Που είναι;! Εδώ και τρεις μέρες ο Luca είναι εξαφανισμένος! Και για να είμαι πιο ακριβής, όχι δεν έχει εξαφανιστεί και δεν έχουμε ιδέα που είναι αλλά εννοώ ότι ενώ τον βλέπω στα μαθήματα, στα διαλείμματα εξαφανίζεται σαν φάντασμα! Γιατί; Γιατί με αποφεύγει! Στην αρχή νόμιζα ότι απλά ήθελε να κρυφτεί από τους άλλους τους ηλίθιους αλλά στα μαθήματα ιστορίας δεν έρχεται και όταν τον πετυχαίνω, για κάτι δεύτερα πάντα, μόλις με βλέπει και πάω να κάνω κίνηση να τον πλησιάσω, φεύγει! Δεν αντέχω! Θέλω να τον σφάξω! Μόλις τον πετύχω δεν πρόκειται να την γλιτώσει έτσι από εμένα! Και το χειρότερο; Τα χτυπήματα κάθε βράδυ δυναμώνουν! Οι ήδη μεγαλες πληγές, λόγω των χτυπημάτων, δεν καταφέρνουν να κλείσουν! Νιώθω τόσο αδύναμη αυτές τις μέρες και όλοι μου λένε ότι δεν πρέπει να έρχομαι και αυτό θα έκανα αλλά... δεν μπορώ!
Κοιτάω για μία τελευταία φορά στην βιβλιοθήκη αλλά τίποτα. Ακούω να χτυπάει το κουδούνι αλλά εγώ δεν κάνω τον κόπο να πάω στην τάξη. Έχουμε ιστορία. Χτενίζω προς τα πίσω τα μαλλιά μου σκεπτόμενη για το που θα μπορούσε να είναι και τότε μου έρχεται.
Η ταράτσα! Μα πως δεν το σκέφτηκα αυτό νωρίτερα;! Κανένας δεν πάει εκεί!
Με ένα τεράστιο χαμόγελο ξεκινάω να κατευθύνομαι ως την πόρτα που οδηγεί στην ταράτσα σιγά σιγά ώστε να μην με πάρουν χαμπάρι οι καθηγητές και έχω μπλεξίματα. Μόλις ξεπερνάω τον κίνδυνο, αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες αθόρυβα για να μην ακουστώ. Αφού τις ανέβω όλες, κάθομαι για λίγο έξω από την πόρτα ώστε να πάρω μερικές ανάσες.
Τέλος η γυμναστική για σήμερα! Όταν θα κατέβουμε θα του πω να με κουβαλήσει! Θέλει δε θέλει!
Την ανοίγω αθόρυβα αλλά η σκουριασμένη πόρτα κάνει θόρυβο με αποτέλεσμα ο Luca, που καθόταν στην άκρη και κοίταζε τον ουρανό, να γυρίσει και να με κοιτάξει ξαφνιασμένος. Μουτζώνω νοητά την πόρτα και την κλείνω γρήγορα πίσω μου. Τον κοιτάω με τα χέρια σταυρωμένα και εκείνος ξεφυσάει κοιτώντας αλλού.
«Μπορείς να μου πεις γιατί με αποφεύγεις;! Και μην το αρνηθείς γιατί δεν είμαι ηλίθια!» Του λέω ενώ τον πλησιάζω με απειλητικά βήματα. Εκείνος στριφογυρνάει τα μάτια του και έπειτα παίρνει ένα ειρωνικό υφάκι.
«Εσύ μπορείς να μου πεις από που συμπέρανες ότι σε αποφεύγω; Νομίζεις με ενδιαφέρει καθόλου τι κάνεις;» Με ρωτάει ειρωνικά και αυτό με πείραξε.
Κανένας ποτέ δεν με έχει αγνοήσει σαν αυτόν!
Τον κοιτάω θυμωμένη και μόλις φτάνω ακριβώς μπροστά του, τον κοιτάω με το ένα φρύδι σηκωμένο.
YOU ARE READING
He's my Jung? Oh come on!🌓
Teen Fiction[ Το βιβλίο αυτό βρίσκεται σε ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ώστε να εκδοθεί κάποια στιγμή. Εδώ θα βρίσκεται το πως ήταν αρχικά! ] • Τζανγκ: Στα κορεάτικα σημαίνει μια σύνδεση μεταξύ δυο ανθρώπων τόσο δυνατή που δεν μπορεί να την σπάσει ούτε η απόσταση ούτε ο χρόνος...
