The truth behind your eyes

2: kidnapped

Pov. Louis
Harry's gsm blijft rinkelen.

Ik laat het geluid ophouden door de vele berichten te openen.

Ik open een groepsapp en lees de vele berichten die aan Harry gericht zijn.

Alex: Harry waar ben je.
Alex: we zoeken je!
Jace: leef je nog?
Jace: ben je al weggegaan zonder ons?!
Alex: Harry het is twaalf uur door je ging toch naar huis dan, maar niet zonder ons iets te zeggen!
Alex: zeg iets als je veilig bent aangekomen thuis.
Jace: we zijn bezorgd!

Ik rol met mijn ogen wanneer die ene jace weer aan het typen is.

U: geen zorgen ben eerder weggegaan, ik was zo moe opeens en wilde jullie verder laten drinken. Lag al te slapen maar werd wakker van jullie berichtjes. Nou slaapwel!

Verstuurd ik in de hoop dat het lijkt alsof het Harry is.

Harry zit nu opgesloten in een donkere kamer, vastgebonden op een stoel. Snel zal hij wakker worden en de boel bij elkaar schreeuwen.

Niemand zal hem horen.

Niemand zal hem ooit terug zien.

Niemand zal er iets van weten.

Plan geslaagd, nu kan het echt beginnen.

De pijn, die ons jaren is gegeven.

Hij is het doelwit: door een simpele reden.

Pov. Harry.
Ik word wakker en voel barstende hoofdpijn opkomen. Ik zie niets, het is pikkedonker hier. Touw snijd in mijn polsen en mijn voegen zitten vast aan stoelpoten. Ik begin te schreeuwen.

'Help!''

'Help! Hoort iemand mij!'

Het heeft geen zin, ik geef het op.

Dan gaat de deur open en ik sluit bang mijn ogen.

'Wil je soms mijn trommelvliezen laten scheuren met je gekrijst!' Roept een boze stem die me laat ineenkrimpen.

Die stem ken ik...

Louis!

'L-Louis?' Breng ik zacht uit en dan gaat het licht aan. Het donkere silhouetten word getoond en de grijns is niet van zijn gezicht te slaan.

'Goed geraden.'

De grijns maakt me misselijk.

De hoofdpijn ook.

'W-wat is dit a-allemaal?' Stotter ik en hij lacht schamper. 'Niet te veel vragen stellen, zo ga ik je nog vervelender vinden.' Ik slik enkele opkomende tranen weg.

'Hoelang ben ik out geweest?'

'Enkel uurtjes. Het is...' een blik op zijn klok en hij praat weer verder: ' drie uur 's ochtends. Of nou ja nacht hoe je het ook wilt noemen.' Ik voel dat ik nog slaperig ben en mijn ogen vallen even toe.

'Wat heb je gedaan? Je hebt iets in mijn drankje gedaan!' Roep ik uit. 'Jaja 't is goed cherlocke. Ik heb iets in je drankje gedaan en nu zit je hier. Wat ga je eraan veranderen?' De spottende toon is bitterhart.

'Ik laat zodadelijk iemand je wel naar een andere kamer brengen aangezien je hier nog half zit te slapen' een geïrriteerde blik is van zijn gezicht af te lezen.

'Waarom?' Is al wat ik zeg.

'Wat zei ik nou over vragen?'

'Dat is al wat ik wit weten. Vertel het me gewoon en ik zwijg.'

'Lieverd, dat ga je nu ookal doen. Zelf zonder onze uitleg wang je bent bang. Net een bang schaap dat hier zit.' Hij lach schamper wat de kamer laag echoën

'Liam!' Ik schrik van zijn stem en stekende pijn gaat door mijn hoofd. 'Auw' piep ik zachtjes. 'Aansteller' ik kijk boos op. 'Ik ben echt niet bang voor je als je dat denkt!' Hij bekijkt me van top tot teen en lacht dan.

'Yeah sure, dan zullen we je nog wel bang maken voor ons.' Nog een keer word er 'Liam!' Geroepen door Louis en dan staat er in no time een jongen naast hem.

'Breng hem naar zijn kamer. Hij is brutaal dus geen genaden uiteraard.'

De bruinharige jongen naast Louis, Liam dus, knikt grijzend en maakt me los waarna hij me stevig beetneemt zodat ik geen kant op kan. Louis volgt ons en al snel word ik een kamer gesmeten. Letterlijk... ik val op de harde stenen vloer en niet alleen mijn hoofd doet nu pijn, ook mijn arm. Ik wrijf erover wat te veel pijn doet.

'Waarom doe je dat!' Schreeuw ik zonder het te beseffen uit.

'Brutaal, niet slim. Toontje lager zingen mag wel' een klap op mijn wang volgt waarna ik bruusk omhoog word getrokken.

'Meer klappen nodig of is het duidelijk dat je niet zo brutaal mag zijn?' Ik knik en zeg: 'duidelijk' mijn stem beeft en tranen komen in mijn ogen.

Weer word ik bruusk tegen de grond geduwd. Weer kom ik terecht op dezelfde arm als daarnet. Ik huil het uit van de pijn.

Liam verlaat de kamer.

'Ga op bed zitten, nu' zegt Louis en ik snel naar het bed. 'Geef me je armen.' Hij neemt mijn recht en doet er een touw strak rond.

Mijn linkerarm volgt en ik roep het uit van de pijn. 'Hou op ja!' 'Ik heb pijn' zeg ik zachtjes, wetend dat het ze niet kan schelen.

Hij zucht en neemt mijn pols. Ik knijp mijn ogen dicht voor de pijn die gaat komen.

Alleen komt er geen pijn, behalve de pijn als Louis zijn vingers erover laat gaan. Bang kijk ik hem aan en trek mijn arm weg wat me pijn oplevert. 'Wil je dat niet doen ja? Ik kijk of er wat aan de hand is!' Door zijn luide stem draai ik mijn hoofd weg en toon mijn arm weer.