The truth behind your eyes

12) 'dankje harry'

Pov. Harry
'Heb je nog niet gegeten?' Vraag ik zachtjes en kijk op de klok die Één uur aangeeft. 'Nee, ben ik vergeten.'

'Hoe kun je dat vergeten.' Zegt Niall zacht. 'I-ik kom wel eten.' Ik hoor de trilling in zijn stem terwijl hij opstaat. 'Hazz, blijf maar hier en slaap wat.' Hij duwt me terug op bed maar ik schud mijn hoofd. 'Ik voel me wat beter.'

'Wil je ook wat eten?' Vraagt Niall zodra we aan tafel zitten en ik knik. 'Waar is zayn?' 'Even naar de winkel nog. Eten jullie maar ik ben in de woonkamer!'

Ik neem een boterham en Louis doet hetzelfde. Ik smeer wat choco erop en Louis neemt hetzelfde. 'Vind je brood eten ook zo moeilijk?' Vraag ik zachtjes. Hij haalt zijn schouders op. 'Op dagen dat ik mezelf zeker te dik en lelijk vind, wel. Andere dagen niet.'

'Welke dag is het vandaag?' Vraag ik zachtjes en zie hem staren naar zijn brood. 'Het eerste.' Fluistert hij zachtjes. Hij neem zijn hand die op tafel ligt en geef een klein kneepje. 'Komop, je moet wat eten. Anders word je nooit zo groot als mij!' Zegt Harry knipogend. Harry is groter als mij en ik lach kort. 'Nee maar Louis, het lukt je wel.'

Pov. Harry
Met trillende vingers neemt hij het stukje brood op en brengt het naar zijn mond. Hij neemt een klein hapje en slikt het uiteindelijk door. Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Ik heb ondertussen mijn stukje brood al op en wacht op Louis die het laatste hapje naar binnen werkt.

Mijn hand ligt nog steeds op de zijne en ik wrijf zachtjes over zijn hand. 'Zie je wel! Het lukt je. Heb je nog honger?' Ik zie hem knikken en geef nog een sneetje brood.

Beiden eten we nog een sneetje en ik ben klaar wanneer Louis met de helft ervan nog aan het eten is. Ik zie hem moeilijk kijken naar het laatste half stukje brood. 'Lukt het je niet meer?' Hij schud zijn hoofd en laat zijn hoofd in zijn handen vallen, schouders schokken zachtjes.

'Nee, Lou niet huilen!' Ik kniel naast hem neer en wrijf over zijn rug. 'Je deed het toch super! Ik gooi dit wel gewoon weg.' Louis knikt even en kijkt me aan als ik naar de vuilbak loop. 'Zie zo. Geen probleem toch?' Hij glimlacht waardoor ik ook glimlach.

Pov. Niall!
Ik sta achter de muur en luister naar harry die Louis troost. Louis heeft zijn moeilijke dagen... dagen waarop hij brood eten juist makkelijk vind en andere dagen waarop niks hem lukt om te eten. Harry helpt hem, laat hem eten! Iets wat ons zelden nog lukt. Ik besluit de keuken nu in te lopen en zie nog hoe Louis zijn tranen wegveegt. 'Hoi.' Zeg ik zachtjes en beiden glimlachen ze naar me. 'Laat mij maar even opruimen.' Zeg ik glimlachend. 'Harry help jij me even?' Hij knikt en Louis beent weg naar zijn kamer.

'Dankje harry.'

'Bedankt waarvoor?' Vraagt hij verbaasd. 'Dat je Louis helpt! Je laat hem eten op zelfs zijn slechte dagen. Ons lukt dat nog zelden. We zijn je super dankbaar, en Liam zal dit vroeg of laat ook inzien.'

'Maar waarom ben ik even slecht als mijn vader?' Ik richt mijn blik op de vaatwas en zeg: 'kan ik je niet zeggen.' Ik zie hem knikken en de handdoek neerleggen. Hij legt de messen terug in de schuif en zegt: 'kan ik naar Louis?' Ik knik met een glimlach en zeg: 'Liam stuurde me, hij komt vandaag niet thuis dus geen zorgen.'
Opgelucht haalt harry adem en bedankt me nog even.

'We eten straks spaghetti trouwens! Hoop dat je dat lekker vind?' Hij knikt en beent daarna de trap op.