Merhaba
Uzun zamandır görüşemiyoruz.
Vakit bulamadım yazmaya.Kendimde o yazma güdüsünü hiç bulamadım.
Sizleri de unutmadım hep aklımdaydınız❤.
Kendimi zorladım ve bu bölümü yazdım
Umarım beğenirsiniz.
Hepinizi seviyorum❤
○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○
Hani bazen olur ya insana,hiçbir yere sığamaz.Nereye ait olduğunu çözemez.
Sanki herkes bir yerlerde birilerinin hayatında kendine yer bulmuş da kendisi açıkta yalnız başına kalmış gibi hisseder.Yalnızlığın dibine vurur.
Bazen bir çiçek olur arkadaşı,bazen de bir sokak kedisi,uçak kuş,Kelebek,duvarlar..
Benim hayatımda böyle geçti.
Bu güne kadar hislerimi anlattığım,omzuna başımı yaslayıp derdimi anlattığım hiç kimsem olmadı.
Ben hep kendime sığınıp kendime yaslandım.Kendim arkadaş,sırdaş oldum.
Üzüldüm,ağladım,düştüm,kalktım en dibe battım ama yine tek başımaydım.
O kadar çok lanet ettim bazen bu yalnızlığıma.
Her gece dua ettim beni sevmeyen babam için;
"Allahım babama biraz olsun merhamet ver biraz sevgi ver ".
Duamın kabul olduğu bir günü yaşasam yine kabulümdü.
Ama kabul olmadı.Beni ne sevdi ne de iyi davrandı.
Bir müddet sonra bu duamadan vazgeçtim.
Başka dualara el açarken buldum kendimi .
"Allah'ım lütfen bugün beni dövmesin","Allahım bu gece insallah eve gelmez".
Her şeye rağmen ayakta durdum.Çünkü benim benden başka kimsem yok.
Tek başıma savasmak zorundayım.
Ben Efsan Kaya hayatımı babamın ellerinden kurtarmaya yemin ediyorum.
Hikayemi baştan yazmak için kendime söz veriyorum.
Bir gün bunu başarmanın gururuyla yaşayacağıma yemin ediyorum!
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Onu arkamda bırakıp bu ıssız küçük eve geleli tam 3 saat geçmişti.
Evin içini gezmiş bir müddet oturmuştum.
Zamanın geçmediğine karar verip çekmeceleri karıştırırken karşıma çıkan kağıt ve kalemle birlikte ne ara oturup yazmaya başladığımı dahi hatırlamadığım hayat hikayemi kendime verdiğim sözle sonlandırıp yavaşça masadan kalktım.
Onu düşünmeden edemiyordum.Aceba başına bir sey gelmiş midir? Iyi midir?Nasıl işlere bulaştı?gibi soruları bir türlü zihnimden atamadım.Sanırım onu sağ sağlim görene kadar da atamayacağım.
Her ne kadar tanımasam da benim için yaptığı iyilik onu düşünmeme yeterli bir sebepti benim için.
Daldığım derin düşüncelerden çalan kapıyla çıktım.
Yoksa o muydu? Gelmiş miydi?
Hemen koşarak kapıyı açtım.Kapıyı aralayıp dışarı baktım ve gördüğüm kişiyle yüzüm düştü.
Beni buraya getiren Ayhandı gelen.
Gözlerimi yüzüne çıkardığımda mahcup birşekilde bana baktığını gördüm.
"Efsan Hanım şey kusura bakmayın rahatsız ettim ama size kıyafet getirmiştim.Rahat edemezsiniz diye."
Bu adam benim için gidip kıyafet mi almıştı yani?Ne kadar düşünceli biri gerçekten ağzım açık kaldı.
"Çok teşekkür ederim niye zahmet ettiniz bu saatte.Ben böyle idare ederdim."
Heyecanla söze atıldı.
"Yok ne zahmeti.Bir şey yapmadım ki.Zaten arabadaydı bunlar.Eşimin kıyafetleri yeni almıştı arabada unutmuş"
Demek ki durum buymuş.Bende gece gece bana kıyafet almaya gitti sandım.Hayır yani bu satte nasıl bulacak efsan düşünmeyi de unuttum iyive kızım kendine gel.
Mahcup bir ifadeye bürünüp adama baktım.
