| Tamamlandı |
Furkan : Sana bir şey diyeyim mi?
Furkan : Bence sen benden bilerek hamile kaldın.
Furkan : Çünkü zenginim.
05***: Bilerek hamile kaldın?
05***: Embriyo gel sen yerleş içime
05***: diye mi anlaştım lan ben?
05***: ama haklısın çevrend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌻 Multide ki şarkıyı açarsanız belki hem Demir'in hemde Mısra'nın duygularını daha iyi anlarsınız. 🌻
Saatlerdir aç ve susuz soğuk zeminde yatırılıyor, bağırışlarımın ardı arkası kesilmiyordu. Pes edip sırtımı duvara yasladığımda camın açık kısmından sızan ay ışığı önüme görmemi sağladı. Bir kaç böcek görmüştüm. Avazım çıktığı kadar çığlık atarken bağırmadan çok yardım istediğim belliydi. Böceklere karşı ağır fobisi olan birisi için şu an yaşadığım çok zordu.
Karnıma saplanan acı ile çığlıklarım acı dolu iniltilere dönüştüğünde ancak kendime geldiğimde kapı açılmıştı.
"Aptal mısın? Evde değildim!"
Yanımda diz çökerken omuzlarımı tutan ellerini ittim. Bu yabancı adamın yüzü tanıdık geliyor ama her hatırlamak için çabaladığımda şakaklarıma sancı giriyordu.
"Neden bu kadar zarar veriyorsun kendine? Kapıdan içeriye girdiğimde bu yana çığlık atıp duruyorsun."
Kendime acırcasına güldüm.
"Neden gelmedin o zaman yanıma? Saatlerdir aç ve susuzum burada. Amacın öldürmek ise acı çektirmeden öldür." Gözlerini büyük bir öfke kapladı ve kaşlarını çattı. Elleri yavaşça zeminden ayrılırken telefonunu çıkardı. Işık yüzünü aydınlatırken aklıma gelen silik görsellere odaklandım.
"Demir, eve gidelim artık yoruldum." Yüzüne takındığı gülümseme ile atlı karıncalara bakmayı sürdürdü.
"Pekala, ama son kez buna binelim mi? Lütfen!" Bir çocuk gibi mızmızlanması beni neşelendirdi ve günün bütün yorgunluğunu unutturdu.
"Tamam hadi gel." Soğuktan bu tutmuş ellerini kavradım. Peşimden sürükledim.
Karşımda ki adamın yüzünü görüyor ancak onun elini tutup peşinden sürükleyen kızın yüzü asla netleşmiyordu. Ben neden bilmediğim bir şeyi hatırlıyordum?
Kulağına yasladığı telefonun karşı tarafından ses geldiğinden bağırdı.
"Seni aptal orospu çocuğu evden çıkmadan önce size dediğim şeyleri unutun diye mi para veriyorum?"
Dakikalarca süren bağırmanın ardından telefonu kapatıp sonra ilgileneceğini söyledi.
Yanıma tekrar eğilip kollarımdan tuttu. Destek alarak kalktım. Hala gördüklerimin ne olduğunu düşünüyordum. O da gözlerimde ki şaşkınlığı anlamış olmalıydı. Ne var? Dercesine bakarken omuz silktim. Bir elim karnımda ağrıyla ben önde o arkada yürümeye başladık . Odadan çıktığımızda kolumu tuttu.
"Merak etme kaçmayacağım. Açım zaten." Yavaşça kolumu bıraktı. Merdivenleri inerken şaşırdığım bir şekilde destek oldu. Mutfağa yönelmek istediğimde sesi durdurdu.
