Arkama bile bakmadan koşuyordum.O kadar özgür hissediyordum ki kendimi sanki ellerimde ayaklarimda zincirler varmış da onlardan kurtulmuşum gibi.
Nefes nefese kaldım.Kaçtım kaçmasına ama nereye gideceğim.Bu geldiğim sokağa daha önce hiç gelmedim çok ıssız bir yer kimse de yok.Allahım ne yapacağım şimdi??
Bir anda yağmur yağmaya başladı.Bi bu eksikti!
Yağmur beni baştan aşağı ıslatırken öylece yürümeye başladım.Ne yapacağımı düşünmeye başladım.
Kafamı kaldırdım ve ileriye doğru bakmaya başladım.O an dikkatimi Bir sey çekti. Bir binanın duvarına yaşlanmış bir beden.İçime bir ürpeti yayıldı.Bir hareketlilik aradim ama hiç hareket etmiyordu.Yanına gidip gitmemekte kararsız kaldım.Aramızda 10 metre kadar az bir mesafe vardı.Bu soğuğun yağmurun altında neden öylece orda duruyordu ki?
Merak duygusu beni iyice sarmışken ayaklarım ona doğru ilerlemeye başladı.Yanına iyice yaklaştım başı önüne eyik bir şekilde duruyordu.Korkarak yaklaştım ve "iyi misiniz"diye sordum.
Ama cevap vermedi iyice yaklaştım ve omzuna dokundum.Dokundugum an yere yığıldı.
"Aman Allahım siz iyi misiniz beni duyuyor musunuz beyefendi"dedim ama hala baygın bir şekilde yatmaya devam ettim.Hemen yere çöktüm.
Başını yerden kaldırıp dizime yatırmak istedim ve kafasını ellerimin arasına aldım tam o an acı bir ses çıkardı.Elimi ateşe değmiş bir şekilde kafasından çektim.Ellerime baktım ama gördüğüm şeyle resmen dondum.Kafası kanıyordu.Ne yapacağımı şaşırdım adam hala öylece yerde yatıyordu.
Hemen kendimi toparladım
"Beyefendi beni duyuyor musunuz kafanız kanıyor hemen hastananeye gitmeniz gerek ambulans çağırıyorum"dedim.Telefonumu elime aldım ve ambulansı aramak için 112 yi tuşladım tam kulağıma götürüyordum ki bir anda telefonumu tutan elimin bileğine sarılan parmaklarla durdum.Adam hala hareketsiz bir şekilde yatıyordu ama elleri bilegimi mengene gibi sarmıştı.Zorlukla bir nefes aldı ve
"Ambulans ol-maz sakın a-ra-ma sakın"dedi ben şok olmuş bir şekilde ona bakıyordum.
"Beyefendi kafanız kanıyor diyorum ciddi bir durum olabilir hemen hastaneye gitmelisiniz "dedim ama adam daha yüksek bir şekilde
"Sana olmaz dedim anlamıyor musun arama!"
Daha sonra duvara tutunarak kalkmaya çalıştı.Dengesi bozuldu yere geri düşecegi sırada hemen kolunu omzuma doladım ve ona destek oldum.
"Bu halde nasıl yürüyeceksiniz yaralısınız"dedim derin bir nefes aldı
"Eve gitmem lazım hastane asla olmaz zaten ev yakın buraya bir sokak ilerde"
Ne diyor bu adam böyle bu halde nasıl yürümeyi düşünüyor aceba çok merak ettim zaten baya ağırmış kolum ve belim birazdan iflas edecek.Adama baktım.
"Oraya kadar nasıl yüruyeceksiniz"
Omzumdaki kolunu bir anda benden çekti
"Bana bir sey olmaz kendim giderim"diyerek yürümeye başladı.
Bir anda sinirlendim ve ona doğru baktım yalpalaya yalpalaya yürüyordu gerçekten başka biri olsa bu halde yerinden bile kalkamazdı.Sanırım güçlü birisi diye düşünürken ben de düşünüyorum diyerek kafamı iki yana hızlıca sallayıp kendime geldim.Koşarak yanına gittim ve kolunu tekrar omzuma atıp yürümeye başladık.
"Senden yardım istemedim bırak defol git evine "dedi nefretle.Ağzım açık kaldı ben ona yardım etmek ıstiyorum onun bana yaptığına bak sinirlendim ve ona arkamı dönüp iki adım attım lanet olsun o sözlerine rağmen vicdanım sızladı ve yanına geri döndüm.Beni görünce
"Kızım sen laftan anlamaz mısın defol dedim" gıcık adam bu nasil bir üslup Allah aşkına sözlerini hiç tınlamadım
"Senin için değil vicdanım için yapıyorum maalesef arkamı dönüp gidemiyorum"dedik ve sesizzce onun duymayacagı sekilde"hoş zaten nereye gideyim gidecek bir yerim de yok"dedim
Sanırım duymadı biraz ilerledikten sonra sanırım evine gelmiştik çünkü bir evin önünde durmustuk.Bu sokak neden bu kadar ıssız ikimizden başka kimse yok koskoca sokakta.Ürkmedim degil koskoca sokakta gecenin bir yarısı hiç tanımadığım bir adamla tek başımayım
Allahım sen yardım et
Ve bölüm sonu
Ilerleyen bölümler daha güzel olacak❤❤
