The truth behind your eyes

24) 'ik mis haar'

~ Er is geen dag voorbijgegaan dat ik niet aan haar dacht...  ~

Pov. Harry
'Waar denk je aan?' Louis kijkt me fronsend aan en ik zeg: 'nergens hoezo?'

'Je liegt.' Hij draait zich van me weg met zijn rug naar me toe. 'Lou, kom op.' Zeg ik zuchtend. 'Ik vind het niet leuk als je liegt, Harry. Ik vertrouwde je eindelijk.'

'Het heeft niets met ons te maken, oké? Ik dacht gewoon ergens aan.'

'Aan wat dan?' Ik leg een hand op zijn schouder en draai hem naar me toe. 'Beloof je niet boos te zijn?' Hij lijkt even na te denken en mompelt zacht 'hangt er van af.' Maar zegt dan al luider: 'ik beloof het.'

'Ik- ik mis mijn moeder gewoon heel erg, lou.' Ik kijk naar mijn handen die met het dekbed spelen en durf Louis niet aan te kijken. 'Oké.' Zegt hij simpel en daarna is het stil. 'Is dat alles? Een simpele "oké" terwijl je niet weet hoe hard ik haar mis? Begrijp je dat wel?'

'Neen. Sorry dat ik niet weet hoe het is om een lieve en zorgzame moeder te hebben die ik kan missen!' Ik zie de tranen in zijn ogen en heb meteen spijt van wat ik zei.

'Lou, sorry.' Hij schud zijn hoofd verdrietig en knuffelt me. Niet bepaald de reactie die ik verwachte maar ik knuffel meteen terug. 'Misschien kan je mijn moeder leren kennen? Zou toch leuk zijn! Dan heb je ook een soort moeder figuur.' Hij schud zijn hoofd en zegt: 'je wilt hier gewoon weg en nooit meer terug komen.'

Ik hou hem een eindje van me vandaan zodat hij me moet aankijken. 'Ik ben van je gaan houden, Louis. Denk je echt dat ik dat kan? Gewoon weggaan en nooit meer terugkijken naar dit? Ik wil het hele ontvoer dinges wel vergeten maar dat gaat niet. Maar anders had ik jou niet ontmoet.'

'Ik weet het niet hoor. Je kan zo veel beter krijgen als mij en misschien leer je thuis weer iemand kennen e-' voor hij zijn zin kan afmaken druk ik mijn lippen op de zijne.

'Vertrouw me als ik zeg dat ik terugkom. Je mag zelfs mee gaan?' Hij lijkt even na te denken maar schud dan zijn hoofd.

'Nee. En jij gaat ook niet. Je blijft hier.'

'Je kan me niet opsluiten voor de rest van mijn leven! We zijn samen Louis, waarom geef je me geen vrijheid!'

'Ik wil je gewoon niet kwijt!' Huilt hij en ik zeg voor de zoveelste keer 'je raakt me niet kwijt.'

'Je gaat je moeder vertellen over alles en dan worden we aangegeven en opgepakt! Alsjeblieft nee.'

'Doe alsjeblieft niet zo hysterisch. Ik vertel haar niets. Ik wil gewoon zo graag naar huis, mijn moeder zien, mijn vrienden en mijn hond!'

'Je hebt een hond?' Ik knik en frons even, in de war van het plotseling veranderen van het onderwerp. 'Had je me nooit verteld. Ik hou van hondjes. Wou er ook een maar mijn leven is niet perfect gegaan weet je wel.' Ik blijf stil en kijk hem aan.

'Kom mee naar mij thuis dan. Je ontmoet mama en Trixie!'

'Trixie? Klinkt als een klein hondje.' Ik lach en knik. 'Het is een teckel.' Louis glimlacht en zegt dan: 'het is niet dat ik niet mee wil maar ik ben echt niet goed in nieuwe mensen ontmoeten enzo.' Ik neem zijn hand en zegt: 'dat komt echt wel goed.'

Hij glimlacht en zegt dan: 'Dus ga maar alleen. Zie je vrienden weer terug, je moeder en je hondje. Ik wil jou gelukkig maken en dat kan alleen zo.' Waterachtig glimlacht hij en ik blijf even stil. 'Misschien moet je me dan ook vergeten en verder gaan met je leven. Ik ben een last...' mompelt hij.

'Louis je komt gewoon mee. Je bent geen last!' Ik kus hem zachtjes en hij mompelt een zachte oké. 'En we hoeven niet meteen morgen te gaan, misschien over, twee weken, een maand? Wanneer je er klaar voor bent.' Louis knikt weer en glimlacht.

Ik was helemaal vergeten dat ik dit boek nog had... ik zit erg weinig te schrijven de laatste tijd en ben drukker bezig. Mijn excuses😕🤍hoop dat jullie het hoofdstukje leuk vonden!