(multide ceydanın dinlediği şarkı var. okumanıza eşlik etmesi için linkini bıraktım :) )
Saatler 16.56'yi gösterdiği sırada kalktım çalışma masamdan. Canım sıkıldıkça kafama göre yazdığım bir kitabım var. Ona bir kaç ekleme yaptım. Kafamı boşalttım.
Ardından elime telefonumu aldım. Üzerime bir ceket de kaptığım gibi kulaklığımı cebime tıkıştırarak çıktım odadan. İçeriye, anneme seslendim yüksek sesle;
Ceyda; Aşkım aşkım, ben çıkıyorum bir iki tur atıp dönerim.
Holde ayakkabılarımı giyerken annemin sesi duyuldu,
Neslihan; Dikkat et kendine pek geç kalma aşkım aşkım.
Cebimden Telefonumu ve kulaklığımı çıkartıp spotify'a giriş yaptım.
En bi sevdiğim playlistlerimden birine girdim ve çalmaya başladım.
Uzunlar çalmaya başladı uzun uzun.
Seviyordum bu müzik türünü. Ruhuma iyi geliyordu.
Evin yakınlarında bi park vardı. Oraya girdim. Gün batımını izleyebileceğim bi bank bulup oturdum.
Çok güzeldi. Hep güzeldi zaten İzmir.
Her şeyiyle. Şiir gibiydi. Aşk şiiri. İçinde kendini kaybetmenin bile anlamsız mutluluk verebileceği türden bi güzelliğe sahipti bu şehir.
O kadar güzeldi ki insana derdini unutturabiliyor bu şehir. İzmir... İlaç gibi şehir.
Hemen bi fotoğrafını çektim.
Story atıcaktım tabi ki de : )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Storyi attıktan sonra telefonumu kapattım. Ceketimin cebine koydum ve sıradaki şarkıyı dinlemeye başladım.
Aradan yaklaşık bi 10-15 dakika geçti. Kalktım. Yürüyüş yolu boyunca yürümeye başladım. Deniz kenarından... Bunlarla mutlu olabiliyordum işte. Biraz deniz kıyısı, biraz müzik biraz da gün batımı... Bu kadar. Kafamda düşünceler dört dönüyorken telefonumdan bildirim gelmesi ile kendime geldim.
