ΡΟΖΑΛΙΑ

2.People are strange...

Πολλά μυστικά που προέρχονται από το παρελθόν.

Παρελθόν...

Αποθηκεύει την ζωή στην μνήμη του μυαλού σου αφαιρώντας την επιλογή να την μοντάρεις, δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα, σε αντίθεση με το μέλλον που βρίσκεται στα χέρια σου!

~PEOPLE ARE STRANGE~

Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και χάζευε το ταβάνι, το είχαν βάψει σκούρο μπλε ενώ στην μέση, είχαν ζωγραφίσει ένα και μόνο αστέρι. Της άρεσε να βλέπει τον ουρανό, οι αναμνήσεις από τα καλοκαίρια που βγάζανε το στρώμα στην ταράτσα και κοιμόταν με τον πατέρα της ήταν πολλές, τους άρεσε να χαζεύανε τον ατελείωτο ουρανό, με παρέα τα άστρα που τους δίνανε το κατάλληλο φως. Ηρεμία και γαλήνη, αυτό ένιωθαν, μια αίσθηση που κύλαγε στις φλέβες τους και ήταν μαγική.

Είχαν ξεχωρίσει ένα αστέρι που κατά κάποιον περίεργο τρόπο υπήρχε κάθε βραδύ στην ίδια θέση και έλαμπε περισσότερο από τα αλλά, ήταν όμως μόνο του. ''Η μαμά σου μας προσέχει, δες πως λάμπει...Ήταν ιδιαίτερη όπως είναι αυτό το αστέρι, ξεχωριστή και απόμακρη, όμως όσο και να προσπαθούσε να κρυφτεί η λάμψη της σε τράβαγε σαν μαγνήτης, αυτό είναι το κοινό που έχει με αυτό το πανέμορφο αστέρι''

Έτσι της είχε πει, οπότε αποφάσισε να συνδεθεί με τα λογία του και να την φανταστεί έτσι, σαν μια ηρωίδα που κατοικούσε στον ουρανό και όποτε την χρειαζόταν έκανε τα μαγικά της και την βοηθούσε να τα καταφέρει και να αντιμετωπίσει ότι της έκανε επίθεση. Τα βράδια μίλαγε στην μητέρα της ψάχνοντας την μορφή της σε αυτό το αστέρι και το πρωί στον πατέρα της, ήταν οι φίλοι της, οι πιο έμπιστοι από όλους. Όλη αυτή η κατάσταση την πλήγωνε, ίσως που και που να τους κατηγορούσε κιόλας, γιατί δεν ήταν διπλά της, γιατί δεν είχε το στήριγμα τους για να σταθεί στα πόδια της, δυο πόδια που είχαν κοπεί από όταν έκλεισε τα δεκαοχτώ, την ήμερα που η Σαρλότ την έβαλε στο ψυχιατρείο, στο μέρος το οποίο γνώρισε όλη την κακιά των ανθρώπων, αν και δεν περίμενε εκείνους, ζούσε ήδη με δυο όμοιους τους στο ίδιο σπίτι.

''Πέρασε κιόλας ένας μήνας που έφυγα από εκεί μέσα, δεν ξέρω γιατί με έβγαλαν αλλά καλυτέρα να μην το έκαναν ποτέ. Τελικά έπρεπε να γνωρίσω κι ένα ακόμα συναίσθημα, εκείνο το βράδυ σιχάθηκα τον εαυτό μου, από τότε μέχρι και σήμερα!

Ίσως τελικά να είμαι τρελή, αρχίζω να αμφιβάλω και η ίδια...οι σκέψεις μου δεν με βοηθάνε όσο θα ήθελα, ίσως τα φάρμακα να μου έχουν αφήσει κάποιο κατάλοιπο στο μυαλό μου! Πολλές φορές με έχω πιάσει να σκέφτομαι περίεργα πράγματα, πόσο μάλλον οι εφιάλτες που βλέπω τα βράδια, έχω όλα τα πρόσωπα τους χαραγμένα στην μνήμη μου!