When She Left Him

Katapusan

Katapusan

~Jade's POV

Everyone gave an happy ending.

            I'm still grateful that I'm still walking, running and see the beautiful things in this world. You know, I don't know what life comes to me but then everything has a reason. You have to live, love your life.

            Marami na akong nasabi, sa nakalipas na taon na nagawa kong maging mapayapa ang utak ko na walang inaalala sa paligid-ligid dahil alam mong ligtas ka sa mga kamay Niya at hindi ka papabayaan. My faith was even stronger. Even my dad wasn't here in our side, I felt it by God's presence.

            Sa taong lumipas, ang dami na ring nagbago sa buhay ko. Nakakaasar nga kung tutuusin na babalik-balikan mo pa 'yong mga alaala mo dati na hindi naman talaga naging maganda. They just ruined my self pero ngayon napag-isip isip ko na dapat ingatan ang isa't isa.

            Life is a gift of God.

            "Babe, tara na." tinanguan ko na lamang si Taylor. Hanggang ngayon, kasa-kasama ko pa rin siya at hindi niya ako sinukuan. Alam mo ba 'yong na pinagtutulakan mo na sila palayo pero sila pa rin 'yong nag-iinsist na hindi sila aalis sa tabi ko.

            Taylor is my boyfriend. Well, hindi ibigsabihin noon na binali ko na 'yong sinasabi ko dati na hindi sa mga lalaking nakapaligid umiikot ang buhay kasi naka-sentro lamang ito kay God. Yes! That was true. I need to be happy. Everyone needs to love and to be loved. Hindi ko sinagot si Taylor dahil gusto ko lang siya dahil pareho kami ng narararamdam. Hindi, sinagot ko siya dahil alam kong kaya niya akong protektahan sa alam kong bagay na pwedeng magbigay panganib sa akin.

            Sinabi ko nga dati na, parang siya 'yong ginawang instrument ni God sa akin to protect me. Kasi kapag nasa panganib ako, kusang siyang dumadating.

            "Taylor, saglit lang pala!"

            "Sige lang." ngiti pa ni Taylor sa akin.

            Tumakbo naman ako pabalik sa puntod ni papa. Alam mo ba 'yong feeling na lagi ko siyang kayakap. Lagi ko siyang narararmdaman sa paligid ko.

            Nang maharap ko na ang puntod ni papa at hinaplos ko ang pangalan nitong nakaukit.

            "Pa, thank you so much for the things you've done to us." I wipe my tears. Pinipigilan kong maging emosyonal pero hindi ko mapigilan eh. Sadyang mababaw lang talaga ang mga luha ko. "I always felt your hugged, papa, I love you." Saka ako bahagyang natawa dahil para lang akong emo dito na nagdadrama.

            Nakaramdaman naman ako bigla ng paglamig ng paligid kaya kinilabutan ako. Napaisip tuloy kaagad ako na baka nag-response muli sa akin si papa.

            "Papa, naman 'wag ka manakot." Tawa ko pa. "Sa muli..." saka ako bumalik kasama ni Taylor.   

            Ilang saglit ng makalabas kami ng sementeryo bigla akong piniringan ni Taylor ng panyo sa mga mata ko. Pipigilan ko pa sana siya pero hindi rin siya nagpatalo kaya sumunod na lang din ako sa kanya. Naramdaman ko ang magkabilang kamay niya sa magkabilang braso ko at inaaalalayan niya akong maglakad.

            "Sakay ka na... dahan dahan baka mauntog ka." Aniya. Dahan dahan din naman akong nasakay sa kung ano man ito pero parang nasa tricycle lamang kami. Tumabi naman sa akin si Taylor at naramdaman ko ang mahigpit na pagkulong ni Taylor sa mga kamay ko. Mainit ang mga 'yon at malambot.

            Ilang minuto ay nahinto ang sinasakyan namin. Nauna siyang bumaba dahil naramdaman ko. Muli niya akong inalalayan makababa at naglakad na kaming dalawa. Dahan dahan lang ako. Wala akong ideya kung saan kami pupunta ngayon. Ilang saglit lamang hindi ko na naramdaman si Taylor sa tabi ko.

            "Jade, huwag kang mag-alala nandito lang ako." Nakalma rin naman ako kahit papaano. "Handa ka na ba?"

            "Kanina pa Taylor..."

            "Sige, removed your blindfold."

            Gaya ng sabi ni Taylor ay ginawa ko naman at tinanggal ang piring ko sa mga mata. Dahan dahan kong tinanggal ito at medyo malabo pa una ang paningin ko pero kaagad na bumungad sa akin ang mga taong importante sa buhay ko.

            "Happy Birthday, Jade!" sabay na sabay nilang sabi.

            Halos magulat at mangiyak naman ako sa ginawang pagsurpresa nila sa akin. Hindi ko ine-expect na magkakaroon ng selebrasyon sa kaarawan ko dahil ang tanging hiling ko lang naman ay makausap si papa pero pinadama pa rin nila sa akin kung gaano ako kaimportante sa mundo at sa buhay nila.

            Agad naman akong niyakap ni Coleen, ang bestfriend ko.

            "Jade, ang tanda mo na talaga, mabuti na lang nahanap mo na 'yong right person for you. Alam kong hindi ka rin niya iiwanan... diba Taylor."

            Natawa na lang din si Taylor sa sinabi ni Coleen. "Salamat, Jade."

            "Hindi, ako ang dapat magpasalamat sayo. Kasi kung hindi tayo nagkakilala, wala akong bestfriend na kagaya mo. You've tested our friendship, Jade. Alam mo sayo ko lang naramdaman na kailangan talaga nating maging tatag kasi nga Jade, may mga taong kailangan pa tayo. Kaya thank you, Jayden Ann Riveras. Happy birthday, enjoy your day... enjoy the life that once gave to you." Then she hugged me. "Aww, naiyak siya!"      

            Saka kami nagtawanan.

            Nang hanapin ko naman si mama ay wala ito paligid. Pinuntahan ko sa kusina ngunit wala siya doon at kahit sa kwarto niya ay wala doon. Nagsimula na naman akong kabahan sa nangyayari kaya agad kong nilapitan si Taylor.

            "Taylor, wala si mama."

            "Baka nandiyan lang 'yan."

            "Hindi, tiningnan ko na eh."

            "Siguro lumabas?" hindi siguradong sagot ni Taylor sa akin.

            Nabahala naman kaagad ako. Ganito kaagad nangyayari sa akin kapag nawawala sa paningin ko si mama kasi ayoko nang maulit ang nakaraan. Masyado nang masakit 'yon.

            "Jade, hon. Happy birthday!" nabigla naman ako nang biglang nagsalita si mama at kaagad ko siyang niyakap. Kaagad namuo kay mama ang halong pagtataka. "Ano ka ba! Anong nangyayari sayo, bumili lang ako ng cheese kasi naubusan na tayo."

            "Ma, I love you."

            "I love you too din anak, o sige na bumalik ka na doon. Marami kang bisita."

            Tinanguan ko na lamang si mama at bumalik sa sala.

           

            After a year, marami talagang nagbago sa buhay ko. Ang maging matatag sa sitwasyong kailangan lagpasan dahil ang lahat at normal na nangyayari sa tao. Tanggapin kung ano man ang kalabasan. No one no knows what will happen to us, later or sooner but we need is to accept what will happen.

            And the thing is, No one was left by God.