FREKANS : 136

31

Merhabalaar

Sizce bu bölüm neler olacak?

Sezen kaçırıldı mı sizce gerçekteen?

En son yorum yapana ithaf geliyoor

Başlama saatleriniz

Mor ve mavi kaalpp

Hatırlatma..

Sezen başını olumlu anlamda sallayıp yataktan kalkarken ben de hemen yukarı kendi odama çıktım. Bugün Sezen diğer iki güne göre çok çok daha iyiydi. Bu yüzden bu fırsatı değerlendirip onu mutlu etmem gerekiyordu. Elimi yüzümü yıkayıp saçımı rastgele taradım ve hemen üzerimi değiştim. Şarjı az kalmış telefonumu da şarja takıp hemen aşağı indim. Sezen'i ortalarda göremeyince odasına girdim.

"E hadi ama gü..."

Burada da yoktu. Hemen Berk'in odasına çıktım ama odası boştu.. evin her yerini didik didik etsemde Sezen yoktu!

Sezen yoktu!!
Tehlike bağıra bağıra geliyordu..

Koşarak dışarı çıkıp korumalara baktım. Neredeyse hepsi dağılmıştı.

"Sezen nerede?"

Sakince ve güzelce sordum.

"Meriç Bey tek başına çıktı. Biz de tedirgin etmemek için dağılıp peşine takıldık. İsterseniz hemen konumu verebiliriz."

Arabanın anahtarını çıkartıp hemen arabaya doğru koştum.

"At konumu bana."

Konum telefonuma geldiğinde Sezen'in aslında çokta yabancı olmayan bir yerde olduğunu fark ettim. Yanan evimizdeydi..
Arabayla neredeyse uçup evimizin önünde durduğum an içim acıdı, gözlerim doldu..

"Keşke böyle olmasaydı.."

Arabadan inip zar zor merdivenlerden yukarı çıktım. Her yer yıkılmıştı resmen ve hala yanık kokuyordu. İlk önce Sezen'in evine girsem de Sezen yoktu.. dolan gözlerime inat derin bir nefes alıp yukarıya çıktım.

Sezen elindeki çiçeklerle yere oturmuş konuşuyordu..

"Hiç birşeyi, hiç kimseyi hayatımda tutamıyorum. Sizi de tutamadım.. küçüklüğüm, büyüklüğüm bu binada geçti.. hani gelmezdim ya ben buraya harabe diye, sonradan hep buraya gelmek istedim.. bilmiyorum o var diye, bilmiyorum başka sebepten.. masal gibi geliyor. Yıkık dökük kimsenin yüzüne bile bakmadığı eve Türkiye zenginlerinden birinin kardeşi geldi yerleşti.. sonra o da yetmiyormuş gibi kalbimin en orta yerine girdi. Benim asla dediğim her şey, ama her şey kaderim oldu.."

Göz yaşlarını silip çiçeklerin yanan yapraklarını öptü.. ben de sessizce sırtımı duvara yaslayıp konuşmasını dinledim..

"Çocukken tek hayalim küçük bir evim olsun bir de köpeğim olsun yeter derdim.. ah küçüklüğüm, en çokta ona borçluyum, en çokta ona üzülüyorum.. yaşayamadığım çocukluğuma.."

Ağlaması kuvvetlenince yanına gidip sarıldım. İrkilsede o da sıkıca sarıldı.. en çok ihtiyacı olan şey şu an sarılmaktı biliyordum. Ne ben soru sordum, ne de o konuştu bir süre öylece oturduk. Sonra Sezen ayağa kalktı ve elini uzattı. Şaşırmıştım çünkü bunu benim yapmam gerekti. Hatta Sezen'i buradan nasıl götürmem gerek diye düşünüyordum.

"Gidelim mi Meriç Kaçan.. ben anılarımla vedalaştım."

Elimi uzatıp ayağa kalktım ve Sezen'i kendime çekip sıkı sıkı sarıldım. Benim güçlü, güzeller güzeli sevgilim.. ayrılıp ellerimizi sıkı sıkı tuttuk ve o evden birlikte indik. Evet hala üzgündü, evet canı yanıyordu ve kolay da değildi ama o bunları atlatacaktı. Hatta el ele atlatacaktık..