The truth behind your eyes

5: mijn vader?

Pov. Louis
Ik loop naar de keuken en probeer me in te houden, tegenover Harry en mezelf. Ik neem een glas water dat ik ik één teug leegdrink.

Uit ingehouden woedde gooi ik het glas kapot tegen de muur en ik laat me tegen de keuken kastjes op de grond zakken

'Wat the hell!' Roept Liam uit en dan komen Niall en Zayn aangelopen. 'Lou, wat is er?' Niall is altijd de bezorgdste van ons. 'Laat me gewoon even' zeg ik zacht. Liam en Zayn verlaten de keuken maar Niall blijft. 'Niall, weg' zeg ik nu op harde toon.

'Ik ga eten maken voor Harry.' Zegt hij zachtjes en neemt wat brood. 'Ben je kwaad op hem vanwege daarnet?' Ik haal mijn schouders op en Niall gaat tegenover me zitten op de vloer, wachtend tot het brood geroosterd is.

'Ik zie steeds hem in Harry maar Harry is...' ik zucht en Niall maakt mijn zin af: 'lief. Hij is hem helemaal niet lou! We zeiden dat dit een slecht plan was. Ik en Zayn zijn nooit akkoord gegaan. Waarom wil je hem het leven zuur maken als je weet welke pijn dat meebrengt?'

'Je snapt het niet! Jij bent nooit misbruikt geweest of altijd verrot geslagen.' Roep ik boos uit en Niall blijft ijzig kalm. 'Dat klopt. Maar ik begrijp je. De wraakzucht die je hebt, is niet voor Harry maar voor hem. Je doet iemand onschuldig pijn.'

Ik denk even na.

Het klopt.

Ik kan het niet eens, hem pijn doen.

'Ik weet het allemaal niet Meer.' Een traan rolt over mijn wang.

'Stop!'

Gegil komt uit Harry's kamer en samen met Niall rennen we ernaar toe.

We zien hoe Liam Harry enkele schoppen en klappen verkoopt. 'Genoeg!' Roep ik uit en trek Liam van Harry. 'Laat hem, je hebt zijn pols al helemaal naar de haaien gedaan.' Sis ik en Liam lacht schamper.

'Dit was de bedoeling toch? Hem evenveel pijn bezorgen als ons is overkomen of niet soms! Ben je zo'n softie geworden?' Ik hou mijn adem in en adem rustig uit om kalm te blijven. 'Weg nu!' Hij rolt zijn ogen en loopt toch de kamer uit.

'Shtt het is oké' ik kijk naar Niall die Harry knuffelt en troost.

Dit hele plan was eigenlijk Liams zieke idee. Ik heb me erover gezet met de jaren, maar hij kan het niet. Ik wil Harry geen pijn doen maar iets in me dwingt me op momenten.

Ik loop weg naar de keuken en vul een glas water voor Harry waarna ik het geroosterd brood op een bord leg met wat kaas. Ook leg ik de pijnstiller er bij en neem alles mee naar zijn kamer.

'Heb je honger?' Vraag ik zacht wanneer ik de kamer binnenkom en Niall nog steeds Harry in zijn armen heeft.

Harry kijkt op en knikt een beetje.

'Gaat het?' Vraagt Niall en Harry haalt zijn schouders op.

Ik kijk naar zijn vuurrode wang door Liam en nog enkele blauwe plekken op zijn armen.

'Sorry' zeg ik waarna ik de kamer uitvlucht.

Hij is hier nog geen dag en ik kan het niet meer aan...

Ik wil hem geen pijn doen!

Ik trek aan mijn haren en zucht waarna ik mijn ogen sluit op mijn bed.

'Lou?' Ik open mijn ogen en zie Niall.

'Wat?'

'Waarom liep je weg en zie je er zo verdrietig uit?'

'Ik... ik kan het niet meer Niall. Liams zieke plan heeft geen effect, misschien voor hem. Ik wil dit niet. Ik wil hem geen pijn doen nu ik zie hoe onschuldig dat hij is!' Niall knikt begrijpend.

'Zou hij zijn vader kennen?' Vraag ik zacht en Niall haalt zijn schouders op. 'Vraag het hem gewoon. Wat als het niet zo is!'

Ik loop naar Harry's kamer en zie hem ineengedoken op bed liggen, snikken vullen de kamer.

Ik sluit de deur en kijk naar het eten dat niet eens aangeraakt is.

'Harry, zou je niet wat eten?' Vraag ik zacht. Hij schud zijn hoofd.

'Harry, eet' zeg ik nu strenger en hij gaat rechtop zitten.

'Liever sterven van de honger dan jullie martelingen te ondergaan.' Zegt hij schor.

Iets in me knapt door die woorden.

'Martelingen? Noem je dit al martelingen! Nou, dan wil je niet weten wat jou...' ik steek mijn vinger dreigend uit naar Harry. 'Vader ons heeft aangedaan! Mij en Liam. Ons leven werd een hell door hem. Nu zul jij onze pijn maar moeten voelen die wij hadden door jou zieke vader.'

Tranen staan in mijn ogen en Harry kijkt me verward aan. 'Mijn vader?' 'Ja!' Roep ik uit. 'Jou vader!'

'I-ik heb al jaren geen contact met mijn vader...' zegt hij zacht en ik frons even. 'Maar... sinds hoelang?' 'Al vanaf mijn twaalfde. We wisten dat hij met illegale dingen bezig was en hij sloeg mij en mijn moeder vaak en sindsdien hebben we geen contact meer'

Harry is nu bijna zeventien, dus dat is vijf jaar geleden.

Vijf jaar geleden was ik zestien, wanneer alles gebeurde.

'Louis, wat heeft hij hiermee te maken?'

Ik slik en zeg: 'laat maar.'

'Maar...'

'Ik zei laat het!' Hij schrikt en duikt in elkaar.

'Eet maar wat' zeg ik nu leg een kleine glimlach als hij opkijkt. Stilletjes begint hij te eten en werpt enkele blikken op mij. 'Oh ja, ik heb de pijnstilling bij het glas water gezet.' Hij knikt wanneer zijn ogen erop belanden en na het eten stopt hij het in zijn mond en drinkt zodat het wegspoelt. 'Bedankt.' Komt er bijna onhoorbaar uit zijn mond. Ik knik alleen en dan is het stil. Ik wrijf in mijn handen en laat mijn blik over de kale muren glijden.

'Moet ik hier de hele dag zitten?' Vraagt hij zacht en ik knik. 'Wat dacht je anders?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Er is niets te doen.'

''T is hier geen hotel hé' zeg ik geïrriteerd.