındaki koltukta oturup utangaç gözlerle kendisini süzüşünü hatırladı ve yüzündeki minik gülümsemesini. dün gece kendini ne zor tutmuştu öyle, onu kollarına alıp öpücüklerini onun yüzüne kondurmamak için. bunun hayali bile karnının kasılmasına neden olurken küçüğün böyle bir şeyde vereceği tepkiyi düşününce kurdu içinde zevkle uludu, onun kızarmış yanaklarıyla ve güzel gülüşle bakacağı anın hayali bile alfasını delirtebiliyordu.
taehyung, jimin'den o maili ilk aldığında öylesine korkmuştu ki - küçük bir çocuk gibi saklanma isteği duymuştu ama bunu en baştan beri tahmin eden alfasına artık daha fazla söz geçiremezdi. artık duygularının karmaşasının kabullenmişti bunu ve biliyordu - zaten en başından beri biliyordu, jimin ona sıcacık bir gülümsemeyle baktığı ilk andan itibaren ona düşmeye başlamıştı.
biliyorum benim sana aşık olmamam gerek
ama bilirsin laftan anlamaz bu yürek
"ayvayı yedik oğlum." diye fısıldadı arabayı sokağın bir köşesine park ederken. "ona ulaşacağımız için bende mutluyum ama babası yakalarsa umarım kolayca kaçabiliriz." bir süre kafasını koltuğa yaslayarak sessizce bekledi. şarkının son demleri arabada çalarken mutlulukla gülümsemesine engel olamadı.
sanıyorum biraz daha yanında kalmam gerek
kaybediyorum kendimi ben giderek
arabasından inmeden jimin'e kapıyı açması için mesaj attı ve jimin'in onun için yukarıdan açtığı apartmanın dış kapısından içeri girdi. sessiz olmaya çalışarak asansöre yöneldi, gecenin geç bir saatiydi - merdivenlerde ses yapmaması gerekiyordu. jimin'in kapısına varınca istemsizce gülümsedi, aşkın onu düşürdüğü bu haller kendi için bile şaşırtıcıydı. önceden bunu yapacağını düşünse, oturur sadece gülerdi - kendisine bu yaptığı için asla inanamıyordu. hoşlandığı çocuğun kapısında gizlice içeri girebilmek için beklemesi ona oldukça tuhaf gelmesine rağmen, işte buradaydı. kapı sessizce aralandı ve karşısında ona gülümseyen küçüğü görünce istemsizce gülümsedi - işte tüm sıkıntısı ve onu boğan düşüncelerin yaşam ömrü buraya kadardı: jimin'in güzel gülümsemesini görünceye kadar.
