FREKANS : 136

4

Merhaba sayın Frekans:136 okurlarıı nasılsınız Umarım iyisinizdir.. ❤

Bazılarınıza yeni bölüm gelince bildirim gelmiyormuş arkadaşlar kitabı kütüphanenize eklediginiz halde bildirim gelmiyorsa benim wattpad hesabımı takibe alabilirsiniz ben yeni bölümleri panomda duyuruyorum💖

Hadi o zaman güzel güzel ve bol yorumlu okumalar dileriiiim..

Hatırlatma...

'Yeni evime taşındım benim mavi alt katımda mor ışıklar yanıyor'

Yazıyordu. Bu ne demekti ?
Gerçekten bu kadar saçmalık olabilir miydi ?
Bu defa Meriç Kaçan benim elimden kaçacaktı..

Anahtarı aldığım gibi merdivenleri ikişerli ikişerli çıkmaya başladım. Tam bağıracaktım ki Meriç'in yanındaki takım elbiseli adam dikkatimi çekti. Her ne kadar iç sesim git diye bağırsa da artık çok geçti. Ikiside dönmüş bana anlam vermeye çalışan gözlerle bakıyorlardı..

"Şey kusura bakmayın, ben daha sonra da gelebilirim."

Arkama bile bakmadan geldiğim merdivenleri tekrar indim. Cebimdeki anahtarı çıkartıp kapının kilidine takmıştım ki, kolum biri tarafından tutuldu..

"Bir şey mi oldu ?"

Meriç kaygılı gözlerle bana bakarken ben tek kelime bile diyemiyordum. Kolumu tutuyordu..

Bırakın kolumu , Söz veriyorum bir daha yerleri güzel sileceğim.. nolur bırakın beni.. Annee , neredesin ?

Kafamı hızla yana salladım ve kolumu çektiğim gibi titreyen bedenimle birlikte kendimi eve attım. Ve Bilmem kaçıncı kez Meriç'in yüzüne kapıyı kapattım..

"Sen busun işte Sezen, sana dokunulduğu ilk anda hayatın senin peşinden gelecek.. kurtulamayacaksın, herkesin özendiği hatta kendinin bile özendiği o Okyanusun Kızı olamayacaksın. "

Kapının önüne sessizce çöküp akmak için bekleyen göz yaşlarımı serbest bıraktım. Yaşadığım travmalar hiç bir zaman geçmeyecekti, geçmiyordu..

Ne kadar süredir oturduğum yerde tavanı izliyordum tek bir fikrim dahi yoktu. Çalan kapı beni istemeye istemeye kendime getirirken göz yaşlarımı silip kapıyı açtım.
Meriç elindeki pizza kutularıyla gülümseyerek bana bakıyordu.

"Seversin diye düşünmüştüm, hem de... Boncuk.. aynen Boncuk nerede, Ne yapıyor?"

Karşımda afallamış haline gülmek istesemde en ufak bir mimik oynanmıştı. Meriç'in omuzları düşüp ayakları merdivene yönelmişti ki sesimle durdu.

"Böyle çabuk mu vazgeçersin sevdiğin şeylerden?"

Sorduğum soruyla öyle bir bakmıştı ki bana gözlerimi kaçırmak zorunda kalmıştım.

"Sevdiğim şeylerden asla vazgeçmem. Sadece sabır ederim , sonrasında zaten benim olur."

Söylediği şeyi umursamayıp omuz silktim ve kapının önünden çekildim.

"Senin çiçeklerini çok sevdi herhalde , balkonun kapısından ayrılmıyor."

Ciddi ifadesini bozup gülümseyerek içeri girdi. Arkasından öylece bakakaldım, ne yapıyordum ben ?
Neden onu önemsiyor gibiydim ki ?
Ya da olması gereken bu muydu ?

Kafamdaki soruları bir köşeye atıp masadaki pizza kutusuyla mutfağa girdim. Pizza için dolaptan kolaları çıkartıp bardağa boşalttım. Masaya bir iki şey daha koyup Meriç'i çağırmak için balkona yürüdüm. Çağıracağım sırada çiçeklerle konuştuğunu fark ettim.