ΡΟΖΑΛΙΑ

12.Deal.

Ταυτίζομαι-συνδέω όμοιες καταστάσεις.

Κατά πόσο μας επηρεάζει?

Πολύ!

Μέχρι να ξυπνήσεις και να καταλάβεις πως είναι απλά κάτι κοινό...ΤΊΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΆΝΩ!

~DEAL~

Τον περίμενε, αν εννοούσε όσα της είπε το προηγούμενο βράδυ, θα ερχόταν, δεν είχε λόγο να της πει ψέματα, έτσι ήθελε να πιστεύει, αφού πλέον αυτός ο επικίνδυνος άντρας είχε καταφέρει να την κάνει να πιστέψει πως έκρυβε λίγη ασφάλεια και ήταν έτοιμος να της την χαρίσει.

Το ταξίδι στις σκέψεις της την έκανε να ντρέπεται, δεν έπρεπε να δείξει αδυναμία, είχε υποσχεθεί πως θα  κρυβόταν από τους ανθρώπους, ήταν ο βασικός της κανόνας και τον καταπάτησε, δεν ήθελε, δεν έπρεπε, όμως, ένιωσε αδύναμη, ένιωσε ασφάλεια στα χέρια του και χωρίς να το καταλάβει λύγισε.

Ο μόνος λόγος που έτρεφε ελπίδες και πίστευε πως μπορούσε να  τον εμπιστευτεί, ήταν γιατί δεν τον ήξερε και αυτό της επέτρεπε να ελπίζει στο να είναι διαφορετικός, δεν ήταν ειρωνικό? Τον εμπιστευόταν γιατί δεν τον ήξερε! Γαμημένη ελπίδα, γεννιέσαι μες στο σκοτάδι, είσαι το μόνο φως στο δρόμο μας και προσπαθούμε να σε κρατήσουμε αναμμένη, για να μην χαθούμε μαζί με σένα. Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω θα κάναμε τα ίδια λάθη, γιατί αυτοί είμαστε.

Άκουσε το χερούλι της πόρτας να κατεβαίνει και προσπάθησε να σουλουπωθεί, προσπάθησε να ξεμπλέξει τα μαλλιά που ήταν μπερδεμένα και στάθηκε όρθια.

"Με περίμενες βλέπω" Της έριξε μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω, κάνοντας την να νιώσει άβολα.

"Είπα να σε εμπιστευτώ, όπως μου υποσχέθηκες"

Γέλασε. Μετά από όσα είχαν γίνει, είχε ακόμα την διάθεση να  πουλήσει ειρωνεία.

"Σήμερα δεν θα πέσεις στην αγκαλιά μου; Να κλάψεις στον ώμο μου?" Είχε ξεχάσει ποσό εκνευριστικός ήταν και ήταν πρόθυμος να της θυμίσει.

Έκλεισε αθόρυβα την πόρτα και προχώρησε προς τα μέσα, στήριξε το σώμα του στο γραφείο και κοιτούσε τα σημεία που είχε χτυπήσει. "Πονάς?"

"Δεν νομίζω ότι είναι ικανά να μου  στερήσουν την ζωή, άλλο είναι το πρόβλημα" Σήκωσε το φρύδι και περίμενε.