The truth behind your eyes

13) knuffels en gesprekken

Pov. Louis
Harry komt de kamer in en kruipt het bed op. 'Waren jullie over mij aan het praten?'

'Niall zei gewoon bedankt omdat ik je hielp met eten.'

'Ah oke.' Zeg ik zachtjes. 'Wil je nog wat rusten?' Harry knikt en ik zie nu pas hoe vermoeid zijn ogen staan. 'Slaap maar weer wat.' Hij sluit zijn ogen weer terwijl ik besluit even een serie te kijken op Netlfix.

Wanneer Harry zijn ogen opent is het al half vijf. Nog wat slaperig richt hij zijn blik op de serie die ik volg. 'Wat kijk je?'

'Riverdale.' Ik blijf me focussen en voel Harry dichter naar me toe kruipen. Ik sla een arm om zijn schouder en zo kijken we een tijdje verder.

'Jongens.' De deur gaat open en Zayn steekt zijn hoofd tussen de kier. 'Komen eten.' Hij glimlacht en Harry Springt van het bed. 'Kom je ook Louis?' Vraagt Zayn.

'We komen zo meteen, ga maar.' Hoor ik Harry zeggen wanneer ik stil blijf, waarna de deur sluit. Ik voel een hand om de mijne sluiten en kijk in Harry's ogen. 'Je kan het, het hoeft niet veel te zijn.' Ik knik en loopt met Harry naar de keuken, onze handen nog steeds verbonden. We komen de keuken in en ik kijk Zayn en Niall met grote ogen naar ons kijken. Wanneer ik door heb waarom ze zo staren laat ik Harry meteen los.

Ik neem plaats naast niall en harry naast Zayn zodat we over elkaar zitten. 'Hoeveel wil je?' Vraagt Niall zacht. 'Niet veel.' Hij schept wat op wat ik meteen te veel vind. Ik kijk naar het eten op mijn bord en slik even. Harry krijgt ook wat opgeschept en zo eten we allemaal in stilte. Ik zie hoe harry naar me kijkt, met een glimlach en een blik die zegt 'je kan het.' Ik neem enkele kleine hapjes en voor het eerst in dagen smaakt het me.

Het laatste beetje word me te veel en ik schuif mijn bord weg. Niet alleen harry, maar ook Zayn en Niall kijken met een trotste blik naar me. 'I-ik krijg het laatste echt niet op.' Zeg ik zachtjes. 'Is toch niets!' Niall wrijft over mijn rug en ik glimlach even.

'Kunnen we een film kijken?' Vraag ik en iedereen knikt. Wanneer we allemaal geholpen hebben met de afwas en op te ruimen ploffen we neer in de zetel.

Ik ga op de bank tegenover Niall en Zayn zitten. 'Ik wil een horror kijken!' Zegt Zayn die al meteen aan het zoeken is. Harry staat naast de bank en zegt: 'euhm... ik ga wel even naar mijn kamertje .' Ongemakkelijk staat hij naast de bank en speelt met zijn vingers.

'Waarom? Blijf toch bij ons.' Zegt Niall zachtjes en ik klop naast me op de bank. 'Zeker?' Ze knikken en harry neemt naast me plaats. Ik kijk met een kleine glimlach naar hem en die krijg ik terug.

De film is een half uurtje bezit wanneer er enge dingen beginnen te gebeuren in het huis waar rare wezens spoken.Ik kruip dichter tegen Harry aan en wanneer hij naar mij kijkt, ziet hij hoe bang ik ben.

'Ben je bang?' Fluistert hij en ik knik. Hij slaat een arm om mijn schouder en grinnikt even. Wanneer de film ten einde is, en ik het gelukkig heb overleefd, staan we op en gaan we elk naar onze kamer.

'Slaapwel.' Ik kijk naar Harry die de deur van 'zijn' kamer opent en ik trek aan zijn arm. 'Slaap bij me? Je bent nog ziek en het is daar te koud.' Hij knikt wat blozend en stopt zijn handen in de trui die hij van me heeft. 'Ben je zeker?' Ik knik meteen en neem zijn hand.

'Wil je nog een film kijken?' Het is pas na half tien wat redelijk vroeg is. 'Doe maar, maar ik ben echt moe.' Ik denk aan hoe hij vorige nacht buiten zat en knik begrijpend. 'Ik ga mee slapen dan.' Ik knip het lampje naast het bed uit en zo is de hele kamer donker. 'Voel je je wat beter?' Met een zachte 'ja.' is het gesprek al ten einde. Het is langere tijd stil en ik staar voor me uit in het donker met Harry die enkele centimeters bij me vandaan ligt.

'Ik weet dat je verdrietig bent, louis.'

'Over?' Vraag ik zo nonchalant mogelijk en ik hoor een zuchtje van zijn kant. 'Tijdens het eten. Toen je het niet op kreeg, ik zag je verdrietige blik.'

'En dan?'

'Je hoeft niet verdrietig te zijn, we begrijpen het en je moet kijken hoeveel jezelf opkrijgt.' Ik blijf stil en ik voel opeens Harry's vingers die mijn hand zoeken en mijn hand nemen.

'Ik voel me gewoon zo machteloos.' Fluister ik uiteindelijk. Meer tegen mezelf dan tegen Harry, vrees ik. 'Waarom heb je dat gevoel?'

'Ik weet het niet.' Mompel ik en voel dat mijn onderlip begint te trillen. 'En het voel alsof ik jullie teleurstel elke keer dat ik niet eet of het er weer laat uitkomen.'

Een snik verlaat mijn mond terwijl ik het nog probeerde tegen te houden. 'Louis, je stelt ons niet teleur. En de laatste tijd doe je het niet met opzet, toch?'

'Nee tuurlijk niet.' Zeg ik snel. Ik voel zijn duim over onze verstrengelde handen strijken. 'Was je niet moe?' Hij lacht kort en zegt: 'over dit onderwerp praten is belangrijker.' Antwoord hij en ik glimlach, omdat ik het lief van hem vind.

'Kom wat dichter liggen, het is koud.' Zeg ik zachtjes en ik voel Harry enkele centimeters opschuiven. 'Nog.' Zeg ik met een kleine grijns en hij ligt uiteindelijk tegen me aan. 'Perfect.' Mompel ik wanneer ik mijn hoofd op zijn borst leg en genietend mijn ogen sluit. Ik voel zijn lange vingers door mijn haar. Het is stil en ik zeg: 'aan wat denk je?'

'Niets.'

'Je kan niet aan niets denken.' Ik kijk hem aan, voor zo goed dat gaat in het donker. 'Over het leven dan.'

Ik kijk hem een beetje raar aan. 'Het leven kan soms onverwachte wendingen maken en daar denk ik soms over na.'

Ik ben er vrijwel zeker van dat hij de hele ontvoering bedoeld. Ik voel me meteen schuldig.

'Slaapwel hazz.' Zeg ik snel en sluit mijn ogen omdat ik daar al zeker niet over wil praten.

'Slaapwel Louis.'