When She Left Him

Chapter 12

Chapter 12

Imagine that I'm spending my life to the life we had to used to be, na hindi kami mapupunta sa ganitong sitwasyon. Siguro, nakakapag-travel na kami ni mama all over the world o kaya over the Philippines pero it sudden happen kaya hindi ko alam sa sarili ko kung mangyayari pa ang lahat ng 'yon dahil ang perang napanalunan namin napupunta lamang sa hospital bills ni mama. Is it okay for me, because the luck of mine naman ang nagbigay noon sa akin pero ang kinalulungkot ko lang, hindi namin natatamasa kung anong dapat meron kami.

            Hay, buhay nga naman.

            "Ma, kailan ka ba gigising? Alam mo ba palagi na lang ako umaasa tuwing umaga na nasa maayos na kalagayan ka na but then I was hopeless na parang ang hirap isipin na wala akong magawa para magising ka ulit." I cried. I touch my mom's hand.

            Mag-isa rin kasi ako ngayon dito sa hospital dahil umuwi muna si Taylor dahil birthday ng mama niya. Syempre, alam ko naman na mas mahalaga 'yon kaysa sa pagbabantay niya kasama ako. Ayaw niya rin kasi kaya kailangan ko pa siyang pilitin at doon ko pina-realize sa kanya na cherished every moments with your mom even your dad because we don't know what might happen tomorrow. We don't have the future so keep the present and cherish it.

            Ano kayang gagawin ko ngayon araw? Tutunga at manonood lamang ng tv habang hinihintay na magising si mama. Hindi naman ako nawalan ng pag-asa na magigising si mama, alam kong malapit na siyang gumaling sa kondisyon niya. My mom, I know she will be healed.

            There's a lot of changes in my physical outlook pero feeling ko pati ang pagkatao ko magbabago na rin ng tuluyan. Kung ano kasing nakikita ko at nagagalawan ko, hindi posibleng hindi ko ma-acquire ang mga 'yon. Nahihirapan ako, oo pero titiisin ko for mom.

            Sana nga lang 'wag muna siyang sumunod kay papa.

            Parang noong dati lang din na nangyari kay papa.

           

            I was so happy that papa cam early para sa hapunan namin. Minsan kasi sobrang late na siyang dumating at kapag gigising naman ako tuwing umaga ay nadadatnan ko na lang siya na paalis na kaya I have no time with him. Minsan lang ako nagkaoras sa kanya noong araw na holiday.

            I enjoyed the time with papa and syempre with mom. Family bonding na namin 'yon kaya I treasure the moment kapag nakakasama namin si papa pero 'yon nga minsan nga lang 'yon.

            "Wow naman! Mukhang gumaganda ang anak ko ah!" pagpuri pa sa akin ni papa.

            Nahiya naman ako sa sinabi ni papa kaya nakuha ko pang humagikgik sa sinabi niya. Lagi naman niyang sinasabi 'yon sa akin, pero kahit araw araw ko pang pakinggan mula sa mga bibig niya 'yon hindi ako nagsasawa. Si papa kasi hindi ko nakitaan na nagalit sa akin and even kay mama. Mapagmahal siyang ama.

            "Pa naman! You didn't even know inborn na 'to!"

            Natawa naman sila mama at papa sa sinabi ko kaya ako napakunot noo na lamang ako dahil pinagtawanan nila ang ganda ko. It is not a joke, I cry.

            "Naku tara nga dito!" and papa hugged me. "Alam mo naman kung kanino ka nagmana diba?" papa chuckled.

            Napangiti na lang din naman ako sa sinabi niya. Oo nga, kanino pa ba ako magmamana edi sa kanilang dalawa lang!

            "Naku! Kayo talagang mag-ama kapag nagsama parang hindi niyo na ako kailangan." Nagtampo pa si mama.

            "Nagselos naman siya! Tara nga dito!" lumapit naman sa kanya si papa at mama at nag-excuse naman ako sa kanilang dalawa na nagloving-loving na rin.