T E N

61 7 164
                                    

Luca POV

Μόλις απομακρύνομαι ελάχιστα από το σπίτι της Aria, ξεκινάω να τρέχω γρήγορα προς το σπίτι μου. Σε λίγο θα έρθουν γαμώτο και δεν πρέπει να με δουν έξω! Με το ζόρι με άφησαν να έρθω! Επιταχύνω το τρέξιμο και μόλις φτάνω τους βλέπω εκείνη την ώρα να παρκάρουν. Γαμώτο! Κρύβομαι στις σκιές και πάω σιγά σιγά προς το μέρος τους.

Μόλις βγαίνουν από το αμάξι και απομακρύνονται με προορισμό την εξώπορτα, περνάω πάνω απο κάποια κάγκελα για να πάω στην πίσω αυλή. Με αθόρυβα αλλά γρήγορα βήματα, πηγαίνω στο πίσω μέρος οπου βρίσκω το δέντρο που χρησιμοποιώ πάντα για να βγαίνω κρυφά από το δωμάτιο μου και το αντίστροφο. Σκαρφαλώνω γρήγορα το δέντρο αδιαφορώντας για τον πόνο που ένιωσα όταν με γρατζουνισε ένα κλαδί και πλησιάζω το παράθυρο.

Μόλις το ανοίγω και μπαίνω αθόρυβα μέσα, ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Γουρλώνουν αμέσως τα μάτια μου, έχοντας διαπεράσει το σώμα μου ένα ψυχρό κύμα φόβου μόλις τον ακούω να μιλάει έξω από την πόρτα.

«Άνοιξε γιε μου...» Τον ακούω να λέει ήρεμα αλλά εγώ δεν απαντάω. «Άνοιξε ρε άχρηστο πλάσμα!» Ξεκίνησε να φωνάζει και με γρήγορες κινήσεις το κλείνω και τρέχω να βάλω τις πυτζάμες μου.

Αλλάζω με τέτοια ταχύτητα τα ρούχα μου που δεν νιώθω καθόλου τον πόνο στο χέρι μου. Μόλις ετοιμάζομαι, πέφτω με φόρα στο κρεβάτι κάνοντας θόρυβο.

«ΕΙΣΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ;! ΤΩΡΑ ΓΥΡΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΠΑΕΙ;!» Τον ακούω να ουρλιάζει σαν υστερικός και καταλαβαίνω ότι πάλι μέθυσε. Νιώθω το αίμα μου να βράζει με το υποκοριστικό που χρησιμοποίησε για την Aria αλλά συγκρατιέμαι και κάνω ησυχία.

Ναι οκ, μπορεί να μην την συμπαθώ γιατί φαίνεται πως είναι από τα κορίτσια που τις νοιάζουν μόνο η εμφάνιση και ο εαυτός τους αλλά δεν γουστάρω να χαρακτηρίζει αυτός έτσι τους άλλους! Αυτός είναι πολύ χειρότερος!

Ξυπνάω από τις σκέψεις μου και τότε αντιλαμβάνομαι ότι δεν ακούγεται κανένας ήχος. Σηκώνομαι γρήγορα και πηγαίνω στο γραφείο μου. Ξεκινάω να το τραβάω αθόρυβα, όσο γίνεται δηλαδή, και το πάω μπροστά από την πόρτα.

Δεν ξανά κάνω το ίδιο λάθος! Την προηγούμενη φορά είχε κάνει πως είχε φύγει και έτσι εγώ είχα αφεθεί σε έναν βαθύ ύπνο μέχρι που άκουσα την πόρτα να ανοίγει και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εκείνον να με χτυπάει και εκείνη να γελάει...

He's my Jung? Oh come on!🌓Donde viven las historias. Descúbrelo ahora