He's my Jung? Oh come on!🌓

E I G H T E E N

Luca POV

Την κοίταζα μπερδεμένος ευθεία στα μάτια, προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε μέσα από τα μάτια της και το μόνο που έβλεπα ήταν πόνος, πολύς και αβάσταχτος.

«Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής» Αυτή ήταν η φράση που μου έλεγε πάντα η γιαγιά μου πριν πεθάνει...

«Aria;» Της λέω απαλά έως και ψιθυριστά. «Μίλα μου, ανησυχώ...» Συνεχίζω και την βλέπω να παλεύει, ανεπιτυχώς, να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

Βλέπω να κυλούν κάποια δάκρυα από τα γαλανά, σαν την θάλασσα, μάτια της και κατ' επέκταση να περνάνε πάνω από τα χέρια μου που κρατάγανε ακόμα το πρόσωπο της. Κλείνει τα μάτια της καθώς εισπνέει βαθιά από την μύτη. Κοιτάω γύρω μου και μόλις εντοπίζω ένα απομακρυσμένο παγκάκι, την τραβάω απαλά ως εκεί. Την βάζω να κάτσει εκεί και πάω κάποιες τούφες από τα μαλλιά της, που είχαν ξεφύγει από την κοτσίδα της, προς τα πίσω.

«Σε παρακαλώ... Δεν θα σε κρίνω...» Της λέω ήρεμα και σαν να ήταν η φράση κλειδί που περίμενε, αφήνει να τρέξουν σαν καταρράκτης τα δάκρυα της, που έκαναν τα μάτια της να μοιάζουν με την σκοτεινή και φουρτουνιασμένη θάλασσα.

«Είμαι άσχημη;» Με ρωτάει ξαφνικά και την κοιτάω απορημένος. Τι; Που κολλάει αυτό; «Σε ρωτάω! Είμαι άσχημη;! Μπορεί η ασχήμια μου να σκοτώσει άνθρωπο;! Μπορεί να σκοτώσει τον μπαμπά μου;!» Με ρωτάει ξεσπώντας έντονα και μένω να την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

«Τι είναι αυτά που λες;» Ρωτάω ήρεμα χωρίς να καταλαβαίνω και εκείνη γελάει νευρικά.

«Αυτά που λέγανε συνέχεια οι συμμαθητές μου στο γυμνάσιο μετά τον θάνατο του μπαμπά μου! Ήμουν δώδεκα χρονών! Σε μία δύσκολη ηλικία που είχα μόλις χάσει τον πατέρα μου και μου λέγανε όλοι, ΟΛΟΙ, ότι εγώ σκότωσα τον μπαμπά μου! Ότι πέθανε γιατί δεν άντεχε να με βλέπει! Ότι κανένας δεν θα άντεχε να έχει για κόρη του μία ηλίθια και άσχημη σαν εμένα! Ξέρεις πως είναι να σε διώχνουν όλοι;! Οι συμμαθητές σου να σε κοροιδεύουν για τα πάντα πάνω σου χωρίς να ενδιαφέρονται για το εσωτερικό σου κόσμο;! Χωρίς να νοιάζονται ότι είχες μόλις χάσει έναν άνθρωπο που αγαπούσες με όλη σου την καρδιά και αντί να σε στηρίζουν, σε κατηγορούσαν ότι αν δεν υπήρχες θα ζούσε;! Και οι συγγενείς; Κούφιες λέξεις της παρηγοριάς! Η μαμά μου πάντα δούλευε και προσπαθούσε να το ξεπεράσει για εμένα αλλά πόσο να αντέξει κι αυτή;! Από πάντα με θυμάμαι να μου φέρονται σαν σκουπίδι και να με λένε φρικιό χωρίς λόγο! Από πάντα με θυμάμαι να είμαι μπροστά από έναν καθρέφτη και μία ζυγαριά προσπαθώντας να μετρήσω τις ατέλειες μου και να γίνω αυτό που λέγανε όμορφη! Από πάντα προσπαθώ να δείχνω η τέλεια κόρη και να κρύβω τα πάντα μέσα μου, χωρίς να ξεσπάω, ώστε να μην μάθει ποτέ τίποτα η μαμά και την ραγίσω παραπάνω! Από πάντα... δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου...» Λέει κλαίγοντας με λυγμούς και την παίρνω κατευθείαν στην αγκαλιά μου, τρίβοντας απαλά την πλάτη της και αδυνατώντας να βγάλω οποιαδήποτε λέξη από το στόμα μου.