Πέφτω πίσω στο μαξιλάρι με τα μάτια κλειστά ώστε να εμποδίσω τα δάκρυά μου. Δεν γίνεται αυτό... η γιαγιά με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου παίρνοντάς με αγκαλιά.
«Γι' αυτό στο λέω... δεν ξέρω μπορεί να... μην έχει τις ίδιες ιδέες αλλά όταν φτάνεις σε σημείο να χαρακώνεσαι, είναι γιατί πιστεύεις ότι δεν αξίζεις... και μετά... έρχεται το κακό... αυτό το αγόρι... πως σου φαίνεται;» Με ρωτάει και εγώ το σκέφτομαι λίγο.
«Εμφανισιακά; Καλά! Από χαρακτήρα; ειρωνικός, απότομος, απόμακρος, ξερώλας, τελείως αντίθετος χαρακτήρας από εμένα—»
«Αυτό που το ξέρεις;! Τον έχεις γνωρίσει και λες ότι δεν ταιριάζετε σαν χαρακτήρες;» Με ρωτάει ενώ σηκώνει το ένα της φρύδι. Κομπιάζω και κοιτάω αλλου ενώ σουφρώνω τα χείλη μου.
«Το φαντάστηκα! Γλυκιά μου Aria μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την εικόνα που δείχνει... κάτσε μάθε τον και έπειτα έλα και πες μου οτι είστε τελείως αντίθετοι...» Μου λέει και εγώ αισθάνομαι άσχημα, λίγο, γιατί έχει δικιο.
Και εμένα παλιά με κρίνανε χωρίς να με γνωρίσουν και να ένας λόγος που δεν δείχνω ποτέ τον χαρακτήρα μου... νιώθω σαν παιδί που πρέπει να υποκρίνεται τον μεγάλο...
«Τέλος πάντων, συνέχισε αυτό που έλεγες...» Με παρακινεί να συνεχίσω και της λέω όλα όσα μου έχουν πει τα παιδιά γι' αυτόν. Αυτή κοιτάει λυπημένη έξω από το παράθυρο.
«Το καημένο το αγόρι... ποιός ξέρει τι έχει περάσει... ελπιζω τουλάχιστον να μην έχει και στο σπίτι προβλήματα... και— Ω ΘΕΕ ΜΟΥ! Ο Lucas, αν θυμάμαι καλά, πως λες να είναι τώρα;!» Με ρωτάει τρομαγμένη και εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι και αυτός βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα.
«Πιθανόν θα ζει... αφού δεν τα τίναξα, μπορεί να τον πήγαν στο νοσοκομείο οι γονείς του...» Απαντάω αδιάφορα και αυτή με κοιτάει αυστηρά. Ξεφυσάω και γυρνάω το βλέμμα μου προς το παράθυρο. Μένουμε για λίγο σιωπηλές ενώ λίγα δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου μέχρι που αποφασίζω να σπάσω την ησυχία.
«Και τώρα;... τώρα τι κάνουμε;» Ρωτάω με βραχνή φωνή και αυτή με κοιτάει.
«Απλά θα τον κανεις να καταλάβει ότι η ζωή είναι ωραία...» Λέει και μένω να την κοιτώ ανέκφραστα ενώ από μέσα μου γελάω ειρωνικά.
Ωραία;! ΩΡΑΙΑ;! Τι το ωραίο έχει;! Εγώ ποτέ μου δεν πέρασα ωραία! Ποτε δεν ήμουν ο εαυτός μου έξω από το σπίτι! Ποτέ δεν διασκέδασα με αληθινούς φίλους! Πως εγώ θα του δείξω οτι η ζωή είναι ωραία;! Πφφφ! Πρέπει να το κάνω όμως γαμωτο! Δεν θα αφήσω τον άλλον να πεθάνει και να πάρει και εμένα παραμάζωμα !!
YOU ARE READING
He's my Jung? Oh come on!🌓
Teen Fiction[ Το βιβλίο αυτό βρίσκεται σε ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ώστε να εκδοθεί κάποια στιγμή. Εδώ θα βρίσκεται το πως ήταν αρχικά! ] • Τζανγκ: Στα κορεάτικα σημαίνει μια σύνδεση μεταξύ δυο ανθρώπων τόσο δυνατή που δεν μπορεί να την σπάσει ούτε η απόσταση ούτε ο χρόνος...
