Córka łowcy ✔️

Rozdział 16

Od ujawnienia się nowego wroga minęło kilka dni. Przez ten czas antagonista nie wyściubił nosa ze swojej kryjówki, jakby dając im specjalnie czas na przyswojenie informacji.

Dean większość czasu spędzał w garażu, bardzo starannie dbając o swoją dziecinkę. Od czasu do czasu uczył najmłodszych mieszkańców bunkra, jak postępować z Impalą.
Amanda zaś przesiadywała w bibliotece, zatopiona w książkach. W akompaniamencie soundtracku ulubionego filmu, grającego w słuchawkach, szukała jakichkolwiek informacji na temat Asmodeusza.

– Et Eärello Endorenna utúlien. Sinome maruvan ar Hildinyar tenn' Ambar- metta* – po pomieszczeniu rozległ się cichy śpiew.
– Rzucasz jakieś zaklęcie? – zapytał mężczyzna.

Amanda otworzyła przymknięte oczy. Ojciec usiadł naprzeciw niej. Czoło miał ubrudzone czarną mazią. 

– Nie. – Dziewczyna uśmiechnęła się, pauzując muzykę. Wyciągnęła z uszu słuchawki i oparła się o oparcie krzesła. – Po prostu uwielbiam ten moment, jak Viggo śpiewa.
– Kto?
– Grał Aragorna.
– Aaa... No tak. – Dean dostał olśnienia. – Twoje zafascynowanie Władcą Pierścieni nigdy się nie skończy – dodał z uśmiechem.
– Nom – zawtórowała mu, skubiąc róg kartki.
– Znalazłaś coś? – zapytał, wskazując na notatki, które zrobiła.

– Tylko tyle, że jest jednym z książąt Piekła – zaczęła przedstawiać zdobyte informacje. – Najprawdopodobniej najsłabszy ze wszystkich pierwszych dzieł Lucyfera. Tak jak Azazel, Ramiel i Dagon, był generałem demonicznej armii. Demony pozwoliły wszystkim wierzyć, że umarli.
– Azazel załatwiony, Dagon tak samo. Czemu muszą pojawiać się kolejni? Gdybyśmy mieli Colta.
– Colta?
– Rewolwer stworzony przez Samuela Colta. Może zabić prawie wszystkie nadprzyrodzone istoty. Niestety po nieudanej próbie zabicia Lucyfera, zniknął.

★★★

Następnego dnia nie wybiła jeszcze ósma rano, a starszy Winchester był już na nogach. Było to do niego niepodobne, zwłaszcza w dniu, w którym nic nie zapowiadało się na sprawę z potworami.

– Wiesz, że dalej umieszczają żarty z tyłu. – Dean wszedł do kuchni, trzymając w ręku pusty karton po płatkach śniadaniowych. – Posłuchaj tego. 'Co  jest okrągłe i zepsute?' – zrobił dramatyczną pauzę. – 'Błędne koło'. Bo jest...

– Tak – odpowiedział szybko Sam, unosząc wzrok znad ekranu laptopa. Spojrzał na brata. Szatyn był ubrany w piżamę z nadrukiem kreskówkowych kanapek oraz szlafrok. – Czekaj, czy ty zjadłeś całe pudełko?
– Tak, bo jestem mistrzem – to mówiąc, sięgnął po kolejne.

– Czekaj chwilę... – Brunet wyprostował się na krześle. – Ja szukałem śladów Asmodeusza, a ty byłeś w swoim pokoju i jadłeś płatki?
– I oglądałem maraton Scooby-Doo – przyznał Dean z uśmiechem. Widząc wzrok towarzysza, dodał. – Wiem, że powinien szukać sposobu, czegokolwiek, ale... Im dłużej o tym myślę, nie mogę znieść myśli, że...
– Rozumiem – rzekł Sam. Wiedział, że przyznanie się do uczuć czy nękających go obaw, było dla starszego łowcy trudne. Zwłaszcza, że sprawa dotyczyła bliskiej mu osoby. Wiedział, że brat potrzebuje jakiejś odskoczni, a najlepiej jakiegoś światełka w tym cholernym mroku nadchodzącego niebezpieczeństwa, żeby mógł się go chwycić, odzyskując tym choć trochę siły i nadziei.