When She Left Him

Chapter 7

Chapter 7

It's been a one month. Time flies fast.

            I can't over think what is about to happen tomorrow, in the next day or in the future. I don't have any idea, what will gonna happen to us. I thought just for a week, gagaling na si Mama pero it's been a month pero wala pa ring nangyayari sa kanya. I've almost praying everyday but I have up when I think, that prayer's won't actually work.

            I shout at the top of my lungs. Bursting out all of my tears and emotion. Is mom that the only one who's suffering here? I don't think so, I am. I'm suffering for what will happen, sooner or later. I'm dying inside.

            "Jade!" Suddenly, I heard a voice of my bestfriend. Then she came out of my sight, hurriedly came fast at me. "Ano bang nangyayari sayo?" She asked me. Sa sobrang pag-aalala niya, natataranta na siya. Kahit ako, hindi ko na alam ang gagawin ko kung puro na lang ganito ang nararanasan ko na lagi akong umaasa sa magiging pagbabago kinabukasan. Pero nauuwi sa wala ang lahat.

            I hugged her immediately, can't stop crying. "C-coleen..." I uttered her name. "Can I die?" My tears didn't stop falling from my eyes. I'm burden with pain inside. I can't take all the pain to see mom doesn't have any progress.

            She shook her head, "No, don't say that. Your mom needs you at this time. Pray, it actually works."

            I bit my lip and stared at her face, "Pray? But I pray everyday, everynight but it isn't work. Coleen, I could trust Him but He prove me that I can't believe at him."

            "No, no, no... He's always been there for you and your mom. Jade, don't ever think about that to God. He's a saviour, He can do anything. Just pray and believe." She said.

            I don't replied. I cried.

            "Tara na sa sala, magpahinga ka muna." Aniya. Inalalayan naman niya ako na dalhin sa sala at inupo niya ako. Bumalik naman siya sa kusina para kunan ako ng maiinom ng tubig.

            Nandito ako sa bahay, parang ayoko na kasing makita si mama sa ganoong kalagayan. Then we find out na, naka-apekto talaga ang pagiging diabetes niya at tuluyang tumaas ang kanyang dugo. Isang gabi daw, gumalaw ang kamay ni mama and after that, wala na. Hindi ko man lang nakita 'yon. Gusto kong ibalik ang gabing 'yon but then again, hindi na pwedeng ibalik ang nakaraan.

            Bumalik si Coleen na may dala-dalang isang baso ng tubig. Inabot niya sa akin ang tubig at ininom ko naman ito. Habang iniinom ko ang tubig ay nakatingin siya sa akin, umiwas lamang ako ng tingin at pinakiramdaman ang malamig na likido ng tubig na dumadaloy sa lalamunan ko. Nakakaubos talaga ng tubig sa katawan ang labis na pag-iiyak. Masyado na akong nadadala sa emosyon ko.

            "Hindi mo ba dadalawin ang mama mo?" tanong ni Coleen sa akin. Hinaplos niya ang likod ko at napatingin naman ako sa kanya na ngayon ay nakakunot na ang kanyang noo.

            Pero nagkibit na lamang ako sa kanya. "Hindi 'ko alam. Wala namang magbabago sa findings ni Mama eh." Napabuntong hininga naman ako.

            Siya rin ay napabuntong hininga sa akin, "Alam mo mas mabuti kung pupuntahan mo mama mo doon. She needs you." Mahinahon nitong sabi sa akin at pinupusirgi talaga ako sa kagustuhan niya.

            Mabilis naman akong napailing sa kanya, "Hindi 'ko alam, Coleen! Mas mabuti pa atang manatili na lang ako dito sa bahay. Msitulang mga pera naming na napanalunan sa lotto, nauuwi sa gastos sa hospital. I thought we have the luck but then it blooms, parang dinaganan kami ng isang kabang problemang na halos hindi na namin kayang buhatin." Madrama na ba ako? Hindi ko kasi alam kung paano na ilalabas ang mga hinanakit ko kapag nakikita ko si mama na nakahiga pa sa kama ng hospital. Yes, she breathes pero parang hindi ko ramdam.