«Μα δεν μας είναι κόπος...» Του λέει ήρεμα ο Sung και ο Luca αναδεύεται στην θέση του άβολα.
«Μπαμπά άστον...» Λέω απαλά με ένα μικρό χαμόγελο και ο Luca μου χαμογελάει όλο ευγνωμοσύνη. Μην με ευχαριστείς γλυκέ μου! «Με τον Luca είπαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι το σπίτι του και μετά στο σχολείο. Έχουμε πολλη ώρα μπροστά μας!» Λέω χαμογελαστά. Πάλι καλά που είχα ρυθμίσει το ξυπνητήρι ώστε να με ξυπνήσει νωρίτερα. Νιώθω το εκνευρισμένο βλέμμα του Luca επάνω μου αλλά το αγνοώ. Η μαμά μας κοιτάει για λίγο αλλά μετά χαμογελάει κοιτάζοντας μία εμένα και μία τον Luca.
«Μα έξω βρέχει...» Ανακοινώνει καχύποπτος ο Sung και γουρλώνουν ελάχιστα τα μάτια μου. Σκατά! Πότε πρόλαβε;! Πριν που κοίταξα δεν έβρεχε!
«Δεν μας πειράζει. Είναι ωραία η βροχή. Έτσι κι αλλιώς και... στο παλιό μου σχολείο, όταν έβρεχε με τα πόδια πήγαινα και επέστρεφα...» Απαντάω ήρεμα. Συνήθιζα να επιστρέφω έτσι γιατί κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τα δάκρυα μου. Η μαμά με κοίταξε για λίγο με την λύπη να σκιάζει τα μάτια της αλλά τα έκρυψε όλα πίσω από ένα πανέμορφο χαμόγελο.
«Εντάξει παιδιά. Τότε καλύτερα να ξεκινάτε για να μην αργήσετε...» Μας λέει και εμείς μόλις συμφωνήσουμε και τελειώσουμε το πρωινό, ανεβαίνουμε επάνω. Αφού μπούμε μέσα στο δωμάτιο μου, ο Luca με κολλάει πάνω στην πόρτα. Τοποθετεί τα χέρια δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου και με κοιτάει θυμωμένος.
«Τι θες;! Είπα θέλω να πάω μόνος μου! Τι πρόβλημα έχεις εσύ με αυτό;!» Με ρωτάει εκνευρισμένος αλλά παρ' όλη την έκπληξη μου από τις κινήσεις του και τον ανεβασμένο του τόνο, δεν το δειχνω. Πολύ τουλάχιστον...
«Γιατί κάτι μου βρωμάει Luca! Φέρεσαι πολύ παράξενα και θέλω να μάθω αν είσαι καλά... Επίσης σκέφτηκα ότι μπορεί να μην θέλεις να επιστρέψεις ακόμα στους γονείς σου. Ό,τι και να έγινε, θα πρέπει να ήταν σοβαρό ώστε να φτάσεις σε σημείο να φύγεις. Εκτός βέβαια αν το συνηθίζεις. Εκεί πάω πάσο.» Του απαντάω απλά και φαίνεται να χαλαρώνει λίγο. Με κοιτάει για λίγο στα μάτια σκεπτικός αλλά εν τέλη απομακρύνεται κοιτώντας αμήχανα γύρω του.
«Οκ, το δέχομαι. Εμ συγγνώμη για... αυτό τέλος πάντων... απλά...» Ξεκινάει να λέει κάπως μπερδεμένα και απροσανατολισμένα και σηκώνω το φρύδι μου.
«Απλά;» Του λέω όλο νόημα και εκείνος κοιτάει αλλού.
«Απλά έτσι όπως έφυγα από το σπίτι, ξέχασα τα κλειδιά του σπιτιού μου και οι γονείς μου σχολάνε μετά το σχολείο. Επομένως δεν έχω στολή για το σχολείο...» Λέει και κάτι μέσα μου λέει ότι ψεύδεται αλλά προς το παρόν θα το αγνοήσω.
YOU ARE READING
He's my Jung? Oh come on!🌓
Teen Fiction[ Το βιβλίο αυτό βρίσκεται σε ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ώστε να εκδοθεί κάποια στιγμή. Εδώ θα βρίσκεται το πως ήταν αρχικά! ] • Τζανγκ: Στα κορεάτικα σημαίνει μια σύνδεση μεταξύ δυο ανθρώπων τόσο δυνατή που δεν μπορεί να την σπάσει ούτε η απόσταση ούτε ο χρόνος...
