Broken Hearts And Lost Souls

CHAPTER TWENTY | Unsend voicemails

THIRD PERSON

"Hoy, Martin! Kinikilig ka na naman?" kantyaw ni Kuya Benj sa kanyang kapatid habang nakasakay sa maingay at gumagalaw na traysikel. Magmula noong niyakap niya si Arianne bago sila umalis ay biglang uminit at namula ang pisngi ni Martin at ramdam niya iyon bago kapain ng kanyang kapatid. 

"Anong kinikilig?" sagot ko na kunwari  e naiilang sa ginawa ko. "Kuya Benj naman, magkaibigan po kami ni Arianne, okay? Normal lang po sa'ming dalawa ang magyakapan."

He sets his attitude and stares directly at his younger brother, "Are you sure? Because for some reason, you looked like a tomato due to your cheeks."

Martin completely nodded while defending himself, "I swear, we hugged each other but it's not necessarily mean that we're together as a couple."

"Okay. Sabi mo." 

Sinukbit niya ang kanyang earphones sa kanyang cellphone bago ito magpatugtog habang ang kanyang bunso ay nakatulala sa isang tabi, tinitignan ang bawat tindahan at bahay na dinaraanan ng sasakyan. Hindi niya aakalain na lalong lalalim ang kanyang pag-iisip at alalahanin ang kanyang sarili — si Jan Martin na insecure at negative thoughts sa kanyang isipan. He remembered some of his transferee days, whereas he had been left off due to his own situation, and one of those was not knowing one's worth after all... 

"Pakiramdam ko, parang hindi ako masyadong worth it noon, lalo na sa sarili ko," malungkot niyang turan kay Vincent, isa sa mga kaibigan ni Martin habang sila'y nakaupo sa bakal ng terminal ng traysikel, naghihintay ng masasakyan papauwi sa kanilang mga bahay. Kakatapos lamang ng kanilang klase at magkasabay silang uuwi nat maghintay ng masasakyan  bukod pa rito, ang ibang tao naman nasa tindahan, bumibili at naririnig na nakiki-Marites sa magkabilang gilid. nagchichismisan. 

"Bakit naman, Martin?"

Huminga siya nang maluwag, napayuko na lamang sa kanyang sarili at hinarap ang kanyang kaibigan, "Minsan kasi nawalan ng kumpiyansa sa sarili ko, parang napaisip ako kung, pangit ba ako sa paningin ko? Sa paningin ng mga tao sa campus? Oo, iilan lamang ang may gusto sa'kin, pero noong mga panahon na binubully pa rin ako ng ex ni Arianne kahit pa wala akong kasalanan, in unti-unti na akong nilalamon ng takot sa sarili ko."

Vincent understands it so well because he knows about his tragic and at the same time, traumatic past. Alam niya rin na nagkakaroon siya ng emotional breakdown nang dahil sa nangyari, at ang mas masakit ay hindi na maintindihan ni Martin ang kanyang sarili kung bakit ito nagkaganito. 

He was lost and felt like he didn't know where he should go first and knowing that he also didn't know the directions. Bumabalot sa kanya ang kadilimang pumasok sa silid ng kanyang katawan na siyang hudyat upang mawalan ng gana, konsentrasyon, kumpiyansa at higit sa lahat, pinanungunahan ng takot at kaduwagan. 

"Naisip ko noon, may mas hihigit ba sila kaysa sa'kin? May makakaintindi ba sa totoong nararamdaman ko? Hindi ba wala?"

"Martin, huwag mong sabihin iyan." Tinapik niya nang dahan-dahan ang balikat ng kanyang kaibigan na hanggang ngayon ay unti-unti na siyang nilalamon ng lungkot, "Sa tingin mo ba, hahayaan mo na lang ang sarili mo na agawin ang kasiyahang naramdaman mo? Tingin mo ba, abot hanggang pagtitimpi na lang ang gagawin mo lalo na kapag sinasaktan ka ng maraming tao sa paligid mo?"

Mula sa kanyang pagtitig ay naramdaman ng binata kung gaano siya kahalaga sa buhay niya bilang isang kaibigan, "Isang buwan pa lang tayo magkakilala pero nararamdaman ko ang side mo. Nevertheless, always remember, you're valid. Mahalaga ka. Huwag mong pairalin ang takot na nararamdaman sa loob-loob mo. Let darkness bring light, and so are you.