ΡΟΖΑΛΙΑ

26.Last lie...

~Ο Έρωτας στην αρχή είναι ζωγραφισμένος με κόκκινο, γιατί  όλα είναι πιο έντονα, τα ζεις στο έπακρο. Όλα φαίνονται στην πορεία, στην διαδρομή κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις ενώ στο τέλος μένουν μόνο αυτά που σε κρατάνε. Το χρώμα αλλοιώνεται με τον χρόνο και μένει μια πιο ξεθωριασμένη απόχρωση, ΡΟΖ. Γιατί στην τελική αυτό που μένει, είναι η αγάπη~

~LAST LIE...~

''Σου οφείλω μια εξήγηση, έστω και μέσα από ένα γράμμα. Ξέρεις Τζέισον, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να έρθουν έτσι τα πράγματα, ίσως να περίμενα ένα καλύτερο τέλος για μας, αλλά βαθιά μέσα μου το αισθανόμουν. Μακάρι να είχα το θάρρος να σε αντικρίσω στα μάτια και να σου πω όσα γράφω στο χαρτί, αλλά αν το κάνω δεν θα έχω την δύναμη να φύγω και το πιο σωστό για μας είναι να μην είμαστε μαζί.  Ίσως αν με άφηνες να σου εξηγήσω, αν εκείνη την ημέρα έβλεπες μέσα από τα μάτια μου, αν...αν μου έδειχνες λίγη εμπιστοσύνη να ήταν όλα διαφορετικά...σε είχα ανάγκη αλλά εσύ είχες περισσότερο την αλήθεια.

Ξέρω πως έκανα λάθη, το σημαντικότερο ήταν ότι σου έκρυψα τι έγινε εκείνη την ημέρα με τον πατέρα σου και παίρνω την ευθύνη για αυτό, αλλά μόνο για αυτό. Δεν με δικαιολογώ που φοβόμουν να σου μιλήσω, μα η ζωή μου με έχει μάθει να μην εμπιστεύομαι κανέναν, και δεν το επέλεξα. Δεν πέρασα μια φυσιολογική ζωή, δυστυχώς η τύχη δεν μου χαμογέλασε, με χαστούκιζε σε κάθε ευκαιρία που έβρισκε και εγώ έμενα να περιμένω το επόμενο χτύπημα. Μεγάλωσα πριν την ώρα μου και πλήρωσα για λάθη που δεν είχα κάνει εγώ. Μακάρι να είχα την δύναμη να σου γράψω για όλα όσα πέρασα αλλά δεν χρειάζεται, γιατί πλέον κοιτάζω μπροστά. Θα σου μιλήσω μόνο για εκείνη την ημέρα, την ήμερα που ήρθε ο πατέρας σου και έμαθε ότι ήμουν η κόρη της Λιζ ''του'' όπως την αποκαλούσε, δεν χωρούσε στο μυαλό του ότι ήμουν το παιδί της και μέρα με την μέρα τα έχανε, έβλεπε σε εμένα την γυναίκα που τον πρόδωσε και μου είχε κάνει την ζωή δύσκολη. Δεν ήμουν εκείνη, του το εξηγούσα, τον παρακαλούσα να καταλάβει, να με αφήσει ήσυχη αλλά εκείνος δεν άκουγε.

 Μια μέρα που ήμουν μόνη στο σπίτι μαζί του ή μάλλον έτσι νόμιζα, ξέσπασε ένας καυγάς ανάμεσα μας, μου έριχνε ευθύνες που τον παράτησε η μητέρα μου για τον Τζον, σήκωσε χέρι πάνω μου και εκεί τρομοκρατήθηκα, είχε πιεί και δεν είχε τα λογικά του, έπρεπε κάπως να του ξεφύγω, άρχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα στην λίμνη και εκεί με πρόλαβε. Δεν έλεγε να καταλάβει πως είμαι η Ροζαλία, μου ζήταγε να του δοθώ μια τελευταία φορά, να επιλέξω εκείνον και ότι θα συγχωρούσε τα  πάντα. Τρόμαξα, με είχε ακινητοποίηση και όσο και να φώναζα δεν σταματούσε, έπρεπε κάτι να κάνω, βρήκα μια πέτρα και τον χτύπησα στο κεφάλι, έπρεπε κάπως να προστατέψω τον εαυτό μου, πρέπει να καταλάβεις πως δεν είχα σκοπό να του κάνω κακό.  Έφυγα και τον άφησα πίσω, κρύφτηκα στο δωμάτιο μου και δεν ξανά βγήκα μέχρι που έμαθα για τον θάνατο του, νόμιζα πως τον σκότωσα εγώ, έζησα με αυτό το βάρος μέχρι που μου ανέφερες τον τρόπο που είχε χάσει την ζωή του. Δεν μαχαίρωσα κανέναν! Πλέον ξέρω ποιος τον σκότωσε αλλά ήθελα να ξέρεις γιατί στην αρχή νόμιζα πως το έκανα εγώ, δεν είχα λόγο να σου πω ψέματα. Συγνώμη που δεν στο είπα νωρίτερα, αλλά ντρεπόμουν, γιατί αφορούσε τον πατέρα σου και δεν ήξερα αν θα με πιστέψεις. Τώρα ξέρω...αλλά είναι αργά.