| Tamamlandı |
Furkan : Sana bir şey diyeyim mi?
Furkan : Bence sen benden bilerek hamile kaldın.
Furkan : Çünkü zenginim.
05***: Bilerek hamile kaldın?
05***: Embriyo gel sen yerleş içime
05***: diye mi anlaştım lan ben?
05***: ama haklısın çevrend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 gün önce...
Ellerim belimde dediği şeyi onaylarcasına bakarken bu sefer bir adım attım ona doğru. Ellerimi tutup gözlerimin içine baktı. Dizlerinin üzerine oturdum ve kızaran yanaklarımı nefes vererek soğutmaya çalıştım.
Cümlesini tamamlamaya izin vermeyerek dudağımda ki ruju umursamadan dudaklarına kapandım. Elleri belime yerleştiğinde bunu beklediği dün gibi belliydi. Kalbim bir kuş gibi çırpınıyor kafesin tellerine çarpıp canını acıtıyordu. Yavaşça geri çekilip alnını alnıma yasladım.
"Seni seviyorum."
Bunu söylemekten bıkmamıştı. Sürekli fısıldıyor gözlerini kapatıp bunun gerçek olmasını diliyordu. Elimi ensesine koyup saçlarını okşadım.
"Bu gerçek sevgilim." Kirpikleri yavaşça aralandı ve gözlerimi buldu. Bu kadar yakınlık... Belki ilk ve sondu. Ayaklandım ve hiç bir şey olmamış gibi yukarıya sıyrılan tişörtümü indirmeye çalıştım. Elleriyle buna engel olup artık büyüyen göbeğime elini koydu. Baş parmağı ile kırılmaktan korkan bir canlıya dokunur gibi okşadı. Yüzünde ki mutluluk her şeye bedeldi. Gözlerinin dolması ile bir şeylerin yanlış gittiğini düşündüm.
"Hey ne oldu?" Burnunu çekti ve bana bakmadan konuştu.
"Baba olacağım." Dudaklarımda oluşan buruk gülümseme genişlerken bana bakması için çenesinden tutup başını kaldırdım. Gerçekten ağlıyordu! Şaka mıydı? Bir bebeği sever gibi saçlarını sevip gözyaşlarını sildim. Bu adam her seferinde çocuk olmayı nasıl başarıyordu?
-
Evden çıktığımdan bu yana içimde ki huzur beni dünyanın en mutlu insanı yapıvermişti. Evden çıkmadan önce kendi ceketini zorla giydirmiş ve beni öyle göndermişti. Ceketin fermuarını çekip çantamı sıkı sıkıya tuttum. Eve gitmek için ara sokaklardan geçiyor olmak beni her seferinde ürkütüyor olsada elimden gelen bir şey yoktu.
Arkamda hissettiğim bir çift ayak sesi ile duraksadım. Arkamı dönüp dönmemek arasında kalsam da omzumun üstünden baktığımda benden başka bir kedi bile yoktu. Yanlış duyduğumu düşünerek yürümeye devam ettim.
Evimin olduğu sokağa geldiğimde ayak sesleri devam etmiş ama daha sonra kesilmişti. Koşar adımlarla evime girip kapıyı arkasınsan kilitledim. Camın perdesini aralayıp dışarıya göz attım. Siyah kapüşonlu bir adam önce kapımın önünde beklemiş ardından göz göze gelmiştik. Korkudan bacaklarım titrerken sırtını dönüp buradan uzaklaşmıştı.
Bu da neydi şimdi?
Canım sıkılıyorrrrrrr. Ders yapmam gerek ama yapmamak için elimden geleni ardıma koymuyorum. 🤦♀️
Sizler ne yapıyorsunuz bakalım?
Sizi seviyorum.
Lütfen bol bol yorum yapın. Çoğunuz yapıyor onları kalplerinden öpüyorum. Ama hiç yapmayanlara sesleniyorum. Hadi yorum yapmıyorsunuz, oy vermek bile size zor mu geliyor anlamadım ki?
