The truth behind your eyes

8: stemmetjes

Pov. Louis
'Eet je niet wat?'

Ik kijk naar harry die me vragend aankijkt. Hij kijk naar de pizza die druipt van het vet en begin me misselijk te voelen. 'Ja tuurlijk.' Zeg ik om harry blij te maken. Ik neem een punt met trillende handen en breng die naar mijn mond. Ik neem een klein hapje.

'Het is erg lekker, toch?' Ik knik met volle mond maar stiekem walg ik ervan.

'Ieuw! Nog meer kilo's erbij! En je bent al zo vet!' Lachen de stemmetjes in mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht maar ze blijven me dingen vertellen.

Ik heb een hele pizzapunt binnen en de andere ligt er nog. 'Zit je nu al vol?' Grapt harry om de sfeer wat te verbeteren. 'Ik krijg gemakkelijk aan halve pizza binnen! Zo word je nooit zo groot als mij.' Met trillende handen neem ik de andere ook.

'Wow je trilt helemaal, Louis. Gaat het wel?' Zijn stem staat bezorgt en ik probeer te knikken.

Nog meer calorieën? Dat wil je toch zeker niet! Ben je gek om dat nog op te eten? Nou ja meer pret voor ons om te lachen! Ahahha!'

'Laat ze ophouden.' Fluister ik zacht tegen mezelf maar harry lijkt het te horen. 'Laat wat ophouden?' Bezorgt kijkt hij naar me. Voor ik antwoord kan geven laat ik het bord uit mijn handen vallen op het zachte tapijt en ren ik naar de wc.

'Louis!' Roept harry die me achterna rent en me voor de wc ziet. Ik leeg mijn Maaginhoud en laat me daarna tegen de koude muur zakken. Ik spoel de wc door en zachte snikken verlaten mijn mond.

Pov. Harry
'Ben je ziek?' Vraag ik de bleek uitziende Louis.

'Zo kan je het noemen...' fluistert hij zacht. 'Ik roep Niall even.'

'Nee Harry alsjeblieft. Ik heb alleen jou nodig.'

'Wat?' Vraag ik verbaasd en ga voor Louis zitten. 'Sorry, ga maar naar hen maar vertel niet over mij, ik red me wel.'

'Nee ik blijf bij je. Zal ik een glas water halen?' Hij knikt en staat met trillende benen op maar valt bijna. 'Ik poets snel mijn tanden en ga naar mijn kamer.' 'Zal ik je helpen?' Hij schud zijn hoofd en neemt zijn tandenborstel. Ik knik en loop weg voor een glas water.

'Je bleef lang weg!'

'Ja sorry Louis probeert het bij te leggen.' Ik glimlach eventjes en vul een glas water. 'Oh dat is goed nieuws! Heeft hij gegeten?' De bezorgdheid is goed te horen in Niall's stem en ook Zayns blik staat op bezorgd.

Ik knik alleen glimlachend en zeg 'tuurlijk! Wie weerstaat pizza nou.' Ze glimlachen opgelucht en ik ben blij dat mijn leugen gelukt is. 'Ik ga weer naar hem, oke?' Ze knikken en ik versnel mijn pas naar zijn kamer

Hij ligt op zijn bed met weer wat meer kleur op zijn gezicht. 'Voel je je beter?' Hij knikt. 'Maar ben je ziek?' Ik voel aan zijn hoofd maar hij lijkt de perfecte temperatuur te hebben. Hij haalt mijn hand weg en glimlacht zwak.

'Ik kan het je nu niet vertellen.' Zegt hij zachtjes met tranen in zijn ogen. 'Waarom niet? Je maakt me bezorgd.' 'Maak je geen zorgen, oke?' Ik knik alleen maar. 'Kom er bij zitten.' Ik ga zitten op het bed en staar hem aan.

Hij gaat rechtop zitten tegenover mij en zijn ogen ontmoeten de mijne. Hij steekt zijn hand uit en laat zijn vingers zacht over de kleine blauwe plek op mijn hals. 'Het spijt me zo erg Harry.' Een traan verlaat zijn ooghoek. 'Het is je vergeven.' Fluister ik zachtjes. 'Wat? Nee Harry dit kan je me niet vergeven.'

'Ik vergeef je als je me vertelt wat er aan de hand is. Waarom zijn ze zo bezorgd over je en vragen of je echt gegeten hebt?'

Pov. Louis
'Dat kan ik niet vertellen. Laten we gewoon een film kijken en dit vergeten.'

'Louis.'

'Hou op.' Is al wat ik zeg wanneer ik mijn tv opzet. 'Maar ik wil erover praten want volgens mij is er echt meer aan de hand e-'

'Misschien wil ik er niet over praten!' Roep ik uit en slik de brok in mijn keel weg. 'Wil je dat niet of kan je dat niet?'

'Het is niet makkelijk om over te praten.' Zeg ik met op eengeklemde tanden. 'Je weet toch dat je soms over dingen moet kunnen praten? Alles opkroppen is niet goed.'

Ik haal mijn schouders op en zeg: 'laat me gewoon even.'

'Ik denk dat je aan een eetprobleem lijd, Louis. Klopt dat?' Ik blijf stil en probeer mijn tranen te bedwingen.

'Mijn moeder is psycholoog en ik heb vaak dingen gehoord over mensen met een eetprobleem dus. Alles wijst erop bij jou volgens mij.'

Hij grijpt mijn hand en dat doet me opkijken. 'Nou?'

'Het is moeilijk om er over te praten.' Hij knikt en zegt: 'dat kan ik begrijpen.'

'Nee dat doe je niet.'

'Nee ik weet inderdaad niet hoe het is om er mee te leven. Ik weet wel dat het moeilijk is om er door te komen omdat ik er genoeg verhalen over heb gehoord. En erge verhalen van mensen die het niet doorstonden. Dus, is dat wat je wilt? Erover zwijgen, alles opkroppen en er uiteindelijk aan onderdoor gaan?'

Ondertussen stromen de tranen over mijn wangen wanneer Harry zowat praat over eraan dood gaan. 'Nee dat wel ik niet.' Huil ik zachtjes. Hij ziet duidelijk dat hij een gevoelige snaar heeft geraakt en zegt: 'ik wil gewoon dat je daarover denkt. Je moet wat hulp aanvaarden om er uit te komen, oké?'

Ik knik en zeg: 'misschien moet ik je het verhaal maar eens vertellen dan. Of toch een deel.'