မနက်တွေက ညဖြစ်နေသလို
အိပ်မက်ကလည်း လက်တွေ့ဖြစ်တယ်။
ထိတွေ့သမျှ အရာခပ်သိမ်းက
အိပ်မက်လား၊ တကယ်လား
ဘာမှ မသဲကွဲ၊ မရေရာ။
အက်ကွဲရာ ဗလပွနဲ့
ငါ့နှုတ်ခမ်းရဲ့ အကြေကွဲဆုံးချိန်က
မင်း အငမ်းမရ စုတ်သပ်ခဲ့တာက်ု
သူ သတိရသွားတဲ့ အခိုက်ပေါ့။
အရာရာဟာ မြဲနေတယ်လို့
ယူဆလိုက်တဲ့ အခါ
ငါ့နှုတ်ခမ်းက သူ့ကိုယ်သူဒဏ်ခတ်
သွေးတွေဟာ သိပ်ချိုတာပဲ။
တစ်ကိုယ်ရည် ထွေလီ ညပေါင်းမှာ
အာသာမပြေ မပြီးသတ်သမျှ
တမ်းတစိတ်က
ရမ္မက်ကို မလွှမ်းမိုးနိုင်ဘူး။
မင်းကို သတိရတယ်
မင်းကိုယ်ကိုလည်း သတိရတယ်။
စိုစွတ်တဲ့ အိပ်မက်တစ်ခုမှာ
ဘာမှန်းမသိတဲ့ အရာတွေ
မိုးပေါ်က ခုန်ကျလာတယ်။
စိုစွတ်တယ်၊ ချိုမြိန်တယ်။
အရသာ သိပ်ရှိတယ်။ ။နေသစ်သွေး
၁၁.၁၁.၂၀၂၀
YOU ARE READING
"လွမ်းနာကျန်ရစ်သူများအကြောင်း" အက်ဆေးပေါင်းချုပ်
Poetryရေးဖူးသမျှ စာတိုစာစတွေနဲ့ ကဗျာတွေ