დაუმორჩილებელი (დასრულებული)

მეთოთხმეტე

'ეველინი'

- ნაილ, ხუმრობ არა? ჩავიცინე და მხარზე მსუბუქად მივარტყი ხელი.

- ხომ იცი, რომ ასეთ თემებზე ხუმრობა არ მიყვარს? მხარზე დადებული ხელი მოიშორა და თვალები აატრიალა. ბრაზი მომაწვა და წარბშეკრულმა გავხედე.

- და რა, გინდა დაგიჯერო, რომ ლიამი ჯაშუშია? კიდევ ერთხელ ჩავიცინე, თუმცა ნერვულად.

- უნდა დამიჯერო,  ის იქ მუშაობს ეველინ, თანდათან მათი გავლენის ქვეშ ექცევა, ამას როგორ ვერ ხვდები.  ნაილმა თავი გააქნია და სიცივისგან გაყინული ხელები ქურთუკის ჯიბეში ჩაიწყო.

- კარგი, თუმცა მიზეზი მაინტერესებს, რის გამოც მას ჯაშუშად თვლი. ვუთხარი და გამარჯვებულის მზერით გავხედე.

- ლუის დაუნახავს, როდესაც მოდიოდა. თქვენზე იკითხა, შენზე, ლიდიასა და ზეინზე. აინტერესებდა თუ სად იყავით და აპირებდით თუ არა ახლო მომავალში ტერიტორიის შეცვლას.

- და? სულ ეს არის? ცალი წარბი ავწიე და ისე გავხედე ნაილს.

- კარგი. ამოიოხრა. - რაიმის ახსნას აზრი არ აქვს, ღამე მშვიდობის. ნაილი ფეხზე წამოდგა.

- ნაილ, მოიცადე! ნაილ! სიტყვის უთქმელად შევიდა კარავში.

კარავთან ჩამოვჯექი და ხელები ფეხეზე შემოვიხვიე.

ნაილის ნათქვამზე ჩავფიქრებულიყავი, რა დროსაც მკლავზე შეხება ვიგრძენი.

- შეიძლება ჩამოვჯდე? იკითხა ლიდიამ და ოდნავ გამიღიმა.

- დაჯექი. ხელით ვანიშნე და პლედი მასაც გადავუნაწილე.

- გმადლობ. მანაც მაშინვე მოიხვია და ცას ახედა.

- შენ და ნაილმა რაიმეზე იჩხუბეთ? დაგინახეთ, როდესაც კარვიდან გამოვდიოდი. მკითხა და მხრები აიჩეჩა.

- არა. სწრაფად მივუგე და ტუჩი შიგნიდან მოვიკვნიტე, ტყუილის გამო.

- დარწმუნებული ხარ?

- კი. თავი დავუქნიე და მზერა ავარიდე.