Sınırsız / ASKIDA

8. Bölüm : Acı

Gülüşüm annem ve babama dönünce solmuştu. İstemsiz bir şeydi. Onlar beni bırakmamış olsaydı bu kadar çekmezdim. Ama onlar beni bırakmamış olsaydı Ari, Dima, Raven, Sarp ve Laura ile tanışamazdım.

Onlardan nefret etmek içinde onları affetmek içinde sebebim vardı. Ama benim seçimim zaten açık, değil miydi?

Hiçbir zaman affedici bir insan olmamıştım. Aksine her zaman acımasız biriydim.

Neden onları affetmiyorsun ki? Onlar sayesinde Ari, Raven, Dima var. Dedi merhametli ben. Sesi çok kısık çıkmıştı.

Onlar senin hayatını mahvetti! Neden affedesin ki? Diyerek ona karşı çıktı acımasız tarafım. Sert bir dille konuşuyordu.

Onları affetmelisin, Aria. Deniyorlar. Seni oradan çıkardılar. Diyen merhametli tarafıma ufacık bir an hak verdim. Ama acımasız tarafım sayesinde devreye girdi.

Seni oraya tıkanın onlar olduğunu unutuyorsun. Şeytanı cehenneme Tanrı gönderdi. Sence onu oradan çıkarınca Şeytan, Şeytan olmaktan vazgeçecek mi? Onu affedecek mi?

Şeytan, bendim.

Şeytan, benim acımasız tarafımdı.

Şeytan, benim dinlediğim tarafımdı.

Şeytan, benim kötü yanımdı.

Herkes Aria'yı tanırdı. Herkes Işık Savaşçısı olma tutkusu olan, hain olmadığını kanıtlamaya çalışan Aria'yı tanırdı.

Gerçek beni tanıyan kişiler düşmanlarımdı. Gerçek beni bilen kişiler kurbanlarımdı. Gerçek beni gören kişiler ölülerimdi. Gerçek bene şahitlik eden yerler savaştığım yerlerdi.

"Kızım... Konuşabilir miyiz?"

Annemin çekingen sesi beni gerçekliğe döndürürken Raven, Ari ve Dima bana baktı. Onlara başımla kapıyı işaret ettim. Ufak bir baş hareketi ile beni onayladılar ve çıktılar.

Yanlış anlamayın. Lider falan değilim. Bizde lider yoktur. Zaten herkes ne zaman ne yapacağını bilir. Birbirimizi anlamak için kelimelere ihtiyacımız yoktur.

Eğer yapmamaları gereken bir şey olduğuna inanıyorlarsa o şeyi asla yapmazlardı. Benim söylemem bir şey ifade etmezdi.

"Dinliyorum."

Dedim ifadesiz bir sesle. Birkaç saniye sonra abim geldi ve küçük kardeşini sevgilisine verdi. Ben yatakta bağdaş kurdum. Annem, babam ve abim karşımda oturdular.

"Seni bıraktık çünkü Jasper seni koruyacağını söz vermişti. Zaman yoktu ve kalırsak hepimizi öldürürlerdi."

Dedi yumuşak bir sesle babam. Dudaklarımda karanlık bir gülümseme oluştu.

"Beni kimse korumadı. Siz gittiğini-pardon beni bıraktığınız gün Jasper'ı bana öldürttüler."

Dedim buz gibi bir sesle. Annemin gözleri dehşet içinde açılırken yüzüm düz bir ifade aldı.

"O gün beni de öldüreceklerdi."

Dedim anda annemin gözündeki yaşlar durmadı. Buz gibi sert ve soğuk sesimle devam ettim.

"Bana diz çöktürdüler ilk başta. Bir asker geldi ve dizimin arkasına vurdu. Çamurda diz çöktüm ki onlar beynimi zevkle dağıtabilsin."

Abim ifadesiz durmaya çalışıyordu. Babam da güçlü. Annemin hıçkırıkları odada yankılanan tek sesti. Devam ettim.

"Sonra üç çocuk geldi."

Dediğimde annem seszizleşti.

"Dima, Ari ve Raven.."