The truth behind your eyes

4: pijn en verdriet

Pov. Louis
Ik schrik wakker uit een nachtmerrie en mijn borst gaat hevig op en neer. Ik krijg mijn adem niet onder controle en zucht eventjes.

Even ga ik weer liggen en adem voorzichtig en langzaam. Wanneer ik een beetje gekalmeerd ben, loop ik naar beneden voor een glas water.

Met trillende handen drink ik kleine slokjes. Met een zucht slenter ik terug de trap op met het glaasje water in mijn hand.

Ik sta even stil voor Harry's deur. Zacht, bijna onhoorbare snikken komen vanuit de kamer. Ik rol met mijn ogen maar open toch de kamer.

Ik knip het licht aan en even moeten mijn ogen eraan wennen. 'Wat is er?' Vraag ik nogal bot aan Harry die snel zijn tranen wegveegt.

'N-niets. Ga alsjeblieft weg, ik wil niet dat je me pijn doet.'

'Ik ga je niets doen calm down.' zijn rode ogen staren in de mijne. Met een hand veegt hij de tranen weg. De andere hand zit al vol rode striemen omdat hij probeerde los te geraken.

'Waarom huil je weer als er niets is?'

'Pijn...' zegt hij zachtjes en ik kijk naar zijn hand dat losjes naast hem ligt. 'Heb je al geslapen?' Hij schud zijn hoofd en vraagt zacht: 'hoe laat is het?' 'Acht uur.'

'Ik kan wel pijnstilling voor je halen?' Zeg ik vragend en hij knikt. 'Zou ik ook even naar het toilet kunnen?' Vragend kijk het me aan en Ik zucht en zeg: 'goed'

Ik maak hem los en neem zijn arm beet op weg naar de badkamer. Hij loopt naar binnen en kijkt verbaasd dat ik mee naar binnen ga. 'Ik ga wel weg hoor. Je wou toch pijnstilling?' Zeg ik terwijl ik een kastje opentrek en het doosje medicijnen eruit haal. Ik druk een pilletje uit Het tablet en ga weer naar buiten.

'Ik wacht hier.'

Pov. Harry
'Ik wacht hier' met die woorden sluit hij de deur en sta ik alleen in de badkamer.

Ik draai even de deur op slot en hoop dat hij de klik niet hoorde.

Wanneer ik klaar ben leg ik mijn hand op de deurknop en zucht eventjes, vechtend tegen de opkomende tranen.

Eerst huilde ik van de pijn, nu van verdriet. Alles word me te veel.
Ik ben ontvoerd en weet niet waarom!

Wanneer zie ik mijn moeder terug?

Zie ik haar misschien nooit meer terug?

Ik zak tegen de deur op de grond naar en begraaf mijn hoofd in mijn handen. Tranen komen als watervallen en weten niet van ophouden.

'Harry ben je klaar?'

Ik geef geen antwoord door de vele tranen.

'Harry Komop, kom nu meteen hier!' Roept hij nu boos en gebonk op de deur klinkt luid. Ik durf niet meer naar buiten...

Nu is hij boos...

Zometeen doet hij me wat omdat ik niet luister...

'Louis, wat doe je!' Hoor ik iemand vanaf de andere kant zeggen.

Niall...

'Hij wilt niet naar buiten komen.'

'Zo zeker niet. Je maakt hem bang!' Sist Niall en ik probeer de tranen binnen te houden.

'Louis hou op!' Nog een bonk op de deur volgt waarna het stil is. Geen stemmen en geen geklop.

'Harry, kan je alsjeblieft opendoen? We zijn niet kwaad als je dat denkt.' Zachtjes klinkt zijn stem door de deur, de stem van Niall.

Ik sta op met trillende benen en draai de deur van het slot. De deur word meteen opengeduwd en even denk ik dat het Louis is totdat ik Niall zie.

'Harry, wat is er?' Opeens knuffelt hij me waardoor ik schrik en niet terug knuffel. Ik ga weer harder huilen en zie dan Louis achter Niall verschijnen.

Een kwade blik in zijn ogen doet me slikken.

Dit kan niet goed aflopen.

'Harry meekomen nu.' Ik krimp ineen van angst en zie Niall een beetje glimlachen.

Ik loop achter Louis aan naar mijn kille kamertje. Gelukkig gaat Niall ook mee, niet dat hij Louis kan tegenhouden.

'Sorry' zeg ik meteen en Louis bijt op zijn lip.

'Dat was geen slimme zet, Harry.' De manier waarop hij mijn naam uitspreekt geeft me een rilling. Het was niet echt vriendelijk...

'Het spijt me... echt.' Breng ik zacht uit en ik kijk naar de grond onder mijn voeten.

Ik hoor een zucht en kijk op naar Louis die een hand over zijn gezicht haalt. Een kwade blik word me gegund waarna hij de kamer verlaat en de deur met een klap dichtgooit. Bang krimp ik in elkaar.

'Rustig Harry.' Ik merk nu dat Niall er nog is. 'Waarom? Waarom ik!' Roep ik huilend uit en zak in elkaar op het bed.

'Dat kan ik je niet zeggen. Ik ga ontbijt maken' Niall vlucht zowat de kamer uit...